Hayata dair hatırladığım iyi şeylerin tamamının bulunduğu ama zaman zaman terk etmek zorunda kaldığım İstankara Mega Şehir limanına yaklaşırken aklımda tek bir düşünce vardı: “O sahtekârı en kısa zamanda bul, şirkete teslim et ve yeni bir başlangıç yap.” Temiz bir sicil… Sonra bir daha kaçmak yok. Belki başka bir şehre, belki de küçük ve henüz bozulmamış bir kasabaya yerleşip kendime basit bir hayat kurar, yaşamımın geri kalanında sürekli arkamı kollamak, yüzümü saklamak zorunda kalmazdım.

İlk defa kaçak olarak binmediğim bir gemide son yaklaşma için operatörden izin beklerken şehre de uzun uzun bakma fırsatı buldum. Aslında son gelişimden bu yana pek fazla değişmemiş görünüyordu. Çoktan tüm doğal kaynaklarını kaybetmiş olan bölgeden geriye kalanları da şehrin üstünde leş kargaları gibi dolaşan gemiler, onların altında sürekli hareket halinde olan insanlar, geliştirilmişler ve robotlar sömürüyordu.

Bu arada, daha önce hayatımda hiç leş kargası görmemiştim. Uzun yolculuk boyunca izlediğim belgeseller sayesinde bu ilginç hayvanlar hakkında bilgi sahibi olmuş oldum. Bu da kayıtlı yolcu olarak seyahat etmenin başka bir güzel yönüydü.

Artık iniş için hazırlanma vaktim gelmişti. Geminin arka tarafındaki dolabı açtım ve şirketin çevreye uygun olabileceğini söyleyerek giymem için verdiği kıyafetlere baktım. Hiçbirini giymeye niyetim yoktu. Üstümdeki şirket logolu uçuş tulumu sanki doğduğumdan beri üstümdeymişçesine rahattı.

Ayrıca ben zaten bu şehirde büyümüştüm. Terk etmek zorunda kalmış olsam da her köşesini çok iyi bilirim. Kimsenin başkasının ne giydiğine bakacak zamanı yoktur. Sokaklar kalabalıktır. Üstelik yola çıkmadan bana verilen bilgiye göre nüfusun daha da arttığı, yüz milyon kişinin bölgede tıkılıp kaldığı söylenmişti. Bence gerçekten kimin ne giydiğinin bir önemi yok.

Kıyafet değiştirmeyeceğime göre silahımı, mermileri ve bayıltıcı okları tulumumun özel hazırlanmış bölmelerine yerleştirdim. Rahat olduğu kadar kullanışlı da bir giysi bu.

Dolabın içindeki aynada kendime bir kez daha baktım. Sanki her defasında farklı bir kişiye bakıyor gibiydim. Aynadaki yansımam dün gördüğüm ben değildi; hatta ne şimdiki ne de bir hafta önce gördüğüm ben aynıydık. Abartıyor olabilirim tabii. Ne de olsa yol boyunca belgesel izleyip yeni bilgiler edindim. Düşüncelerimi etkilemiş olmalı. Peki ya yüzüm? O da değişmiş miydi? Ellerimle yüzüme dokundum. Düne göre kendimi farklı mı hissediyordum? Eh, aynı çene aynı burun işte…
Otomatik operatörden gelen sesle irkildim.

“İstankara limanından Şahin 3’e, belgeleriniz onaylandı. İskele 82 inişe hazır. Lütfen yerlerinize oturun ve kemerlerinizi bağlayın. İki dakika içinde kenetlenme başlıyor.”

Hemen yerime geçtim ve kemerimi bağladım.

Sistemler gemiyi indirip bağlayıcı zincirler gövdeye yapıştığında tam bir sessizlik olmuştu. İçinde bulunduğum aracın kalın metal kaplamasına rağmen etrafını çevreleyen statik elektrik boşaltma halatlarının gıcırtısını duyabiliyordum. Ufak bir sarsıntıyla iniş tamamlandı. Kokpit penceresinden dışarıya bir göz attım.

Her şey bıraktığım gibi.

Limanın meşhur hamalları iş kapmak için geminin indiği iskelenin başına üşüşmüştü bile. Kapılar açılır açılmaz geliştirilmiş insanların bağırışlarını duyacağımı biliyordum.

Daha önceden hazırladığım ve işime yarayacağını düşündüğüm malzemeleri yerleştirdiğim çantayı aldım. Uçuş tulumumun üzerine kapüşonlu ceketimi geçirdim ve kapakları açtım.

Anında başladılar.

Hamalların anlaşılmayan bağırışları eskiden dinlediğim çok sesli bir orkestrayı yeniden dinlemek gibiydi. Hatırladığım en net sesler, birkaç güncelleme veya vücutlarına katacakları birkaç geliştirme için birbirlerini ezen, bu uğurda birbirlerini bile öldürebilen bu insanlara aitti.

Dışarı adımımı atar atmaz robot görevli beni taramadan geçirdi.

“Hoş geldiniz Bay Namtar. Üzerinizde bulunan tüm eşyalar ruhsatlı ve şirket onaylı. Şehrimizde iyi vakit geçirmenizi diliyoruz.”

“Teşekkür ederim.”

Bir makineye teşekkür etmek tuhaf gelse de ilk defa bu şekilde karşılanıyor olmak daha da tuhaftı. Hatırladığım kadarıyla son seferimde gemiyi, dışarı atılan safra ve lağımla birlikte terk etmiştim. İşlerimi halleder halletmez de şehri yine kaçak olarak terk etmiştim.

Fakat bu kez anlaşmam sağlamdı. Elimde şirketin verdiği bir görev emri vardı elimde. Bu da neredeyse dokunulmazlık anlamına geliyordu. Yapılmasını istedikleri iş için beni seçmelerini de anlayabiliyordum. Etrafta nam salmış bir kırıcı ve kaçaktım. Ayrıca peşinde olduğum adam da benim kimliğimi kullanarak iş çeviriyordu. Şirketin söylediğine göre sistemlerini sabote etmişti. Önce ben sanıp peşime düşmüşler, ardından da başkası olduğunu anlamışlardı. O arada da beni yakalayıp özgürlük anlaşmasını teklif etmişler, ben de memnuniyetle kabul etmiştim.

Aslında bu sahtekârın kimliğimi kullanmasında benim de suçum vardı. O kadar çok viranede takılmıştım ki, herhangi birinde ek hafıza kartımı kırmış olabilirlerdi. Sonrasında üç beş krediye de adamın eline geçmişti zaten.

Sahtekârı yakalamak için İstankara’ya gideceğimi öğrendiğimde adamın davranış biçimi çok mantıklı gelmişti. Sadece ismimi ve anılarımı kullanarak birçok kapıyı açabilir, istediklerini elde eder ve rahatlıkla gizlenebilirdi. Ne de olsa yıllardır ben de aynısını yapıyordum.

