Hayata dair hatırladığım iyi şeylerin tamamının bulunduğu ama zaman zaman terk etmek zorunda kaldığım İstankara Mega Şehir limanına yaklaşırken aklımda tek bir düşünce vardı: “O sahtekârı en kısa zamanda bul, şirkete teslim et ve yeni bir başlangıç yap.” Temiz bir sicil… Sonra bir daha kaçmak yok. Belki başka bir şehre, belki de küçük ve henüz bozulmamış bir kasabaya yerleşip kendime basit bir hayat kurar, yaşamımın geri kalanında sürekli arkamı kollamak, yüzümü saklamak zorunda kalmazdım.

İlk defa kaçak olarak binmediğim bir gemide son yaklaşma için operatörden izin beklerken şehre de uzun uzun bakma fırsatı buldum. Aslında son gelişimden bu yana pek fazla değişmemiş görünüyordu. Çoktan tüm doğal kaynaklarını kaybetmiş olan bölgeden geriye kalanları da şehrin üstünde leş kargaları gibi dolaşan gemiler, onların altında sürekli hareket halinde olan insanlar, geliştirilmişler ve robotlar sömürüyordu.

Bu arada, daha önce hayatımda hiç leş kargası görmemiştim. Uzun yolculuk boyunca izlediğim belgeseller sayesinde bu ilginç hayvanlar hakkında bilgi sahibi olmuş oldum. Bu da kayıtlı yolcu olarak seyahat etmenin başka bir güzel yönüydü.

Artık iniş için hazırlanma vaktim gelmişti. Geminin arka tarafındaki dolabı açtım ve şirketin çevreye uygun olabileceğini söyleyerek giymem için verdiği kıyafetlere baktım. Hiçbirini giymeye niyetim yoktu. Üstümdeki şirket logolu uçuş tulumu sanki doğduğumdan beri üstümdeymişçesine rahattı.

Ayrıca ben zaten bu şehirde büyümüştüm. Terk etmek zorunda kalmış olsam da her köşesini çok iyi bilirim. Kimsenin başkasının ne giydiğine bakacak zamanı yoktur. Sokaklar kalabalıktır. Üstelik yola çıkmadan bana verilen bilgiye göre nüfusun daha da arttığı, yüz milyon kişinin bölgede tıkılıp kaldığı söylenmişti. Bence gerçekten kimin ne giydiğinin bir önemi yok.

Kıyafet değiştirmeyeceğime göre silahımı, mermileri ve bayıltıcı okları tulumumun özel hazırlanmış bölmelerine yerleştirdim. Rahat olduğu kadar kullanışlı da bir giysi bu.

Dolabın içindeki aynada kendime bir kez daha baktım. Sanki her defasında farklı bir kişiye bakıyor gibiydim. Aynadaki yansımam dün gördüğüm ben değildi; hatta ne şimdiki ne de bir hafta önce gördüğüm ben aynıydık. Abartıyor olabilirim tabii. Ne de olsa yol boyunca belgesel izleyip yeni bilgiler edindim. Düşüncelerimi etkilemiş olmalı. Peki ya yüzüm? O da değişmiş miydi? Ellerimle yüzüme dokundum. Düne göre kendimi farklı mı hissediyordum? Eh, aynı çene aynı burun işte…

Otomatik operatörden gelen sesle irkildim.

“İstankara limanından Şahin 3’e, belgeleriniz onaylandı. İskele 82 inişe hazır. Lütfen yerlerinize oturun ve kemerlerinizi bağlayın. İki dakika içinde kenetlenme başlıyor.”

Hemen yerime geçtim ve kemerimi bağladım.

Sistemler gemiyi indirip bağlayıcı zincirler gövdeye yapıştığında tam bir sessizlik olmuştu. İçinde bulunduğum aracın kalın metal kaplamasına rağmen etrafını çevreleyen statik elektrik boşaltma halatlarının gıcırtısını duyabiliyordum. Ufak bir sarsıntıyla iniş tamamlandı. Kokpit penceresinden dışarıya bir göz attım.

Her şey bıraktığım gibi.

Limanın meşhur hamalları iş kapmak için geminin indiği iskelenin başına üşüşmüştü bile. Kapılar açılır açılmaz geliştirilmiş insanların bağırışlarını duyacağımı biliyordum.

Daha önceden hazırladığım ve işime yarayacağını düşündüğüm malzemeleri yerleştirdiğim çantayı aldım. Uçuş tulumumun üzerine kapüşonlu ceketimi geçirdim ve kapakları açtım.

Anında başladılar.

Hamalların anlaşılmayan bağırışları eskiden dinlediğim çok sesli bir orkestrayı yeniden dinlemek gibiydi. Hatırladığım en net sesler, birkaç güncelleme veya vücutlarına katacakları birkaç geliştirme için birbirlerini ezen, bu uğurda birbirlerini bile öldürebilen bu insanlara aitti.

Dışarı adımımı atar atmaz robot görevli beni taramadan geçirdi.

“Hoş geldiniz Bay Namtar. Üzerinizde bulunan tüm eşyalar ruhsatlı ve şirket onaylı. Şehrimizde iyi vakit geçirmenizi diliyoruz.”

