Dijital

“Belki de o gün bugündür.”

“Kafayı mı yedin sen? Hayır, kesinlikle yapmam böyle bir şey.”

“Tamam, peki seni zorlamayacağım ama tam iki günümüz var biliyorsun.”

“Belki de ben hiç yapmayacağım.”

“Hadi gel. Dışarı çıkalım.”

Dudaklarıma bir öpücük kondurduktan sonra elimden tutup çekti beni. Ortamda çalan yüksek sesli synth müziğini zaten hiç sevememiştim. Çılgınlar gibi dans eden kalabalığın arasından geçip dışarı çıktık. Sokakta da bir sürü değişik tip dolaşıyordu ama hiç birisi içeridekiler kadar marjinal gelmiyordu gözüme.

“Ne yapmak istersin?” diye sordu bana. “Biliyorsun bir saat sonra çıkacağım.”

Karşımda duran güzelliğe baktım.

“Biraz endorfin iyi gelebilirdi.”

“Tam bir zevk düşkünüsün. Bir araba çalmaya ne dersin?”

Korktuğumu itiraf etmeliyim. Saçmaladığım çok olmuştu ama böyle bir riske girip tüm kazandıklarımı da kaybetmek istemiyordum.

“Bilemiyorum.”

“Hadi ama,” dedi ve boynuma sarıldı. Burnunu burnuma değdiriyordu. Bir elini kaldırıp saatine baktı göz ucuyla. “Tam 46 saat kaldı. Sonra her şey değişecek. Yeni bir dönem başlayacak. Etrafına bir bak.”

Gerçekten haklıydı. Dünya çıldırmış gibiydi. Mor pembe ışıkların altında iç içe geçmiş bedenler durmadan hareket ediyordu. Dünya bir insan seli olmuş akıyordu. Son ses çalan müzikler, kahkahalar, çığlıklar… Uyumsuz bir orkestra gibiydi duyulanlar. Serotonin her yerdeydi.

“Tamam,” dedim. “Ne istersen yapalım.” Her şeyi kaybetsem bile ne fark ederdi ki? Belki saatler sonra her şey ve herkes sıfırlanacaktı, belki de kaldığı yerden devam edecekti.

“Önce benim yerime gidelim. Üstümüzü değiştirmemiz lazım. Parti kıyafetleri ile hiç rahat olmaz.”

Kabul ettim. Yine elimden tutmuş beni sürüklüyordu. Kısa kesilmiş sarı saçlarına bir kirpi gibi şekil vermişti. Beyaz gömleğinin içinden siyah sütyeni gözüküyordu. Tanıdığım süre içerisindeki kişiliğine gayet uygundu. Bir öyle bir böyle. İç içe geçmiş yin ve yang.

“Buradan çıkınca ne yapıyorsun?” diye sordu.

“Aslında fazla çıkmam. Bir şey de yapmam.” Suratım düşmüştü.

“Hadi ama salgıladığın noradrenalinin kokusunu buradan alabiliyorum. Amacım seni sinirlendirmek falan değildi.”

Gerçekten dediği gibi mi hissetmiştim? Bilmiyorum. Sadece dışarıda olmayı sevmiyorum. Gerçek olamayacak kadar kötü geliyordu bana.

Bir süre daha el ele yürüdükten sonra yüksek binaların sıkıştırdığı sokaklardan daha geniş caddelere ulaştık. Hologram reklamlar artık metrelerce yukarıda değil yer seviyesindeydi. Her biri farklı bir maceraya davet ediyordu bizi.

En göze çarpan villanın önünde durduk.

“Burası mı?” dedim.

“Evet. Şaşırdın mı? Zamanında çok kazandım ama umurumda değil. Nedenini biliyor musun?”

“Bilmiyorum.”

“Hadi içeri gel, sana anlatacağım.”

Kapıdan geçtiğimde farklı bir dünyada olduğumu anlamıştım. Dışarıdan görünen ihtişam içeride kaybolmuştu. O kadar sadeydi ki…

Topuklu ayakkabılarını girer girmez çıkarıp fırlattı. Hemen ardından mini eteğini aşağı indirdi.

“Sirena,” diye seslendim arkasından. “Gerçekten çıkmak zorunda mısın?”

“Evet. Burada olmak istemiyorum. Özellikle de herkesin inandığı yeni döneme geçiş sırasında.”

Durmuştu. Öylece kalmıştı. Bir şey düşünüyordu. Moralini bozan bir şey vardı ama o kadar karmaşık hormon kokusu alıyordum ki emin olamıyordum.

“Hadi içeri gel. Senin de üstünü değiştirelim. Mutlaka sana uygun bir şeyler de vardır burada.”