Limanın güvenli bölgesinden çıktım ve insanların arasına karıştım. O anda kopan gürültüyle istemsizce sağıma döndüm. Az ötede iki geliştirilmiş hamal üç kredilik yük için birbirine girmişti. Buralarda kalabalık dışında en net hatırladığım bir diğer şey de iki serserinin kavgasıydı. Sanırım sonradan ben de onlardan birine dönüşmüştüm. Bir dövüş mü var, ben derhal oradaydım. Eğer yakalamam gereken sahtekâr, anılarımla birlikte aynı düşüncelere de sahipse bu tarz gürültülerden uzakta kalamayacaktı. Belki de yakınlarda bir yerdeydi.

Şirketin sağladığı yüz tarama lensini aktive ettim. Uzun yolculuk boyunca adamın yüzünü ezberlemiş olsam da elimdeki teknoloji benden hızlı davranabilirdi. Ben de o sırada kavgayı izlerdim.

İki geliştirilmişin mücadelesinde mutlaka bir şeyler kopar. Birkaç yumruk darbesinden sonra adamlardan birinin mekanik kas bağlantılarından kablolar fırlamıştı bile. Eh, beyin yerine mekanik kasa yatırım yaparsanız olacağı buydu işte. Ucuz işçilik ve en ucuz geliştirmeler her zaman kaslarla ilgili olanlardı. Bu adamlar hayatları boyu her gün çalışsalar bile yapay sinir ağı geliştirmelerinin bir nöronluk devresini bile alamazlardı.

İşte birkaç metal parça fırladı bile!

Daha önce hatırladıklarımdan farklı olarak bu sefer fırlayan kablolar ve parçalanan devrelerden zevk almamıştım. Daha fazla izlememeye karar verdiğim anda lensin taraması da sonlandı. Aradığım üç kağıtçı burada değildi. Tam ayrılacağım sırada adamlardan biri yere düştü ve öylece kaldı.

Eskiden böyle durumlarda ambulans ve polis geldiğini hatırlıyordum. Arada bir de olsa gelirlerdi. Şimdiyse şehir o kadar kalabalıktı ki birkaç serserinin ölmesi veya devre dışı kalması kimsenin umurumda değil gibiydi. Bu zamanlarda olay yerine ilk gelenler hurdacılar olur, işe yarar malzemeleri toplayıp giderlerdi.

Artık benim de gitme zamanım gelmişti. Nereden başlayacağımı biliyordum. Buraya döndüğüm zamanlar mutlaka Doğubank İş Hanı’na uğrar, kendimi gizleyecek ve kaçışımı kolaylaştıracak güncellemeler alırdım. Bir kaçak olarak sahtekârın da ilk yapacağı iş bu olmalıydı.

Bir süre handa takılmaya karar verdim. Benden üç gün önde olduğuna göre mutlaka onu görenler olmuştur. Eğer orada da bir ize rastlamazsam en sevdiğim eğlence mekanlarına göz atabilirdim. Oralarda sadece ismimi kullanması bile yetebilirdi ama tabii ben buna izin verecek değildim. En fazla birkaç gün içerisinde o hıyarı yakalayıp yeni ve temiz hayatıma başlamak niyetindeydim.

Kısa bir yürüyüşün ardından Doğubank’ın girişine ulaştım. Son gelişimin üzerinden epey zaman geçmişti. Şehrin geri kalanı gibi burası da nefes alan bir organizma gibiydi. Yaşıyor, değişiyor, dönüşüyordu. Bir defa gördüğünüz kişi sonraki gelişinizde tanınmayacak halde olabilir, daha da kötüsü çoktan tahtalı köyü boylamış olabilirdi.

Bu şehirde yaşam ne kadar değersiz böyle.

Merkezi tarama sisteminden geçer geçmez otomatik ve sesli olarak selamlandım. İsmimi duyanlar dönüp bakıyordu. Herkesin saygıyla karışık bir korkuyla bana baktığını anılarımdan biliyordum. İçeride yürümeye başladım.

Soldan ikinci dükkân… Evet, burayı hatırlamıştım ama kapıdaki adam pek tanıdık gelmiyordu. Peki, niye halâ suratıma dik dik bakıyordu?

“Bay Namtar?” dedi sonunda.

“Evet, benim.”

“Sizi bu kadar çabuk göreceğimi sanmıyordum.”

Evet, tam isabet! Demek ki sahtekâr buraya uğramıştı.

“Biraz değişmişsiniz.”

“Evet. Hazır buralardayken biraz estetik ve yazılım güncellemesi yaptırdım.”

“Çok iyi olmuş efendim. Geçen gün sorduğunuz cihazları buldum. Birkaç gün içinde elimde olacaklar.”

“Geldiğinde nereye haber yollayacağını biliyorsun değil mi?”

“Hiç unutur muyum? Keçi’nin Yeri’ne bizzat ben getireceğim.”

İşte buna hedefi on ikiden vurmak derim. Artık vakit kaybetmeden mekâna geçme zamanı gelmişti.

“Teşekkür ederim. Karşılığını alacaksın.”

“Biliyorum efendim.”

Handan hızla çıkıp anayola geçtim. Karşıma çıkan ilk ototaksiye atladım, krediyi şirket hesabından karşıladığımdan ilk kez yolun kaç kilometre olduğu konusunda kaygılanmama gerek yoktu. Görevim belliydi.

Bir saat sonra Keçi’nin Yeri’ne vardım. Geniş cam vitrininin önünde durdum ve tarayıcı lensi çalıştırdım. Adamım henüz burada değildi.

Şimdi kafamda beliren sorulara mantıklı cevaplar vermeliydim. Benden önce buraya gelmiş miydi? Eğer birkaç saat önce mekânda idiyse tip değişikliğini açıklamak zor olacaktı. Keçi burada mı? Buradaysa onun ben olmadığımı anlayıp herifi bir güzel pataklamış olabilir miydi?

Hızlı düşün, ek işlemciyi çalıştır. Sorunlara mantıklı çözümler bul.

Daha fazla zaman kaybetmeden içeri girdim.

“İyi akşamlar.”

“Hoş geldiniz,” dedi barın arkasında Keçi’nin yerinde duran adam.

“Bir arkadaşa bakmıştım.”

“İsim alırsam veri tabanımı tarayıp yardımcı olabilirim.”

“Namtar.”

“Ooo… Onu biliyorum. Yıllar önce uğramış en son. Ben buralarda değildim o zamanlar.”

“Evet, burada Keçi vardı. O nerelerde?”

“Babam sizlere ömür…”

“Ne oldu? Kavga mı?”

“Hayır efendim. Beyin virüsü. Yapay sinir ağına bulaşmış. Tüm sistemini silmesi ve iç organlarını çalışmaz hale getirmesi çok uzun sürmedi. O boklara bulaşmamasını söylemiştim ona.”