“Teşekkür ederim.”

Bir makineye teşekkür etmek tuhaf gelse de ilk defa bu şekilde karşılanıyor olmak daha da tuhaftı. Hatırladığım kadarıyla son seferimde gemiyi, dışarı atılan safra ve lağımla birlikte terk etmiştim. İşlerimi halleder halletmez de şehri yine kaçak olarak terk etmiştim.

Fakat bu kez anlaşmam sağlamdı. Elimde şirketin verdiği bir görev emri vardı elimde. Bu da neredeyse dokunulmazlık anlamına geliyordu. Yapılmasını istedikleri iş için beni seçmelerini de anlayabiliyordum. Etrafta nam salmış bir kırıcı ve kaçaktım. Ayrıca peşinde olduğum adam da benim kimliğimi kullanarak iş çeviriyordu. Şirketin söylediğine göre sistemlerini sabote etmişti. Önce ben sanıp peşime düşmüşler, ardından da başkası olduğunu anlamışlardı. O arada da beni yakalayıp özgürlük anlaşmasını teklif etmişler, ben de memnuniyetle kabul etmiştim.

Aslında bu sahtekârın kimliğimi kullanmasında benim de suçum vardı. O kadar çok viranede takılmıştım ki, herhangi birinde ek hafıza kartımı kırmış olabilirlerdi. Sonrasında üç beş krediye de adamın eline geçmişti zaten.

Sahtekârı yakalamak için İstankara’ya gideceğimi öğrendiğimde adamın davranış biçimi çok mantıklı gelmişti. Sadece ismimi ve anılarımı kullanarak birçok kapıyı açabilir, istediklerini elde eder ve rahatlıkla gizlenebilirdi. Ne de olsa yıllardır ben de aynısını yapıyordum.

Limanın güvenli bölgesinden çıktım ve insanların arasına karıştım. O anda kopan gürültüyle istemsizce sağıma döndüm. Az ötede iki geliştirilmiş hamal üç kredilik yük için birbirine girmişti. Buralarda kalabalık dışında en net hatırladığım bir diğer şey de iki serserinin kavgasıydı. Sanırım sonradan ben de onlardan birine dönüşmüştüm. Bir dövüş mü var, ben derhal oradaydım. Eğer yakalamam gereken sahtekâr, anılarımla birlikte aynı düşüncelere de sahipse bu tarz gürültülerden uzakta kalamayacaktı. Belki de yakınlarda bir yerdeydi.

Şirketin sağladığı yüz tarama lensini aktive ettim. Uzun yolculuk boyunca adamın yüzünü ezberlemiş olsam da elimdeki teknoloji benden hızlı davranabilirdi. Ben de o sırada kavgayı izlerdim.

İki geliştirilmişin mücadelesinde mutlaka bir şeyler kopar. Birkaç yumruk darbesinden sonra adamlardan birinin mekanik kas bağlantılarından kablolar fırlamıştı bile. Eh, beyin yerine mekanik kasa yatırım yaparsanız olacağı buydu işte. Ucuz işçilik ve en ucuz geliştirmeler her zaman kaslarla ilgili olanlardı. Bu adamlar hayatları boyu her gün çalışsalar bile yapay sinir ağı geliştirmelerinin bir nöronluk devresini bile alamazlardı.

İşte birkaç metal parça fırladı bile!

Daha önce hatırladıklarımdan farklı olarak bu sefer fırlayan kablolar ve parçalanan devrelerden zevk almamıştım. Daha fazla izlememeye karar verdiğim anda lensin taraması da sonlandı. Aradığım üç kağıtçı burada değildi. Tam ayrılacağım sırada adamlardan biri yere düştü ve öylece kaldı.

Eskiden böyle durumlarda ambulans ve polis geldiğini hatırlıyordum. Arada bir de olsa gelirlerdi. Şimdiyse şehir o kadar kalabalıktı ki birkaç serserinin ölmesi veya devre dışı kalması kimsenin umurumda değil gibiydi. Bu zamanlarda olay yerine ilk gelenler hurdacılar olur, işe yarar malzemeleri toplayıp giderlerdi.

Artık benim de gitme zamanım gelmişti. Nereden başlayacağımı biliyordum. Buraya döndüğüm zamanlar mutlaka Doğubank İş Hanı’na uğrar, kendimi gizleyecek ve kaçışımı kolaylaştıracak güncellemeler alırdım. Bir kaçak olarak sahtekârın da ilk yapacağı iş bu olmalıydı.

Bir süre handa takılmaya karar verdim. Benden üç gün önde olduğuna göre mutlaka onu görenler olmuştur. Eğer orada da bir ize rastlamazsam en sevdiğim eğlence mekanlarına göz atabilirdim. Oralarda sadece ismimi kullanması bile yetebilirdi ama tabii ben buna izin verecek değildim. En fazla birkaç gün içerisinde o hıyarı yakalayıp yeni ve temiz hayatıma başlamak niyetindeydim.