Bembeyaz ve boş koridorda yürüdüm. Işıklandırmanın nereden yapıldığını bile anlamamıştım. 

Sonunda loş yatak odasına girdim. Duvara gömülmüş dolabın içinde kıyafetlere bakıyor, eline geçirdiği bazılarını yere fırlatıyordu. Bana döndü ve gözlerimin içine baktı.

“Keşfettiğim şeyi söylemeden önce seni endorfin ile doldurmak istiyorum,” dedi. Yavaş adımlarla bana yaklaşıyordu. Şimdiden vücudumun salgıladığı hormonlar değişmeye başlamıştı. Eğildi ve parmaklarıyla elbisemin eteğini tuttu. Teslim olmuştum. Ellerimi yukarı kaldırdım ve tek hamlede üstümdekini çıkardı.

“Nyks,” diye fısıldadı kulağıma. “Bana adresini ver.”

“Bi…bi…biliyorsun ya.”

“Buradaki değil seni şapşal kız. Gerçek olanı.”

Ellerimi tuttu ve kalçasına yapıştırdı.

“Ne zamandır birlikteyiz Nyks? Birkaç hafta mı, birkaç ay mı? Senin yanında zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum bile. Keşke daha önce gelseydik buraya, keşke az sonra yapacaklarımızı daha önce yapsaydık. Artık her şeyi biliyorum.”

“Neyi biliyorsun? Neler oluyor?” diye sordum. Ellerimi arkasından çekemiyordum. Bir şeyleri açıklayacak mı diye gözlerinin içine baktım. Sessizce yalvarıyordum.

Benden bunu isteme. Beni gerçekten görme.

Ellerini sırtıma götürdü ve tek bir hareketle sütyenimi açtı. Tüm gücüyle beni kaldırdı ve yatağa bıraktı.

Dakikalar sonra ter içindeydik ve yan yana uzanmıştık.

“Belki,” dedi. “Belki buradan çıktıktan sonra bir daha gelmeyebilirim.”

“Ne yani beni terk mi ediyorsun?”

“Hayır, anlamıyorsun. Şu yeni dönem dedikleri şey, sandığımız gibi olmayabilir.”

“Diğerlerinden ne farkı olabilir ki? Bu on beşinci olacak.”

Yatağın yanına uzandı. Dijital sigarasını ve çakmağını aldı.

“İster misin?”

“Hayır sağol. Şu an hissettiklerimin bozulmasını istemiyorum.”

Güldü.

“İyiydi dimi?”

“Mükemmeldi.”

“Hadi bana adresini ver.”

“Gerçekten yapamam. Ne ile karşılaşacağın konusunda hiçbir fikrin yok.”

“Önemi de yok,”dedi ve sigarasını içine çekti. Canı sıkılmış bir şekilde dumanı dışarı verdi. 

“Gerçekte nasıl birisin?” diye sordu.

“Buradaki gibi olmadığım kesin. Hem kim aynı ki?”

“Ben öyleyim.”

Şimdi gülme sırası bendeydi.

“Hadi ama kimse kendisi olamaz.”

“Ben öyleyim ve birazdan çıkacağım. “ Saatine baktı. “44 saat kalmış. Eğer yaşadığın yer bana çok uzaksa sana yetişemeyebilirim.”

Ayağa kalktı ve camın kenarındaki masanın yanına gitti. Bulduğu öylesine bir kağıda bir şeyler yazdı ve bana getirdi.

“Al bu benim adresim ve telefon numaram. Gel beni bul veya buradan çıkmaya karar verirsen ara ben gelirim. Şimdi çıkıyorum Nyks. Seni gerçekten sevdim.”

Dudakları dudaklarıma yapıştı. Öpüşmemiz o kadar uzun sürmüştü zaman kavramımı kaybettim. Hiç bitmesin istiyordum. Sonra aniden çekildi üstümden. Yatağın kenarına geçti ve göz kırptı. Bir an sonra ise yoktu. Dijitalden çıkmıştı. Elimde bir adres ve bir numara ile öylece kalakaldım.

Camın yanına geçtim ve dışarı baktım. Uzun uzun düşündüm. Renkli şehir, pembe ve mavi neonlar, yeni dönem için çıldıran, şehvet ve zevk içinde yuvarlanan insanlar. Hayır, bu şekilde bitemez.

Dijitalden çıktım. Etraf leş gibi kokuyordu. Bağlantı gözlüklerimi çıkardım ve yanda bulunan bir tuşla yatağın arkasını dik konuma getirdim. İçerideyken sondam dolmuş, torbası patlamış ve idrar dışarı taşmıştı. Rezillik.