“Peki ya sen? Hiç geliştirmen yok mu?”

“Bir tane dışında yok efendim. Yüzde doksan sekiz biyolojik insanım hala.”

“Daha gençsin de ondan. Biraz yaşlanınca bağımlısı olursun. Ne derler bilirsin her yenilik sonsuzluğa atılmış bir adımdır.”

“Evet. İyi bir kırıcı seni bozana kadar süren sahte bir sonsuzluk.”

“Bu da doğru… Ben şurada oturacağım. En sert içkinden bir tane gönder. Namtar gelirse de beklediğimi söyle ve beni işaret et. Burada buluşacaktık. Çantada onun istedikleri var.”

“Tamamdır.”

Barı tam karşıdan gören bir masaya geçtim ve çantayı ayaklarımın arasına yerleştirdim. Kapüşonlumu ceketimi çıkarıp kucağıma koydum. Hemen altından silahımı çıkardım ve içine bayıltıcı ok yerleştirdim. Sahtekârı bacaklarımın üstünden rahatlıkla onu indirebilecek pozisyondaydım. Otomatik nişangâh zaten gerekeni yapacaktı.

İçkim masama henüz konmuştu ki kapı açıldı. Kendimi hazırladım. Keçi’nin oğlu elini kaldırdı.

“Hoş geldin dedektif.”

“Bana şöyle demekten vazgeçsen artık? Sıradan bir polisim işte.”

“Zor bir gün geçirdin herhalde, yine tersosun.”

İçimden bir küfür ettim. İşimi bitirirken içerde olmasını isteyeceğim son kişi bir polis olabilirdi.
Önemli değil. Şirket icabına bakar. Hepsi onların maaşlı adamı değil mi?

İçkimden birkaç yudum aldım. Daha önce burada çok sarhoş olduğumu ve içtiklerimden büyük keyif aldığımı hatırlıyorsam da bu sefer hiçbir şey hissetmemiştim. Kendimi tamamen görevime odaklamıştım.

Bardağım bitmek üzereyken kapı tekrar açıldı.

“İyi akşamlar,” dedi içeri giren adam. “Keçi yok muydu?”

“Kim arıyor?” diye sordu barmen.

“Ben Namtar.”

“Babam sizlere ömür efendim. Ama sizi bekleyen birisi var. Geliştirmelerinizi getirmiş. Şu masada…”

Parmağıyla beni işaret ediyordu. Adam bana döner dönmez silahımı ateşledim. Ok tam olması gerektiği gibi kalbine saplandı ve sahtekâr yere devrildi. Şirket yetkililerinin söylediği doğruysa ilacın en az dört saat uyutması gerekiyordu.

“İki dozla tüm yolculuğu başın ağrımadan geçirebilirsin,” diye eklemişlerdi.

Polis olduğunu söyleyen adam bir anda silahını çekerek üstüme yürüdü: “Kıpırdama!”

“Dedektif, sakin ol!” diye bağırdı barmen.

Dedektif onu duymazdan gelerek silahını bana doğrultmuş halde cesedin üstüne eğildi ve nabzının atıp atmadığını kontrol etti.

 “Beni dinlemelisin dostum,” dedim. “Şirket için çalışıyorum. Parmak izimi veya yüzümü tarama cihazınla kontrol edebilirsin. Yaptığıma onay vereceklerdir. Bu adam şirket tarafından aranan bir sabotajcı!”

“Adının Namtar olduğunu söylemişti,” diye araya girdi barmen.

 “O bir sahtekâr ve suçlu. Namtar benim. Eğer sakin olursanız hesabımı ödeyeyim, orada kimliğimi doğrulayabilirsiniz. Şirket için çalıştığımı göreceksiniz.”

Dedektif itiraz etti: “Namtar bir kırıcıdır, şirkete çalışmaz.”

Dedektifin şirketin adını duyunca kararsız kaldığını gören barmen araya girdi.

“Bırak da adam kimliğini doğrulasın,” dedi.

Parmağımı ödeme sistemine uzattım ve hesabımdan iki içki düşülmesi için izin verdim.

“İçkinin biri benden sana sayın polis memuru.”

“Adam sallamıyormuş. Kesinlikle söylediği kişi!”

“Şimdi müsaadenizle bu üç kağıtçıyı alıp gidiyorum. Şirket yetkililerine yardımlarınızdan bahsedeceğim.”

Baygın sahtekârı bir ototaksiye yükleyerek limana döndüm. Kalabalığın arasından geçip robot görevliye işlemin tamam olduğunu söyledim. Birkaç saniye gecikmeyle onay verdi ve gemime döndüm. Adamı bir kolundan sağlam borulardan birine kelepçeledim. Birkaç saat sonra kendine gelirdi. İkinci dozu yapmaya ise hiç niyetim yoktu, onunla biraz konuşmak ve anılarımı nasıl çaldığını öğrenmek istiyordum. Gerçekte kimdi?

Ufak bir sarsıntıyla havalandık. Dakikalar içinde liman geminin kontrolünü bana devredince rotaya girmek için birkaç işlem yaptım ve şirket binasının koordinatlarını varış noktası olarak belirledim. Bundan sonrası artık beklemeye kalmıştı.

İkinci saati de karşımdakinin suratına bakarak geçirmiştim. Aynada kendini görmekle aynı şey değildi bu, anılarım ondaydı ama o ben değildim. Yine de tuhaf biçimde tanıdık geliyordu.

Üçüncü saatin sonunda kalkıp aynaya baktım. Yerde elleri bağlı yatan adam kadar kendime de yabancı olduğumu hissettim.

Dördüncü saat dolmak üzereyken karşımdaki ben kıpırdanmaya başladı. Yapay sinir ağımda biraz daha dolaştım. Anılarımda hiç aynaya bakmıyor muydum? Birkaç kez baktığım zamanları buldum. Büyük bir boşluk… Aynadaki aksimi göremiyordum. Anıların yanılması normal miydi? Peki ya aynada yansımamın olmaması?

Sonunda adam kendine gelmişti. Hafifçe kıpırdanarak sordu:

“Neredeyim ben? Bana ne oldu?”

“Bir süre uyudun, seni kimlik hırsızı!”

“Kimlik hırsızı mı? Ne saçmalıyorsun? Sen de kimsin?”

“Ben Namtar. Gerçek olanı.”

“Hadi oradan be!”

“Bence tartışacak bir konumda değilsin. Derdini şirkete anlatırsın.”

“Bunu neden yapıyorsun?”

“Seni, yani sahte beni şirkete teslim etmekle görevlendirildim.”

“Asıl sahte olan sensin. Kimsin be adam?”

“Adımı tekrarlamama gerek yok sanırım. Gayet iyi biliyorsun. Şimdi anlat bakalım anılarımı nasıl çaldın?”