Kısa bir yürüyüşün ardından Doğubank’ın girişine ulaştım. Son gelişimin üzerinden epey zaman geçmişti. Şehrin geri kalanı gibi burası da nefes alan bir organizma gibiydi. Yaşıyor, değişiyor, dönüşüyordu. Bir defa gördüğünüz kişi sonraki gelişinizde tanınmayacak halde olabilir, daha da kötüsü çoktan tahtalı köyü boylamış olabilirdi.

Bu şehirde yaşam ne kadar değersiz böyle.

Merkezi tarama sisteminden geçer geçmez otomatik ve sesli olarak selamlandım. İsmimi duyanlar dönüp bakıyordu. Herkesin saygıyla karışık bir korkuyla bana baktığını anılarımdan biliyordum. İçeride yürümeye başladım.

Soldan ikinci dükkân… Evet, burayı hatırlamıştım ama kapıdaki adam pek tanıdık gelmiyordu. Peki, niye halâ suratıma dik dik bakıyordu?

“Bay Namtar?” dedi sonunda.

“Evet, benim.”

“Sizi bu kadar çabuk göreceğimi sanmıyordum.”

Evet, tam isabet! Demek ki sahtekâr buraya uğramıştı.

“Biraz değişmişsiniz.”

“Evet. Hazır buralardayken biraz estetik ve yazılım güncellemesi yaptırdım.”

“Çok iyi olmuş efendim. Geçen gün sorduğunuz cihazları buldum. Birkaç gün içinde elimde olacaklar.”

“Geldiğinde nereye haber yollayacağını biliyorsun değil mi?”

“Hiç unutur muyum? Keçi’nin Yeri’ne bizzat ben getireceğim.”

İşte buna hedefi on ikiden vurmak derim. Artık vakit kaybetmeden mekâna geçme zamanı gelmişti.

“Teşekkür ederim. Karşılığını alacaksın.”

“Biliyorum efendim.”

Handan hızla çıkıp anayola geçtim. Karşıma çıkan ilk ototaksiye atladım, krediyi şirket hesabından karşıladığımdan ilk kez yolun kaç kilometre olduğu konusunda kaygılanmama gerek yoktu. Görevim belliydi.

Bir saat sonra Keçi’nin Yeri’ne vardım. Geniş cam vitrininin önünde durdum ve tarayıcı lensi çalıştırdım. Adamım henüz burada değildi.

Şimdi kafamda beliren sorulara mantıklı cevaplar vermeliydim. Benden önce buraya gelmiş miydi? Eğer birkaç saat önce mekânda idiyse tip değişikliğini açıklamak zor olacaktı. Keçi burada mı? Buradaysa onun ben olmadığımı anlayıp herifi bir güzel pataklamış olabilir miydi?

Hızlı düşün, ek işlemciyi çalıştır. Sorunlara mantıklı çözümler bul.

Daha fazla zaman kaybetmeden içeri girdim.

“İyi akşamlar.”

“Hoş geldiniz,” dedi barın arkasında Keçi’nin yerinde duran adam.

“Bir arkadaşa bakmıştım.”

“İsim alırsam veri tabanımı tarayıp yardımcı olabilirim.”

“Namtar.”

“Ooo… Onu biliyorum. Yıllar önce uğramış en son. Ben buralarda değildim o zamanlar.”

“Evet, burada Keçi vardı. O nerelerde?”

“Babam sizlere ömür…”

“Ne oldu? Kavga mı?”

“Hayır efendim. Beyin virüsü. Yapay sinir ağına bulaşmış. Tüm sistemini silmesi ve iç organlarını çalışmaz hale getirmesi çok uzun sürmedi. O boklara bulaşmamasını söylemiştim ona.”

“Peki ya sen? Hiç geliştirmen yok mu?”

“Bir tane dışında yok efendim. Yüzde doksan sekiz biyolojik insanım hala.”

“Daha gençsin de ondan. Biraz yaşlanınca bağımlısı olursun. Ne derler bilirsin her yenilik sonsuzluğa atılmış bir adımdır.”

“Evet. İyi bir kırıcı seni bozana kadar süren sahte bir sonsuzluk.”

“Bu da doğru… Ben şurada oturacağım. En sert içkinden bir tane gönder. Namtar gelirse de beklediğimi söyle ve beni işaret et. Burada buluşacaktık. Çantada onun istedikleri var.”

“Tamamdır.”

Barı tam karşıdan gören bir masaya geçtim ve çantayı ayaklarımın arasına yerleştirdim. Kapüşonlumu ceketimi çıkarıp kucağıma koydum. Hemen altından silahımı çıkardım ve içine bayıltıcı ok yerleştirdim. Sahtekârı bacaklarımın üstünden rahatlıkla onu indirebilecek pozisyondaydım. Otomatik nişangâh zaten gerekeni yapacaktı.

İçkim masama henüz konmuştu ki kapı açıldı. Kendimi hazırladım. Keçi’nin oğlu elini kaldırdı.

“Hoş geldin dedektif.”

“Bana şöyle demekten vazgeçsen artık? Sıradan bir polisim işte.”

“Zor bir gün geçirdin herhalde, yine tersosun.”

İçimden bir küfür ettim. İşimi bitirirken içerde olmasını isteyeceğim son kişi bir polis olabilirdi.

Önemli değil. Şirket icabına bakar. Hepsi onların maaşlı adamı değil mi?