Yakınımdaki tekerlekli sandalyeye uzandım ve oturabileceğim bir konuma getirdim. Kendimi sandalyenin üstüne yerleştirdikten sonra patlak torbayı aldım ve çöpe attım. Dolaptan yeni bir tanesini alırken elimde çok az kaldığını fark ettim.

Telefona sarıldım ve medikal marketin numarasını çevirdim. Ahizeyi bilgisayarımın ses çıkış bölümüne yerleştirdim. Yazmaya hazırdım. Kimse açmıyordu. Camdan dışarı baktım. Sokaklar bomboştu. Çöplere günlerdir dokunulmamış, arabalar gelişi güzel ortada bırakılmıştı. Dünyadaki herkes dijitaldeydi. Sanki hayvanlar bile oradaydı.

Bir gariplik vardı. Çöpleri karıştıran kediler olmalıydı, ağaçlarda kargalar. Etraf o kadar sessizdi ki, rüzgarı duyabiliyordum.

Eczaneleri de kapatmamışlardır herhalde diye düşündüm. Hemen nöbetçi olanı bulup aradım. Yine cevap yoktu.

Gerçekte olduğunu bildiğim tek kişiyi, Sirena’yı arayabilirdim. Adresini düşündüm. Bulunduğum yere bir saat mesafedeydi. Çağırsam gelir miydi? Öyle yapacağını söylemişti. Numarasını çevirmeye başladım ama bir an sonra vazgeçtim. Bilgisayarın dijital sesini duyduğunda ne olacaktı? Peki ya beni gördüğünde?

Dijitale geri dönebilirdim. Gerçekte olanları unutup, Sirena’yı unutup oraya geçebilirdim. Sonra herkes gibi ben de beklerdim. Yeni dönem başlar ve her şey eskisi gibi olurdu. Sadece o gelmeyecekti. Hayır, yokluğuna katlanamam.

Hızlıca bir mesaj attım ve adresimi verdim. Sonuna da ben Nyks diye ekledim. Gerçekten gelir miydi?

Burnuma kötü kokular gelince hatırladım. Etrafa yayılan idrarı temizlemeliydim. Hemen bir bez buldum. Sandalyemden aşağı kaydım ve yere uzandım. Tek kolumun üstünde bezle silmeye çalıştım ve olan oldu. Pisliğin içinde yüzüstü yatıyordum. Kollarım eskisi kadar kuvvetli değildi.

Duşa girdim ve üstümdekileri değiştirdim. Hiçbir şey yapmadan beklemek en iyisiydi. Zaten beni görür görmez kaçıp gidebilirdi. Etrafı temizlemenin ne anlamı vardı ki?

Zaman hem dışarıda hem de içimde durmuştu. Dakikalar geçiyordu ve neredeyse bir saat olmuştu.

Gelmeyecek, gelmeyecek.

En iyisi yatağa geri dönüp tekrar dijitale girmekti. Birisi kapıyı mı çaldı?

Evet. Gerçekten birisi kapıya vurmuştu ve şimdi tekrar vuruyordu. Sandalyemin tekerleklerini çevirdim. Derin bir nefes aldım ve kapıyı açtım.

İşte karşımdaydı. Neredeyse dijitaldeki ile aynıydı. Kısa sarı saçlarını dikmemişti ve üzerinde gösterişli kıyafetler yerine kirli yırtık bir kot pantolon, bir tişört ve deri bir ceket vardı.

“Nyks,” dedi.

Çok şey söylemek istiyordum ama söyleyemiyordum. Elimle bir işareti yaptım ve masanın üstünde duran bilgisayarı aldım. Hızla tuşlara tıkladım. Dijital ses benim yerime konuştu.

“Sirena.”

Gülümsedi.

“Dijitaldeki kadar esprili bir kız… Şey yani bir adamsın.”

“Üzgünüm.”

“Önemli değil. Kimse gerçek değil orada. Bunun farkındaydım. Aslında herkes biliyor ama kimse görmek istemiyor.”

“İçeri girmek ister misin?” Yazdım.

“Tabii."

“Bir şey ikram etmek isterdim ama hiçbir şey kalmamış. Üzgünüm. Seni sürekli hayal kırıklığına uğratıyorum.”

“Takma kafana. Hem sana göstereceklerim çok daha önemli. Bence burada bile durmamalıyız, dışarı çıkmalıyız.”

“Bana bir şey söylemek istiyordun Dijital’de. Neydi o?”

Cebinden bir kaç kağıt çıkardı.

“Buna hazır mısın, bilmiyorum. Öğrendiğinde ne yapacaksın onu da bilmiyorum ama yine de göstereceğim sana. Tek başıma olmak istemiyorum Nyks. Tek başıma olmak istemiyorum.”