“Kimin anısını çaldım? Senin gibi bir düzen adamının anılarını ne yapayım? Eminim çok sıkıcıdırlar. Seninle uğraşacağıma şirketle uğraşırım daha iyi.”

“Evet, orasını biliyorum. Sabotajcıymışsın. Bilmediğim tek şey kimlik bilgilerime, hatıralarıma nasıl sahip olduğun.”

“Nesin sen be adam? Aynı palavraları tekrarlayıp durma! Ben Namtar. Kimsenin hatırasını ya da kimliğini çalmadım.”

İlacın etkisi olabilir. Biraz daha bu sahtekâra katlanabilirim. Belki biraz zorlamam gerekir. Eminim o zaman konuşmaya başlar.

“Keçi’nin yerinde çok adam dövmüşlüğüm var. Seni de biraz hırpalamama şirket bir şey demez herhalde,” dedim.

“O kavgalarda ya sarhoştum, ya da karşımdakiler şirket ajanıydı. Tıpkı senin gibi… Sinsice bayıltıcı ok atmasaydın seni de bir güzel benzetirdim.”

“Benim anılarım onlar. Kavgalarımın hepsini hatırlıyorum.”

“Beni sinirlendirmeye başlıyorsun. Tamam, bir yere kadar ben gibi davranmış olabilirsin ama kendini rolüne fazla kaptırma derim.”

“Sadece bilmek istiyorum. Anılarımı çalarken hangi yazılımı kullandın? Hangi virüs?”

“Eeeh, yetti ama! Ben senin anılarını çalmadım be adam! Ellerimi buradan bir kurtarırsam seni de diğer şirket ajanları gibi tanınmaz hale getiririm.”

“Merak etme, ben seni konuşturmasını bilirim.”

“Sinirlendin mi yoksa?”

“Hayır.”

“Vuracak mısın bana?”

“Gerekirse evet.”

“Ben genelde birine vurmadan önce çok sinirlenirim. Yoksa çok sinirlenen sen misin?”

“Kesinlikle. Benim anılarımda da öyle.”

“Gerçekten kimsin veya nesin sen? Anılardan bahsedip duruyorsun. Hangileri bunlar? Önemli olan ne var senin için? Annemi hatırlıyor musun veya bu şehirden ilk kaçışımı? Peki ya köpeğimi? Onun öldüğü günü?”

“Evet. Her zamanki gibi yağmurlu bir İstankara günüydü. Şirketin yanan borularından havaya karışan kimyasalların oluşturduğu asit yağmurunun altında kalmıştı. Üzülmüştüm.”

“Evet. Üzülmüştüm. Şimdi bile düşündüğümde üzülüyorum, sonra da sinirleniyorum. Şirketten nefret ediyorum. Peki ya sen?”

“Bir şey hissetmiyorum. Ben şirketle anlaşma yaptım. Sicilim temizlenecek. Yeni bir başlangıç yapacağım ve artık onlara sinirlenmek için bir sebebim yok. Hayatımın bundan sonrasında pis işlere bulaşmayacağım.”

“Ne gibi pis işler? Şirketi sabote edip kredilerini insanlara dağıtmak gibi mi?”

Bir süre durakladım. Şirketi sabote ettiğimi hatırlamıyordum.

“O senin işin galiba. Çünkü benim anılarımda öyle bir şey yok,” dedim ve bir süre yapay sinir ağımı taradım.

“Kesinlikle sana benim anılarımı yüklemişler ve kafanda başka ne varsa silmişler. Ben olduğumu sanıyorsun. Ne yapıyorsun? Yapay sinir ağını mı tarıyorsun? Aynısını ben de yaptım ve insanların mutlu olduklarını gördüm. Şirketi her sabote ettiğimde birilerinin hayatını kurtardım. Bu bana keyif veriyor. Ya sana?”

“Benim öyle anılarım yok,” dedim ve kestirip attım. Artık vazgeçmiştim. Kendini ben sanan sahtekâr açık vermeyecekti. Onu yakaladığıma göre bir daha da aynı şeyi de yapamazdı. Bundan sonra daha dikkatli davranıp hafıza kartımdaki bilgileri kimseye kaptırmayacaktım.

Yolun geri kalan üç saati boyunca sahte Namtar’ın mutluluk, hüzün, sinir, şaşkınlık gibi duygular üzerine ettiği lafları dinlemek zorunda kaldım. Sonunda o da pes etti.

“Boşuna uğraşıyorum. Kör bir adama renkleri anlatmaya çalışıyorum sanki…” dedi ve sustu.
Merkeze ulaştığımızda sahtekârı önüme taktım ve yönetim kurulu salonuna doğru ilerledim. İçeri girer girmez bir alkış koptu.

“Bir görev daha başarıyla tamamlandı,” dedi başkan. “Giderek daha iyi oluyor.”

Ne daha iyi oluyordu? Kurdukları sistem mi? Suçluları başka suçlulara yakalatma düzeni mi?

“Namtar!”

“Efendim?” dedik önümdeki adamla aynı anda.

“Biri şunu susturabilir mi? Görev amiri?”

“Hemen efendim.”

Artık sahte benin konuşmasına gerek yoktu. Suçları sabitti. Ben de temiz bir başlangıç yapabilirdim. Tabii tebrikleri kabul ettikten sonra.

Görev amiri ayağa kalktı ve yanıma geldi.

“Şahin 3, kapan.”


Sistem yeniden başlatılıyor.


Yeni görev yükleniyor.


Tüm sistemler aktif.


***

Hayata dair hatırladığım iyi şeylerin tamamının bulunduğu ama zaman zaman terk etmek zorunda kaldığım San Angeles Mega Şehir limanına yaklaşırken aklımda tek bir düşünce vardı: “O sahtekârı en kısa zamanda bul, şirkete teslim et ve yeni bir başlangıç yap.”


Hesaplamalarımı tekrar kontrol ettim. Bu sorunun da üstesinden geleceğime eminim. Çaresizce oturup beklemeyeceğim.

“Ne duruyorsun?”

“Hesaplama yapıyorum işte.”

“Hiçbir bok yapamazsın.”

“Sen ne anlarsın ki? Yeterli yiyeceğim ve bol bol vaktim var. Sadece biraz sessizlik istiyorum.”

“İşte buna gülerim. Önünde çok uzun sürecek bir sessizlik var ve hatta tam bir sene sonra senin de sesin çıkmayacak.”

“O zamana kadar rahat olursam fazlası da olabilir.”

“Bu durumda kendini nasıl işe verebiliyorsun şaşıyorum.”