İçkimden birkaç yudum aldım. Daha önce burada çok sarhoş olduğumu ve içtiklerimden büyük keyif aldığımı hatırlıyorsam da bu sefer hiçbir şey hissetmemiştim. Kendimi tamamen görevime odaklamıştım.

Bardağım bitmek üzereyken kapı tekrar açıldı.

“İyi akşamlar,” dedi içeri giren adam. “Keçi yok muydu?”

“Kim arıyor?” diye sordu barmen.

“Ben Namtar.”

“Babam sizlere ömür efendim. Ama sizi bekleyen birisi var. Geliştirmelerinizi getirmiş. Şu masada…”

Parmağıyla beni işaret ediyordu. Adam bana döner dönmez silahımı ateşledim. Ok tam olması gerektiği gibi kalbine saplandı ve sahtekâr yere devrildi. Şirket yetkililerinin söylediği doğruysa ilacın en az dört saat uyutması gerekiyordu.

“İki dozla tüm yolculuğu başın ağrımadan geçirebilirsin,” diye eklemişlerdi.

Polis olduğunu söyleyen adam bir anda silahını çekerek üstüme yürüdü: “Kıpırdama!”

“Dedektif, sakin ol!” diye bağırdı barmen.

Dedektif onu duymazdan gelerek silahını bana doğrultmuş halde cesedin üstüne eğildi ve nabzının atıp atmadığını kontrol etti.

 “Beni dinlemelisin dostum,” dedim. “Şirket için çalışıyorum. Parmak izimi veya yüzümü tarama cihazınla kontrol edebilirsin. Yaptığıma onay vereceklerdir. Bu adam şirket tarafından aranan bir sabotajcı!”

“Adının Namtar olduğunu söylemişti,” diye araya girdi barmen.

 “O bir sahtekâr ve suçlu. Namtar benim. Eğer sakin olursanız hesabımı ödeyeyim, orada kimliğimi doğrulayabilirsiniz. Şirket için çalıştığımı göreceksiniz.”

Dedektif itiraz etti: “Namtar bir kırıcıdır, şirkete çalışmaz.”

Dedektifin şirketin adını duyunca kararsız kaldığını gören barmen araya girdi.

“Bırak da adam kimliğini doğrulasın,” dedi.

Parmağımı ödeme sistemine uzattım ve hesabımdan iki içki düşülmesi için izin verdim.

“İçkinin biri benden sana sayın polis memuru.”

“Adam sallamıyormuş. Kesinlikle söylediği kişi!”

“Şimdi müsaadenizle bu üç kağıtçıyı alıp gidiyorum. Şirket yetkililerine yardımlarınızdan bahsedeceğim.”

Baygın sahtekârı bir ototaksiye yükleyerek limana döndüm. Kalabalığın arasından geçip robot görevliye işlemin tamam olduğunu söyledim. Birkaç saniye gecikmeyle onay verdi ve gemime döndüm. Adamı bir kolundan sağlam borulardan birine kelepçeledim. Birkaç saat sonra kendine gelirdi. İkinci dozu yapmaya ise hiç niyetim yoktu, onunla biraz konuşmak ve anılarımı nasıl çaldığını öğrenmek istiyordum. Gerçekte kimdi?

Ufak bir sarsıntıyla havalandık. Dakikalar içinde liman geminin kontrolünü bana devredince rotaya girmek için birkaç işlem yaptım ve şirket binasının koordinatlarını varış noktası olarak belirledim. Bundan sonrası artık beklemeye kalmıştı.

İkinci saati de karşımdakinin suratına bakarak geçirmiştim. Aynada kendini görmekle aynı şey değildi bu, anılarım ondaydı ama o ben değildim. Yine de tuhaf biçimde tanıdık geliyordu.

Üçüncü saatin sonunda kalkıp aynaya baktım. Yerde elleri bağlı yatan adam kadar kendime de yabancı olduğumu hissettim.

Dördüncü saat dolmak üzereyken karşımdaki ben kıpırdanmaya başladı. Yapay sinir ağımda biraz daha dolaştım. Anılarımda hiç aynaya bakmıyor muydum? Birkaç kez baktığım zamanları buldum. Büyük bir boşluk… Aynadaki aksimi göremiyordum. Anıların yanılması normal miydi? Peki ya aynada yansımamın olmaması?

Sonunda adam kendine gelmişti. Hafifçe kıpırdanarak sordu:

“Neredeyim ben? Bana ne oldu?”

“Bir süre uyudun, seni kimlik hırsızı!”

“Kimlik hırsızı mı? Ne saçmalıyorsun? Sen de kimsin?”

“Ben Namtar. Gerçek olanı.”

“Hadi oradan be!”

“Bence tartışacak bir konumda değilsin. Derdini şirkete anlatırsın.”

“Bunu neden yapıyorsun?”

“Seni, yani sahte beni şirkete teslim etmekle görevlendirildim.”

“Asıl sahte olan sensin. Kimsin be adam?”

“Adımı tekrarlamama gerek yok sanırım. Gayet iyi biliyorsun. Şimdi anlat bakalım anılarımı nasıl çaldın?”