Neredeyse ağlamak üzereydi. Kağıtları bana uzattı. Elime aldım ve okumaya başladım.

Şirket içi yazışmalardı. Dünyayı terk etmekten, herkes için yeterli zaman olmadığından bahsediyordu. İlk başta anlam veremedim. Sonra yazılanların anlamsız olabileceğini veya bir çeşit şaka olabileceğini düşündüm.

“Sadece bunlar bir şey ifade etmiyor,” yazdım ve bilgisayar benim yerime seslendirdi.

“Benimle gel,” dedi. “Benimle gel ve sana göstereyim.”

“Tamam.”

Üzerime bir mont aldım ve hazır olduğumu belli edecek şekilde kafamı salladım. Şimdi güzel vücuduyla önümde yürümek yerine sandalyemi itiyordu. Sokakta duran güzel bir spor arabanın yanında durduk. Kapısını açtı ve beni kucakladığı gibi koltuğa oturttu. Sandalyemi arkaya koydu ve direksiyona geçti.

Kucağımdaki bilgisayarda yazmaya başladım. “Nereye gidiyoruz? Bana ne göstereceksin?”

“Önce bir markete uğrayalım. Kendimize yiyecek bir şeyler alalım. Sonra görürsün.”

“Her yer kapalı. Herkes Dijital’de. Sanki dünya durmuş gibi.”

“Biliyorum. Bak ne yapacağım.”

Arabayı yavaşlattı ve park halindeki diğer arabaların üstüne sürmeye başladı. Bir sağ taraftakilere bir sol taraftakilere sürtüyorduk. Ardından kaldırıma çıktık. Kapıya sıkıca tutundum.

Çöp kutusuna çarptık. Çarpmamızla havaya fırlayıp üstümüzden geçmesi bir oldu. Etrafta kimse yoktu. Kimsenin umurunda değildi. İstediğimizi yapıyorduk. Herkes bağlıydı. Gerçekliği bırakıp, Dijital’de yeni dönemi bekliyorlardı.

Bir marketin önünde durduk.

“Hemen gelirim,” dedi ve gitti. Dakikalar sonra bir market arabasını ağzına kadar doldurmuş olarak çıktı dışarı. Hepsini bagaja attı ve yanıma oturdu yine.

“Şimdi Seyir Tepesine çıkacağız,” dedi.

Yıllardır gitmediğim bir yerdi. Gerçeği söylemek gerekirse çok uzun süredir evden de çıkmamıştım.

Tepeye vardığımızda beni tekrar sandalyeme bıraktı ve itmeye başladı. İçerisine bozuk para atıldıktan sonra çalışan teleskopların önünde durduk.

“Bak Nyks.”

“Nereye? Manzaraya mı? Teleskoplara mı?”

Aletlerden birine bozuk para attı ve bana döndü.

“Günlerdir geliyorum buraya sen de bak hadi.”

Gözümü dayadım ve baktım. Bir gök cismi görüyordum. Ay’a benziyordu.

“Ay mı?” diye sordum.

“Kesinlikle değil.”

“Ne peki? Bir gezegen mi?”

“Hayır, bir göktaşı ve giderek yaklaşıyor.”

Öylece kalakaldım. Hani şu dinozorları yok ettiği söylenen türden bir şey miydi? Belki de daha küçüktür. Belki bir zararı yoktur. Şaşkın bakışlarımı gördü.

“Evet. Düşündüğün gibi, dünyaya çarpacak ve sonra…”

“Herkes dijitalde ve kimsenin haberi yok mu?”

“Bence yok. Haberi olanlar da gitmişler.”

“Nereye?”

“Bilmiyorum. Dünya’yı terk etmişlerdir.”

“Ya biz?”

“Biz kimsenin umurunda değiliz. İnsanlar Dijital’de yeni dönemin geldiğini düşündüğü anda…”

Cümleyi tamamlayamadı.

“Ne yapacağız? 36 saat kalmış,” diye yazdım bilgisayara.

“Yiyeceğimiz var. Sen ve ben buradayız.”

Elimi tuttu. Teni tenime belki de ilk defa temas etti. Gerçek sıcaklığını hissettim.

“Seni seviyorum,” dedi bana. Gözlerim doldu. Evet, orada kalmalıydık. Birbirimize sarılmalı ve beklemeliydik.

“Ben de,” yazdım. 

Dudaklarıma yapıştı ve dakikalarca öpüştük. Yanımda bir banka oturdu. Elimi sıkıca kavradı ve beklemeye başladık. Kaçınılmaz sonu, önümüzdeki tek gerçeği.