Biraz uyumam gerekiyor. Kesinlikle iyi gelecektir. Diğer şeylerle sağlam kafayla ilgilenebilirim. Kendimi bağladığım kemeri çözdüm ve havada süzülmeye başladım. Kontrol panellerine dikkat ederek ayaklarımı ön tarafa yaslayıp ittim. Önümdeki dar silindire doğru ivmelendim ve hiçbir yere dokunmadan içinden geçtim. Duvarın içine yerleştirilmiş yatağımı neredeyse hiç güç kullanmadan açtım.

Boşluk hissini seviyorum. Buraya gelmeden önce hep hayalini kurduğum bir şeydi. Çok az enerji harcayarak bir yerden bir yere gitmek, tek elle ağırlıkları kaldırabilmek… Hayatım boyunca fiziksel güç isteyen şeylerde başarılı değildim. Kafamı kullanarak dünyayı yerinden oynatabileceğimin farkındaydım. Şimdi o güce sahibim.

“Hala düzgün düşünemiyorsun.”

“Yatağıma uzandım ve biraz uyuyacağım. Kesinlikle iyi gelecektir.”

Aniden yattığım yerden havalandığımı fark ettim. Uyku tulumumu yatağa bağlayan kemerleri bağlamayı unutmuştum. Kimse uyurken boşlukta süzülmek istemez. Hem rahatsız, hem de tehlikeli.
Bir süre dinlendikten sonra uyandım. Burada sabah ve akşam kavramı olmadığı için kendi düzenimi kurmak zorundaydım. İlk geldiğimde en zorlandığım şeylerden birisiydi ama artık alıştım. Işıkların 12 saatlik döngüsü de çok faydalı oldu.

“Portakal suyu?”

Sanki sabah kahvaltısında içebileceğim başka bir şey varmış gibi.

“Evet, portakal suyu içeceğim.”

Burası en başından beri o kadar düzenli ki, insanın uyum sağlamaması imkansız. Sabah, öğle, akşam içecekler belli, yiyecekler belli. Kalori oranları belirlenmiş. Proteinler ve karbonhidratlar ihtiyaca göre ayarlanmış durumda. Çalışma saati, spor saati, dinlenme saati. Tüm program düzgün bir yaşam için tasarlanmış.

“Sıvı baloncuklarıyla oynamaktan hiç vazgeçmeyeceksin, değil mi?”

“Evet vazgeçmeyeceğim. Sanki başka bir eğlencemiz varmış gibi!”

Çocukluğumda yaptığım deterjanlı su karışımından baloncukları hatırlatıyor bana. Onlar hemen patlardı ama bu öyle değil. İstediğim kadar dokunup oynayabiliyorum ve son olarak ağzıma girmesine izin veriyorum. Portakalın tadı damağımda bir güzel dağılıp sonra boğazımdan iniyor.

Kahvaltı masasından kalkıp dar silindirden geçtim ve tekrar ana kumanda merkezine döndüm. Tekrar ve tekrar aynı sinyalleri gönderdim. Cevap gelmesi için yine dakikalarca bekledim. Üzerinden geçtiğim her enlem ve boylamda ümitlendim.

“Boşuna bekliyorsun.”

“Nereden biliyorsun?”

“Olanları gördün. Zeki olmakla övünürsün bir de. Sence şansın var mı?”

“Bence var. Bak hala yaşıyorum. Öyleyse hala şansım var.”

“Giderek daha komik ve daha beyinsiz olmaya başladığının farkındasın değil mi?”

“Hayır değilim. Beni biraz rahat bırakır mısın?”

“Yine garip hesaplar mı yapacaksın?”

“Evet.”

“Hiçbir işe yaramayacak.”

“Nereden biliyorsun ki?”

“Hala aşağıda yaşananlara inanmıyorsun değil mi? Kendi gözlerinle gördün.”

“Bana cevap verecek birilerinin olma ihtimali…”

Bir şeyler hesaplamaya çalıştım ama başarılı olamadım. Böyle bir durumda olasılık hesabı ne işe yarayacaktı ki? Milyarda bir, on milyarda bir. Küçük olasılıklar gerçekleşebilir. Bir seferinde babama lotodan ikramiye isabet etmişti. Ona çıkma şansı da oldukça düşüktü ama kazanmıştı işte. Bir kere de olsa yaşanmıştı. Önümdeki süreye bakarsak ben de başarabilirdim.

Her yirmi dört saatte bir ateşleyicileri saniyenin onda biri bir süreyle ateşleyip açımı bir derece değiştirebilirim. Böylece önümüzdeki bir ay boyunca her yere ulaşmış olurum. Bunun dışında rotamı tamamen değiştirmek için de yeterince yakıtım kalır. Tabii kalan yörüngeden çıkmak için yetse bile tek seferlik bir atış olabilir. Hangi açıda, ne zaman, nereye doğru yapmalıyım?

“Düşünmeyi bırakıp rahatlamalısın.”

“Ben rahatım. Sadece doğru olanı yapmaya çalışıyorum.”

“Yine gerildin.”

“Evet.”

“Gerildiğin zaman ne olduğunu hatırlıyor musun?”

“Ahh.”

“İşte başlıyor.”

Kontrol panelinin önünden süzülüp yaşam alanına geri döndüm. Eksenleri ayarlayıp yatağın yatay kalmasını sağladıktan sonra kendimi tam karşımda duran bölüme fırlattım.

Burada yaşamın en zorlu kısımlarından biri tuvalet yapmak. Önce hortumu düzgün bir şekilde kullanmayı öğrenmek gerekiyor. Ardından da büyük deliğe oturmayı öğrenmek. İşin en önemli kısmı hedefi tutturmak. Gerisini gürültülü çalışan vakumlar hallediyor zaten.

Evde olsam tuvalette oturmak kafamın daha iyi çalışmasını sağlardı ama bu gürültüde düşünmek hiç kolay olmuyor. Zaten içinde bulunduğum durum da altımdaki çukurdan farksız.
Vakumların gürültüsünden kurtulduktan sonra hızla asıl işime geri döndüm.

“Bir sinyal sesi mi duydum ben?”

“Kesinlikle hayır. Tüm yaşananlardan sonra hala umudun olmasına şaşırıyorum.”

“Mutlaka birileri kalmıştır. Denemeden vazgeçmeyeceğim.”

“Bence kendine bir yöntem belirlemelisin.”

“Bir planım var.”

“Yine komiksin. Ben kurtulma planından bahsetmiyordum. Kendine bir ölüm yöntemi bulmalısın. Ben olsam neyi tercih ederdim? Havasızlıktan boğulmak, bilmediğim ilaçlarla doldurulmuş bir iğne… En zevklisi sonsuz boşlukta süzülmek olurdu. Basınç farkı, radyasyon yanığı, biraz kan.”

“Hiç birini beğenmedim.”

“Eh birini seçmek zorunda kalacaksın.”

“Nereden biliyorsun?”