“Kimin anısını çaldım? Senin gibi bir düzen adamının anılarını ne yapayım? Eminim çok sıkıcıdırlar. Seninle uğraşacağıma şirketle uğraşırım daha iyi.”

“Evet, orasını biliyorum. Sabotajcıymışsın. Bilmediğim tek şey kimlik bilgilerime, hatıralarıma nasıl sahip olduğun.”

“Nesin sen be adam? Aynı palavraları tekrarlayıp durma! Ben Namtar. Kimsenin hatırasını ya da kimliğini çalmadım.”

İlacın etkisi olabilir. Biraz daha bu sahtekâra katlanabilirim. Belki biraz zorlamam gerekir. Eminim o zaman konuşmaya başlar.

“Keçi’nin yerinde çok adam dövmüşlüğüm var. Seni de biraz hırpalamama şirket bir şey demez herhalde,” dedim.

“O kavgalarda ya sarhoştum, ya da karşımdakiler şirket ajanıydı. Tıpkı senin gibi… Sinsice bayıltıcı ok atmasaydın seni de bir güzel benzetirdim.”

“Benim anılarım onlar. Kavgalarımın hepsini hatırlıyorum.”

“Beni sinirlendirmeye başlıyorsun. Tamam, bir yere kadar ben gibi davranmış olabilirsin ama kendini rolüne fazla kaptırma derim.”

“Sadece bilmek istiyorum. Anılarımı çalarken hangi yazılımı kullandın? Hangi virüs?”

“Eeeh, yetti ama! Ben senin anılarını çalmadım be adam! Ellerimi buradan bir kurtarırsam seni de diğer şirket ajanları gibi tanınmaz hale getiririm.”

“Merak etme, ben seni konuşturmasını bilirim.”

“Sinirlendin mi yoksa?”

“Hayır.”

“Vuracak mısın bana?”

“Gerekirse evet.”

“Ben genelde birine vurmadan önce çok sinirlenirim. Yoksa çok sinirlenen sen misin?”

“Kesinlikle. Benim anılarımda da öyle.”

“Gerçekten kimsin veya nesin sen? Anılardan bahsedip duruyorsun. Hangileri bunlar? Önemli olan ne var senin için? Annemi hatırlıyor musun veya bu şehirden ilk kaçışımı? Peki ya köpeğimi? Onun öldüğü günü?”

“Evet. Her zamanki gibi yağmurlu bir İstankara günüydü. Şirketin yanan borularından havaya karışan kimyasalların oluşturduğu asit yağmurunun altında kalmıştı. Üzülmüştüm.”

“Evet. Üzülmüştüm. Şimdi bile düşündüğümde üzülüyorum, sonra da sinirleniyorum. Şirketten nefret ediyorum. Peki ya sen?”

“Bir şey hissetmiyorum. Ben şirketle anlaşma yaptım. Sicilim temizlenecek. Yeni bir başlangıç yapacağım ve artık onlara sinirlenmek için bir sebebim yok. Hayatımın bundan sonrasında pis işlere bulaşmayacağım.”

“Ne gibi pis işler? Şirketi sabote edip kredilerini insanlara dağıtmak gibi mi?”

Bir süre durakladım. Şirketi sabote ettiğimi hatırlamıyordum.

“O senin işin galiba. Çünkü benim anılarımda öyle bir şey yok,” dedim ve bir süre yapay sinir ağımı taradım.

“Kesinlikle sana benim anılarımı yüklemişler ve kafanda başka ne varsa silmişler. Ben olduğumu sanıyorsun. Ne yapıyorsun? Yapay sinir ağını mı tarıyorsun? Aynısını ben de yaptım ve insanların mutlu olduklarını gördüm. Şirketi her sabote ettiğimde birilerinin hayatını kurtardım. Bu bana keyif veriyor. Ya sana?”

“Benim öyle anılarım yok,” dedim ve kestirip attım. Artık vazgeçmiştim. Kendini ben sanan sahtekâr açık vermeyecekti. Onu yakaladığıma göre bir daha da aynı şeyi de yapamazdı. Bundan sonra daha dikkatli davranıp hafıza kartımdaki bilgileri kimseye kaptırmayacaktım.

Yolun geri kalan üç saati boyunca sahte Namtar’ın mutluluk, hüzün, sinir, şaşkınlık gibi duygular üzerine ettiği lafları dinlemek zorunda kaldım. Sonunda o da pes etti.

“Boşuna uğraşıyorum. Kör bir adama renkleri anlatmaya çalışıyorum sanki…” dedi ve sustu.

Merkeze ulaştığımızda sahtekârı önüme taktım ve yönetim kurulu salonuna doğru ilerledim. İçeri girer girmez bir alkış koptu.

“Bir görev daha başarıyla tamamlandı,” dedi başkan. “Giderek daha iyi oluyor.”

Ne daha iyi oluyordu? Kurdukları sistem mi? Suçluları başka suçlulara yakalatma düzeni mi?

“Namtar!”

“Efendim?” dedik önümdeki adamla aynı anda.

“Biri şunu susturabilir mi? Görev amiri?”

“Hemen efendim.”

Artık sahte benin konuşmasına gerek yoktu. Suçları sabitti. Ben de temiz bir başlangıç yapabilirdim. Tabii tebrikleri kabul ettikten sonra.

Görev amiri ayağa kalktı ve yanıma geldi.

“Şahin 3, kapan.”

…

Sistem yeniden başlatılıyor.

…

Yeni görev yükleniyor.

…

Tüm sistemler aktif.

…

***

Hayata dair hatırladığım iyi şeylerin tamamının bulunduğu ama zaman zaman terk etmek zorunda kaldığım San Angeles Mega Şehir limanına yaklaşırken aklımda tek bir düşünce vardı: “O sahtekârı en kısa zamanda bul, şirkete teslim et ve yeni bir başlangıç yap.”

Devamını Oku

Bir mermi ile düşüncelerim arasındaki mesafe bir namlu kadar. Böyle bir durumda hep hayatımın film şeridi gibi gözümün önünden geçeceğini düşünürdüm. Bir miktar yanılmış olabilirim. Bunda biraz da benim kabahatim var. Önemli olabilecek bir sürü olayı son birkaç saate sığdırabilmek büyük başarı oldu. Tüm bunların sonucu ise tam bir hayal kırıklığı.

Kafama dayanmış bir altıpatlar varken halâ umudum var. Ne de olsa, ben de karşımdakinin kafasına aynı marka ve aynı model bir silah dayamış durumdayım. Her türlü kazanan da kaybeden de ben olacağım gibi hissediyorum. Peki, bu noktaya nasıl geldim? Bana kalırsa tüm her şeyin sorumlusu spiral.

Sıfır Noktası…

Hayatımın on yılını harcadığım çalışmalarımın sonuna gelmiştim. O gün yardımcım ısrarla bana karşı çıkıyordu.

“Profesör, lütfen. Cihazı denemenin başka yolları da olabilir. Aklıma bir sürü fikir geliyor, sizin de bunları düşünebileceğinizden eminim. Neden?”

“Denemek zorundayım genç dostum. Kaybedecek bir şeyim yok.  O talihsiz güne geri dönmeliyim. Son bir defa ona bakmalıyım. Mümkünse koklarım, mümkünse dokunurum, bir kez daha.”

“İnsanlık tarihini değiştirecek bir buluş bu, profesör. Eğer başarılı olursanız tekrar denemeden önce her şeyi gözden geçireceğiz. Lütfen, bana söz verin.”

“Daha iyisini yapıyorum. Şuradaki hafıza kartında tüm çalışmalarım detayları ile var. Eğer başıma bir şey gelirse de devam edebilirsin.”

Yardımcımın endişesi her halinden belliydi ama yapmak zorundaydım. Belki bir fırsatım olurdu. Ufak bir uyarı.

“Profesör, lütfen ayarları yapmama izin verin. Sadece bir saniye kalacaksınız. Bir an. Daha fazlasında neler olacağını bilemeyiz.”

“Haklısın. Al bakalım. Tam tarihi ve saati tablete girdim. Gideceğim yerin koordinatlarını da girdim. Sadece orada kalacağım süreyi sana bırakıyorum.”

Genç adam, U.Z.A.B. adını verdiğimiz cihazı 1 saniyeye ayarladıktan ve parmak iziyle kilitledikten sonra bana uzattı.

“İyi şanslar profesör.”

“Teşekkürler.”

Düğmeye bastım ve oradaydım. Bir an, bir saniye. Sevgili eşimin tam arkasında. İkimize kahvaltı hazırlıyordu.

1 Noktası…

O sabahı her gün, kafamın boş olduğu her an düşündüm. Yataktan kalkıp elimi yüzümü yıkamaya gitmiştim. Sevgili eşim benden önce davranmış ve ikimize güzel bir kahvaltı hazırlamaya koyulmuştu. Henüz mutfağa girmeme birkaç adım kalmıştı ki sesini duydum.

“Yine gizlice arkama geldin ve beni mi korkutacaksın?”

Ardından odaya girdim.

“Bana mı söyledin?”

“Ah, ben de seni tam arkamda sanmıştım. Gel otur bakalım. Omletimiz hazır.”

Afiyetle yemiştik yumurtalarımızı. Güneş henüz etrafı aydınlatmamıştı. Ben biraz daha keyif yapacaktım. O da işe geç kalmamak için hızlıca kahvaltısını bitirip hazırlanmıştı. Son öpücüğü o zamandı, son kez orada pembe dudaklarını hissetmiştim.

O an o kadar kısa sürdü ki, kendimi tekrar yardımcımın yanında buldum. Heyecanla sordum.

“Bir şey değişti mi? Bir farklılık oldu mu? Bir şeyi etkiledik mi?”

Bana gülüyordu.

“Hiçbir şey olmadı Profesör. Hiçbir şey değişmedi. Peki ya siz? Gerçekten o ana döndünüz mü?”

“Ah, o kadar yakındım ki… Ama çok kısa sürdü.”

“U.Z.A.B. bir mucize. Ben de denemek isterim. Gitmek istediğim tarihlerin ve koordinatların bir listesini yaptım bile.”

Duyduklarımla kendimi toparlamam bir oldu.