“Giderek daha da saçmalamaya başladın da ondan. Hem zaten tüm o yaşananları gördükten sonra…”

Kendimi tekrar ana kumanda koltuğuna bağladım ve sessizliğin içinde düşüncelere daldım. Gördüklerimin bir kabus olmasını istedim. Mümkün olduğunca çabuk kurtulmak, uyanmak istedim ama olmadı.

Hayalimdeki görev bu değildi. Güneşin dünyanın üzerine yansımasını görmek istiyordum. Işıklar Atlantik Okyanusunda dalga dalga parlarken kıta Avrupa'sının karanlığa gömülmesi ve dakikalar sonra Amerika’nın gündüz ışıkları ile aydınlanması. Dünya’ya bakmadığım zamanlarda sonsuz karanlığın içinde çıplak gözle seçilebilecek kadar parlak yıldızların varlığı. Sadece bunlar için bile kabul edilebilecek bir görevdi.

Şimdi ise aşağı baktığımda gece ışıldayan şehirleri göremiyorum. Gündüz olduğunda beliren insan yapımı güzellikleri göremiyorum. Sadece toz ve gaz bulutları.

“Bence iyi bile dayandın.”

“Ne demek şimdi bu?”

“İlk gördüklerinden sonra çoktan vazgeçmeliydin.”

İlk gördüklerim… Önce tek bir mantar bulutunun yerden yükseldiğini gördüm. Sonra yer kontrol ile bağlantıya geçtim. Bilgi vereceklerini, endişe etmeme gerek olmadığını söylediler. Saatler sonra bir diğer mantar bulutu. Ardından görebildiğim  her açıdan onlarca, belki yüzlerce mantar bulutu yükseldi yerden göğe doğru.

Yer kontrol sessizliğe gömüldü. Kimse sinyallerime, mesajlarıma cevap vermedi. Haftalardır deniyorum.  Uzay istasyonunun yörüngesini milim milim değiştirip tüm dünyaya ulaşmaya çalışıyorum.

Tek başıma burada kaldım. Tüm evrende insan türünün yaşayan tek örneğiyim. Artık buna dayanamıyorum. Kafamdaki ses susmuyor. Ben sonu gördüm.





“Belki de o gün bugündür.”

“Kafayı mı yedin sen? Hayır, kesinlikle yapmam böyle bir şey.”

“Tamam, peki seni zorlamayacağım ama tam iki günümüz var biliyorsun.”

“Belki de ben hiç yapmayacağım.”

“Hadi gel. Dışarı çıkalım.”

Dudaklarıma bir öpücük kondurduktan sonra elimden tutup çekti beni. Ortamda çalan yüksek sesli synth müziğini zaten hiç sevememiştim. Çılgınlar gibi dans eden kalabalığın arasından geçip dışarı çıktık. Sokakta da bir sürü değişik tip dolaşıyordu ama hiç birisi içeridekiler kadar marjinal gelmiyordu gözüme.

“Ne yapmak istersin?” diye sordu bana. “Biliyorsun bir saat sonra çıkacağım.”

Karşımda duran güzelliğe baktım.

“Biraz endorfin iyi gelebilirdi.”

“Tam bir zevk düşkünüsün. Bir araba çalmaya ne dersin?”

Korktuğumu itiraf etmeliyim. Saçmaladığım çok olmuştu ama böyle bir riske girip tüm kazandıklarımı da kaybetmek istemiyordum.

“Bilemiyorum.”

“Hadi ama,” dedi ve boynuma sarıldı. Burnunu burnuma değdiriyordu. Bir elini kaldırıp saatine baktı göz ucuyla. “Tam 46 saat kaldı. Sonra her şey değişecek. Yeni bir dönem başlayacak. Etrafına bir bak.”

Gerçekten haklıydı. Dünya çıldırmış gibiydi. Mor pembe ışıkların altında iç içe geçmiş bedenler durmadan hareket ediyordu. Dünya bir insan seli olmuş akıyordu. Son ses çalan müzikler, kahkahalar, çığlıklar… Uyumsuz bir orkestra gibiydi duyulanlar. Serotonin her yerdeydi.

“Tamam,” dedim. “Ne istersen yapalım.” Her şeyi kaybetsem bile ne fark ederdi ki? Belki saatler sonra her şey ve herkes sıfırlanacaktı, belki de kaldığı yerden devam edecekti.

“Önce benim yerime gidelim. Üstümüzü değiştirmemiz lazım. Parti kıyafetleri ile hiç rahat olmaz.”
Kabul ettim. Yine elimden tutmuş beni sürüklüyordu. Kısa kesilmiş sarı saçlarına bir kirpi gibi şekil vermişti. Beyaz gömleğinin içinden siyah sütyeni gözüküyordu. Tanıdığım süre içerisindeki kişiliğine gayet uygundu. Bir öyle bir böyle. İç içe geçmiş yin ve yang.

“Buradan çıkınca ne yapıyorsun?” diye sordu.

“Aslında fazla çıkmam. Bir şey de yapmam.” Suratım düşmüştü.

“Hadi ama salgıladığın noradrenalinin kokusunu buradan alabiliyorum. Amacım seni sinirlendirmek falan değildi.”

Gerçekten dediği gibi mi hissetmiştim? Bilmiyorum. Sadece dışarıda olmayı sevmiyorum. Gerçek olamayacak kadar kötü geliyordu bana.

Bir süre daha el ele yürüdükten sonra yüksek binaların sıkıştırdığı sokaklardan daha geniş caddelere ulaştık. Hologram reklamlar artık metrelerce yukarıda değil yer seviyesindeydi. Her biri farklı bir maceraya davet ediyordu bizi.

En göze çarpan villanın önünde durduk.

“Burası mı?” dedim.

“Evet. Şaşırdın mı? Zamanında çok kazandım ama umurumda değil. Nedenini biliyor musun?”

“Bilmiyorum.”

“Hadi içeri gel, sana anlatacağım.”

Kapıdan geçtiğimde farklı bir dünyada olduğumu anlamıştım. Dışarıdan görünen ihtişam içeride kaybolmuştu. O kadar sadeydi ki…

Topuklu ayakkabılarını girer girmez çıkarıp fırlattı. Hemen ardından mini eteğini aşağı indirdi.

“Sirena,” diye seslendim arkasından. “Gerçekten çıkmak zorunda mısın?”

“Evet. Burada olmak istemiyorum. Özellikle de herkesin inandığı yeni döneme geçiş sırasında.”

Durmuştu. Öylece kalmıştı. Bir şey düşünüyordu. Moralini bozan bir şey vardı ama o kadar karmaşık hormon kokusu alıyordum ki emin olamıyordum.

“Hadi içeri gel. Senin de üstünü değiştirelim. Mutlaka sana uygun bir şeyler de vardır burada.”