“Bugünlük bu kadar yeter. Artık evine git. Uzay zamanda nasıl bir değişiklik yaptığımızı henüz gözlemleyemedik. Belki de hiçbir şeye dokunmadık. Hadi durma git artık.”

“Ama profesör?”

“Hadi git diyorum. Yoksa seni zorla kapının dışına atarım.”

İstemeyerek de olsa gitmişti. Yalnız kaldığıma göre tekrar deneyebilirdim. Arkamı döndüğümde kendimle baş başaydım. Tekrar yapmamam gerektiğini biliyordum. Ama içimdeki ben isteğimi bastıramıyordu. Yine sadece bir anlığına. Belki sesimi duyurabilirdim. Artık cihazı daha farklı ayarlayabilirdim. Tecrübe kazanmıştım ve o gün evden çıkmasını engelleyebilirdim.

1 Noktası…

Tam kapıdan çıktığı anda oradaydım.

“Gi…” diyebildim sadece ve U.Z.A.B. beni geri getirdi.

Evet, hatırladım. Kapıdan çıkarken geri dönüp sormuştu.

“Bir şey mi dedin?”

“Hayır,” demiştim kafamı dijital gazeteden kaldırmadan. Kapının nazikçe kapandığını hatırlıyordum. Evden ayrılışının üzerinden henüz yarım saat geçmişti ki, telefonum çaldı. Ekrana baktım ve biricik eşimin beni aradığını gördüm. “Yine ne unuttu acaba,” diye düşünmüştüm.

Telefonu açtığımda bana ismimle hitap eden bir erkek sesi duymuştum. Telefonun sahibinin nesi olduğumu soruyordu. Eşi olduğumu söyleyince, sakin olmamı söyleyerek anlatmaya başlamıştı.

“Eşinizin kullandığı araç karşı şeritten onun tarafına geçen başka bir tanesi ile çarpıştı. Lütfen panik yapmayın. Her iki sürücü de hastaneye kaldırılıyor. Oraya gelirseniz size yardımcı olacaklardır.”

Sabahın erken saatlerinde muhtemelen uykusunu alamamış bir şoför karşı yöne geçmişti ve bu da tam eşimini oradan geçtiği an olmuştu. Bu nasıl bir tesadüf olabilirdi ki?

Tekrar denemeliydim. Evden çıkışını mı geciktirmeliydim? Yoksa arabasını biraz daha yavaş kullanmasını mı sağlamalıydım? Bunları nasıl yapabilirdim? O talihsiz saat ve dakikada orada olmasa ne olurdu?

Kendi kendime verdiğim tüm tavsiyelere ters düşecek bir hareket yaptım ve karşı şeride geçen adamın arabasına gitmeye karar verdim. Kazadan hemen önceye. Belki…Belki hiç olmamasını sağlayabilirdim. Karşı yoldan onun tarafına geçmesini engelleyebilirdim.

2 Noktası…

İki aracın birbirine çarptığı o uğursuz koordinatları ve tahmini kaza zamanını girdim. Sabahın köründe uykusunu tam almadan yola çıkan gerizekâlıyı durdurabilirdim belki.

Riski göze almıştım. Bu sefer daha fazla kalıp başarabilirdim. Kendimle olan mücadelemi hatırladım. Doğru değildi, doğrusal olmalıydı. Neden aksi olsundu ki? Tüm hesaplamalarım doğrusal bir akış olduğunu gösteriyordu.

Minimum etki ile maksimum verimlilik almalıydım. 5-10 saniye işime yarayabilirdi. Belki de daha fazlasına ihtiyacım vardı. Ayarları yaptım ve düğmeye bastım.

İşte o adamın arabasındayım. Tüm düşüncelerim karışmıştı. Ne söyleyeceğimi, ne yapacağımı bilemiyordum. Bir hareket yapmama gerek kalmadan beni fark etti.

“Neler oluyor be,” diye bağırdı ve arkasına dönüp bana baktı. Göz göze geldik. O katille göz göze geldik.

O andan sonra her şey çok hızlı gelişti. Karşıdan gelen arabanın ışıkları yüzüme vuruyordu. Eşimin arabası.

“Sen de kimsin? Nereden çıktın?”

Sürücünün dikkati dağılmıştı. Bana doğru bir hamle yapmaya çalıştı. Kendimi savunmak istemiştim ve arabanın savrulduğunu hissettim.

“Önüne baa…” diye bağırırken cümlemi tamamlayamadan bir karanlık çöktü üstüme.

3 Noktası…

Geri dönmeyi başarmıştım. Hemen etrafı kontrol etmek, değişen bir şeyler olup olmadığını öğrenmek istiyordum. O an odanın diğer ucunda duran kendimi gördüm. Elinde bir silah bana doğrultmuştu.

“Geleceğini biliyordum,” demişti karşımdaki ben.

“Nasıl? Ne yaptım ben?”

Tüm ayarlar doğruydu. Sadece birkaç saniye fazla zaman geçirmiştim. Yine de paralel bir evren oluşturmaması gerekiyordu. Hesaplama çok basitti. Yolculuğumu bir fenerden çıkan ışık gibi düşün. Arkadaki bir noktaya tutuyoruz. Bir an orada ve sonra yansıyor. Bu sırada farklı noktaya kırılmasını önlemek için tekrar yansıtıyoruz ve kaynağa geri dönüyoruz. İnce bir ayar ama başarılı olmuştu şimdiye kadar.