Bembeyaz ve boş koridorda yürüdüm. Işıklandırmanın nereden yapıldığını bile anlamamıştım. 
Sonunda loş yatak odasına girdim. Duvara gömülmüş dolabın içinde kıyafetlere bakıyor, eline geçirdiği bazılarını yere fırlatıyordu. Bana döndü ve gözlerimin içine baktı.

“Keşfettiğim şeyi söylemeden önce seni endorfin ile doldurmak istiyorum,” dedi. Yavaş adımlarla bana yaklaşıyordu. Şimdiden vücudumun salgıladığı hormonlar değişmeye başlamıştı. Eğildi ve parmaklarıyla elbisemin eteğini tuttu. Teslim olmuştum. Ellerimi yukarı kaldırdım ve tek hamlede üstümdekini çıkardı.

“Nyks,” diye fısıldadı kulağıma. “Bana adresini ver.”

“Bi…bi…biliyorsun ya.”

“Buradaki değil seni şapşal kız. Gerçek olanı.”

Ellerimi tuttu ve kalçasına yapıştırdı.

“Ne zamandır birlikteyiz Nyks? Birkaç hafta mı, birkaç ay mı? Senin yanında zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum bile. Keşke daha önce gelseydik buraya, keşke az sonra yapacaklarımızı daha önce yapsaydık. Artık her şeyi biliyorum.”

“Neyi biliyorsun? Neler oluyor?” diye sordum. Ellerimi arkasından çekemiyordum. Bir şeyleri açıklayacak mı diye gözlerinin içine baktım. Sessizce yalvarıyordum.

Benden bunu isteme. Beni gerçekten görme.

Ellerini sırtıma götürdü ve tek bir hareketle sütyenimi açtı. Tüm gücüyle beni kaldırdı ve yatağa bıraktı.

Dakikalar sonra ter içindeydik ve yan yana uzanmıştık.

“Belki,” dedi. “Belki buradan çıktıktan sonra bir daha gelmeyebilirim.”

“Ne yani beni terk mi ediyorsun?”

“Hayır, anlamıyorsun. Şu yeni dönem dedikleri şey, sandığımız gibi olmayabilir.”

“Diğerlerinden ne farkı olabilir ki? Bu on beşinci olacak.”

Yatağın yanına uzandı. Dijital sigarasını ve çakmağını aldı.

“İster misin?”

“Hayır sağol. Şu an hissettiklerimin bozulmasını istemiyorum.”

Güldü.

“İyiydi dimi?”

“Mükemmeldi.”

“Hadi bana adresini ver.”

“Gerçekten yapamam. Ne ile karşılaşacağın konusunda hiçbir fikrin yok.”

“Önemi de yok,”dedi ve sigarasını içine çekti. Canı sıkılmış bir şekilde dumanı dışarı verdi. 

“Gerçekte nasıl birisin?” diye sordu.

“Buradaki gibi olmadığım kesin. Hem kim aynı ki?”

“Ben öyleyim.”

Şimdi gülme sırası bendeydi.

“Hadi ama kimse kendisi olamaz.”

“Ben öyleyim ve birazdan çıkacağım. “ Saatine baktı. “44 saat kalmış. Eğer yaşadığın yer bana çok uzaksa sana yetişemeyebilirim.”

Ayağa kalktı ve camın kenarındaki masanın yanına gitti. Bulduğu öylesine bir kağıda bir şeyler yazdı ve bana getirdi.

“Al bu benim adresim ve telefon numaram. Gel beni bul veya buradan çıkmaya karar verirsen ara ben gelirim. Şimdi çıkıyorum Nyks. Seni gerçekten sevdim.”

Dudakları dudaklarıma yapıştı. Öpüşmemiz o kadar uzun sürmüştü zaman kavramımı kaybettim. Hiç bitmesin istiyordum. Sonra aniden çekildi üstümden. Yatağın kenarına geçti ve göz kırptı. Bir an sonra ise yoktu. Dijitalden çıkmıştı. Elimde bir adres ve bir numara ile öylece kalakaldım.

Camın yanına geçtim ve dışarı baktım. Uzun uzun düşündüm. Renkli şehir, pembe ve mavi neonlar, yeni dönem için çıldıran, şehvet ve zevk içinde yuvarlanan insanlar. Hayır, bu şekilde bitemez.

Dijitalden çıktım. Etraf leş gibi kokuyordu. Bağlantı gözlüklerimi çıkardım ve yanda bulunan bir tuşla yatağın arkasını dik konuma getirdim. İçerideyken sondam dolmuş, torbası patlamış ve idrar dışarı taşmıştı. Rezillik.

Yakınımdaki tekerlekli sandalyeye uzandım ve oturabileceğim bir konuma getirdim. Kendimi sandalyenin üstüne yerleştirdikten sonra patlak torbayı aldım ve çöpe attım. Dolaptan yeni bir tanesini alırken elimde çok az kaldığını fark ettim.

Telefona sarıldım ve medikal marketin numarasını çevirdim. Ahizeyi bilgisayarımın ses çıkış bölümüne yerleştirdim. Yazmaya hazırdım. Kimse açmıyordu. Camdan dışarı baktım. Sokaklar bomboştu. Çöplere günlerdir dokunulmamış, arabalar gelişi güzel ortada bırakılmıştı. Dünyadaki herkes dijitaldeydi. Sanki hayvanlar bile oradaydı.

Bir gariplik vardı. Çöpleri karıştıran kediler olmalıydı, ağaçlarda kargalar. Etraf o kadar sessizdi ki, rüzgarı duyabiliyordum.

Eczaneleri de kapatmamışlardır herhalde diye düşündüm. Hemen nöbetçi olanı bulup aradım. Yine cevap yoktu.

Gerçekte olduğunu bildiğim tek kişiyi, Sirena’yı arayabilirdim. Adresini düşündüm. Bulunduğum yere bir saat mesafedeydi. Çağırsam gelir miydi? Öyle yapacağını söylemişti. Numarasını çevirmeye başladım ama bir an sonra vazgeçtim. Bilgisayarın dijital sesini duyduğunda ne olacaktı? Peki ya beni gördüğünde?

Dijitale geri dönebilirdim. Gerçekte olanları unutup, Sirena’yı unutup oraya geçebilirdim. Sonra herkes gibi ben de beklerdim. Yeni dönem başlar ve her şey eskisi gibi olurdu. Sadece o gelmeyecekti. Hayır, yokluğuna katlanamam.

Hızlıca bir mesaj attım ve adresimi verdim. Sonuna da ben Nyks diye ekledim. Gerçekten gelir miydi?

Burnuma kötü kokular gelince hatırladım. Etrafa yayılan idrarı temizlemeliydim. Hemen bir bez buldum. Sandalyemden aşağı kaydım ve yere uzandım. Tek kolumun üstünde bezle silmeye çalıştım ve olan oldu. Pisliğin içinde yüzüstü yatıyordum. Kollarım eskisi kadar kuvvetli değildi.