“Bunun olacağını söylemiştin.”

“Hayır, hayır. Buraya ilk defa geliyorum. Daha önce karşılaşmadık.”

“Karşılaştık. Tam yardımcımı gönderdiğim, deneyi tekrarlamak istediğim sırada geldin ve cihazdaki hatadan bahsettin. Bir daha karşıma çıkarsan da seni vurmamı istedin.”

“Sen de kabul mü ettin yani?”

“Eh, insan sadece kendisine güveniyor ve kendi kendime verdiğim bir tavsiyeyi tutarım.”

“O zaman bir daha gelirsem. Olduğum yere yakın bir yerde bulunmaya çalış ki, işimi hemen bitirebilesin.”

“Ben şimdi biti….”

U.Z.A.B.’ı nereye, hangi zamana ayarladığımı bilmeden çalıştırdım. Tekrar bir karanlık çöktü.

5 Noktası…

Gözlerimi açtığımda geri dönmüştüm. Kapıyı ve önündeki iki adamı gördüm.

“Ama profesör?”

“Hadi git diyorum. Yoksa seni zorla kapının dışına atarım.”

Yine doğru yer ama yanlış zaman. O an cihazdaki ve hesaplamalarımdaki sorun belirdi kafamda. Çözmek için ufak değişiklikler yeterli olabilirdi. En büyük hatayı uzay-zamanın doğrusal aktığını düşünerek yapmıştım ya da yapmıştık. Aklımı kaybetmek üzereydim. Daha fazla dayanamayacağımı biliyordum. Orada öylece düşünürken karşımdaki ben de bana bakıyordu.

“Niye geldin? Bir şeyler ters mi gitti yoksa?” diye sordu bana.

“Her şey, her şey ters gidiyor. Tamamen yanılmışız. Doğrusal değil. Bunu düşün ve sakın şimdi yapmayı planladığın şeyi yapma.”

“Ne planlıyorum peki?”

“Hadi ama ben senim. Biraz sonra ne yapacağını çok iyi biliyorum.”

“Açıkla o zaman. Anlat bana.”

“0,1,1,2,3,5…”

“Yani?”

“Neyse boş ver. Eğer bir daha gelirsem silahı al ve vur beni. Korkarım ki, tüm bu olanlara ben sebep oldum. Onu ben öldürdüm ve biraz sonra sen öldüreceksin.”

Ben birkaç ufak ayar yaptım ve beni dinlemeyeceğini bile bile karşımdakine de gösterdim. Bu sefer doğru yere ve zamana gidebilirdim. Doğrusal bir hareket yoktu ama rastgele de değildi. Gideceğim yer belliydi. Karanlık çöktü.

8 Noktası…

Silahımı hazırladım ve havaya kaldırdım. Aynı anda karşımdaki de havaya kaldırdı. Bir bütünün iki yarısı gibi duruyorduk.

Bir mermi ile düşüncelerim arasındaki mesafe bir namlu kadar. Böyle bir durumda hep hayatımın film şeridi gibi gözümün önünden geçeceğini düşünürdüm. Bir miktar yanılmış olabilirim. Bunda biraz da benim kabahatim var. Önemli olabilecek bir sürü olayı son birkaç saate sığdırabilmek büyük başarı oldu. Tüm bunların sonucu ise tam bir hayal kırıklığı.

Kafama dayanmış bir altıpatlar varken halâ umudum var. Ne de olsa, ben de karşımdakinin kafasına aynı marka ve aynı model bir silah dayamış durumdayım. Her türlü kazanan da kaybeden de ben olacağım gibi hissediyorum. Peki, bu noktaya nasıl geldim? Bana kalırsa tüm her şeyin sorumlusu spiral.

“Cevabı merak ediyor musun?” diye sordum karşımda duran kendime.

“Ediyorum.”

“Tek bir şartla söylerim.”

“Neymiş şartın?”

“Kesinlikle bir daha denemeyeceksin. Hatta U.Z.A.B.’ı yok et.”

“Nedenmiş o? Bir kez daha onu görmek istiyorum. Ona dokunmak, onu koklamak istiyorum. Sen bunları yaptın ve şimdi beni engellemek istiyorsun. Ben olsam ben de öyle yapardım.”

“Beni iyi dinle. Öyle bir şey yaptık ki, belki de ölümüne biz sebep olduk. Bilemiyorum. Kafam çok karıştı.”

“Bence ölümüne sen sebep oldun ve şimdi sen de ölmeyi hak ediyorsun.”

“Doğrusal hareket etmiyor. Bir Nautilus kabuğu, bir girdap, bir hortum veya galaksiler gibi. Bir spiral.”

“Bunu söylediğin iyi oldu.”

“Hayır, hayır. Sakın yap…”

“Kendime karşı sözümü yerine getirip, kendimi vurduğuma göre U.Z.A.B.’ın ayarlarını doğrusaldan spirale çevirip hep istediğim o ana gidebilirim artık. Onu bir kez daha görebilir, belki dokunur, belki de koklarım.”

Devamını Oku