Duşa girdim ve üstümdekileri değiştirdim. Hiçbir şey yapmadan beklemek en iyisiydi. Zaten beni görür görmez kaçıp gidebilirdi. Etrafı temizlemenin ne anlamı vardı ki?

Zaman hem dışarıda hem de içimde durmuştu. Dakikalar geçiyordu ve neredeyse bir saat olmuştu.

Gelmeyecek, gelmeyecek.

En iyisi yatağa geri dönüp tekrar dijitale girmekti. Birisi kapıyı mı çaldı?

Evet. Gerçekten birisi kapıya vurmuştu ve şimdi tekrar vuruyordu. Sandalyemin tekerleklerini çevirdim. Derin bir nefes aldım ve kapıyı açtım.

İşte karşımdaydı. Neredeyse dijitaldeki ile aynıydı. Kısa sarı saçlarını dikmemişti ve üzerinde gösterişli kıyafetler yerine kirli yırtık bir kot pantolon, bir tişört ve deri bir ceket vardı.

“Nyks,” dedi.

Çok şey söylemek istiyordum ama söyleyemiyordum. Elimle bir işareti yaptım ve masanın üstünde duran bilgisayarı aldım. Hızla tuşlara tıkladım. Dijital ses benim yerime konuştu.

“Sirena.”

Gülümsedi.

“Dijitaldeki kadar esprili bir kız… Şey yani bir adamsın.”

“Üzgünüm.”

“Önemli değil. Kimse gerçek değil orada. Bunun farkındaydım. Aslında herkes biliyor ama kimse görmek istemiyor.”

“İçeri girmek ister misin?” Yazdım.

“Tabii."

“Bir şey ikram etmek isterdim ama hiçbir şey kalmamış. Üzgünüm. Seni sürekli hayal kırıklığına uğratıyorum.”

“Takma kafana. Hem sana göstereceklerim çok daha önemli. Bence burada bile durmamalıyız, dışarı çıkmalıyız.”

“Bana bir şey söylemek istiyordun Dijital’de. Neydi o?”

Cebinden bir kaç kağıt çıkardı.

“Buna hazır mısın, bilmiyorum. Öğrendiğinde ne yapacaksın onu da bilmiyorum ama yine de göstereceğim sana. Tek başıma olmak istemiyorum Nyks. Tek başıma olmak istemiyorum.”

Neredeyse ağlamak üzereydi. Kağıtları bana uzattı. Elime aldım ve okumaya başladım.

Şirket içi yazışmalardı. Dünyayı terk etmekten, herkes için yeterli zaman olmadığından bahsediyordu. İlk başta anlam veremedim. Sonra yazılanların anlamsız olabileceğini veya bir çeşit şaka olabileceğini düşündüm.

“Sadece bunlar bir şey ifade etmiyor,” yazdım ve bilgisayar benim yerime seslendirdi.

“Benimle gel,” dedi. “Benimle gel ve sana göstereyim.”

“Tamam.”

Üzerime bir mont aldım ve hazır olduğumu belli edecek şekilde kafamı salladım. Şimdi güzel vücuduyla önümde yürümek yerine sandalyemi itiyordu. Sokakta duran güzel bir spor arabanın yanında durduk. Kapısını açtı ve beni kucakladığı gibi koltuğa oturttu. Sandalyemi arkaya koydu ve direksiyona geçti.

Kucağımdaki bilgisayarda yazmaya başladım. “Nereye gidiyoruz? Bana ne göstereceksin?”

“Önce bir markete uğrayalım. Kendimize yiyecek bir şeyler alalım. Sonra görürsün.”

“Her yer kapalı. Herkes Dijital’de. Sanki dünya durmuş gibi.”

“Biliyorum. Bak ne yapacağım.”

Arabayı yavaşlattı ve park halindeki diğer arabaların üstüne sürmeye başladı. Bir sağ taraftakilere bir sol taraftakilere sürtüyorduk. Ardından kaldırıma çıktık. Kapıya sıkıca tutundum.

Çöp kutusuna çarptık. Çarpmamızla havaya fırlayıp üstümüzden geçmesi bir oldu. Etrafta kimse yoktu. Kimsenin umurunda değildi. İstediğimizi yapıyorduk. Herkes bağlıydı. Gerçekliği bırakıp, Dijital’de yeni dönemi bekliyorlardı.

Bir marketin önünde durduk.

“Hemen gelirim,” dedi ve gitti. Dakikalar sonra bir market arabasını ağzına kadar doldurmuş olarak çıktı dışarı. Hepsini bagaja attı ve yanıma oturdu yine.

“Şimdi Seyir Tepesine çıkacağız,” dedi.

Yıllardır gitmediğim bir yerdi. Gerçeği söylemek gerekirse çok uzun süredir evden de çıkmamıştım.

Tepeye vardığımızda beni tekrar sandalyeme bıraktı ve itmeye başladı. İçerisine bozuk para atıldıktan sonra çalışan teleskopların önünde durduk.

“Bak Nyks.”

“Nereye? Manzaraya mı? Teleskoplara mı?”

Aletlerden birine bozuk para attı ve bana döndü.

“Günlerdir geliyorum buraya sen de bak hadi.”

Gözümü dayadım ve baktım. Bir gök cismi görüyordum. Ay’a benziyordu.

“Ay mı?” diye sordum.

“Kesinlikle değil.”

“Ne peki? Bir gezegen mi?”

“Hayır, bir göktaşı ve giderek yaklaşıyor.”

Öylece kalakaldım. Hani şu dinozorları yok ettiği söylenen türden bir şey miydi? Belki de daha küçüktür. Belki bir zararı yoktur. Şaşkın bakışlarımı gördü.

“Evet. Düşündüğün gibi, dünyaya çarpacak ve sonra…”

“Herkes dijitalde ve kimsenin haberi yok mu?”

“Bence yok. Haberi olanlar da gitmişler.”

“Nereye?”

“Bilmiyorum. Dünya’yı terk etmişlerdir.”

“Ya biz?”

“Biz kimsenin umurunda değiliz. İnsanlar Dijital’de yeni dönemin geldiğini düşündüğü anda…”
Cümleyi tamamlayamadı.

“Ne yapacağız? 36 saat kalmış,” diye yazdım bilgisayara.

“Yiyeceğimiz var. Sen ve ben buradayız.”

Elimi tuttu. Teni tenime belki de ilk defa temas etti. Gerçek sıcaklığını hissettim.

“Seni seviyorum,” dedi bana. Gözlerim doldu. Evet, orada kalmalıydık. Birbirimize sarılmalı ve beklemeliydik.

“Ben de,” yazdım. 

Dudaklarıma yapıştı ve dakikalarca öpüştük. Yanımda bir banka oturdu. Elimi sıkıca kavradı ve beklemeye başladık. Kaçınılmaz sonu, önümüzdeki tek gerçeği.