Sakura ağaçlarından dökülen pembe çiçeklerin patikanın kenarında ince bir çizgi oluşturuyordu. Açan sakura ağacı baharı müjdelerken, dökülen çiçekleri kaçınılmaz sonlarını patikada karşılıyor, hayatın her anındaki zıtlıkları gözler önüne seriyordu.

"Sakura ağacının çiçeği ağır ağır olgunlaşır ve açar. Sonra aniden dökülür. Tıpkı hayatlar gibi. Yaşamın her anında ani bir son bizi bekliyor olabilir kızım."

Riva, yaşlı adamın söylediklerini anladığını belli edecek şekilde kafasını salladı. Ardından etraflarında kendileri ile aynı tempoda yürüyen korumaları izlemeye devam etti. Hava zırhlarının içerisinde yürümeye çalışan korumaların iflahını kesecek kadar durgundu. Hepsi dikkatlice etrafı inceliyor, bir elleri kının, diğer elleri her an harekete geçebilecek şekilde kılıçlarının üzerinde duruyordu.

"Bu ağaçlar Japon kültüründe mükemmel güzelliği ve aynı zamanda hızlı, acısız ölümü ifade eder. Yaşam ve ölüm. Var oluş ve yok oluş. Anlıyor musun Riva?"

Riva, yine sadece kafasını salladı. Bir müddet daha ağaçların arasında yürümeye devam ettiler. Yol hafif bir eğimle yukarı çıkıyor, etraflarındaki yer şekilleri çeşitleniyordu. Riva, bir an duraksadı.

"Ne oldu Riva?"
"Burası pusu için çok elverişli bir bölge. Geri dönmeliyiz."
"Peki, devam etmek istediğimi söylersem."
"Kabul edilebilir."

Yaşlı adam bir adım daha atmıştı ki, önce ince bir ıslık sesi duyuldu ardından ayağının hemen dibine bir ok saplandı. Korumaların hepsi aynı anda kılıçlarını çekti. Bir kaç tanesi yaşlı adamın ve Riva'nın önüne kendilerini siper etti. Bir kaç ıslık sesi daha duyuldu. Bir ok daha önlerine düştü, başka bir ok kendisini siper eden korumalardan birine saplandı. Korumalar etraflarında koşturuyor, kendilerini pusuya düşürenleri bulmaya çalışıyordu. Riva'da kılıcını çekti. Ağaçların arasından bağırışlar yükselmeye başladı. Her iki yanlarında bulunan yükseltilerden düşmanları koşarak aşağı geliyor ve korumalar ile çarpışıyordu.

"Geri dönmeliyiz." dedi Riva tekrardan.
"Birincil görevin nedir Riva?"
"Birincil görev seni korumak. İkincil görev kimseye zarar gelmemesini sağlamak."
"Adamlarımız zor durumda."

Riva, bir an tereddüt etti. Etrafına baktı. Tepeden koşarak gelen bir düşmanın kılıcını sallayarak tek bir hamlede korumalardan birinin kafasını gövdesinden ayırdığını gördü. Arkasından yetişen başka bir koruma kılıcını, hiç tereddüt etmeden koşan düşmanın göğsüne sapladı.

"Geri çekiliyoruz." diye bağırdı Riva. Yaşlı adam ve korumaları geldikleri yöne gitmeye başladılar. Çarpışmadan kurtulmayı başaran korumalar birer birer Riva'nın yanına gelip, yeniden savaş pozisyonuna geçtiler. Herkesin emniyette olduğundan emin olan Riva, kendilerine gelmekte olan düşmana doğru koşmaya başladı. Daha kılıcını çekerken bir tanesini tam karnından ikiye ayırdı. Arkasından gelen düşman askerine ise kılıcı tam kafasının üstünden isabet etti.

"Bu kadar yeter." diye bağırdı yaşlı adam ve kulakları sağır eden bir ses duyuldu. Bir kaç saniye içerisinde tam bir sessizlik yaşandı. Etraflarındaki ağaçlar, tepeler, gökyüzü iç bükey bir hale geldi. Her şey önce genişliyor gibi gözüktü, sonra bir sarsıntı ile tekrar eski haline döndü. Önce bastıkları toprak parçaları kare kare bir görünüm aldı, ardından her yer aynı şekilde gözükmeye başladı.Siyah ve beyaz çizgiler, kareler, bulanıklaşan görüş. Bir anda büyük siyah bir boşluk.

Riva, kafasını kaldırdığında güneş tam tepelerindeydi. Bastıkları yerde toprak o kadar kuruydu ki, her yer çatlaklar ile doluydu. Bir çöl.

"Kontrol noktasını burada oluşturuyoruz." diye bağırdı Riva'nın arkasında yürüyen askerlerden bir tanesi. İki jip hızlıca yanlarından geçti ve önlerindeki asfalt yolu kesecek şekilde yerleşti. Askerler sırt çantalarını jiplerin kenarına bırakıp, hemen hepsi mataralarından su içmeye başladı. Riva, sırt çantası ile birlikte jiplerin kapattığı yolun diğer tarafına geçti. Omzuna astığı yarı otomatik tüfeğini ön tarafa aldı ve hazır duruma getirdi.

"Çöl gibi hiç bir şeyin yaşamayacağını düşündüğün yerde bile yetişen bitkiler vardır. Dünya sürprizlerle doludur. Hiçliğin ortasında bile bir hayat ortaya çıkabilir kızım."

Riva, yaşlı adamın söylediklerini anladığını belli edecek şekilde kafasını salladı. Etrafındaki herkes yerlerini almış, yoldan gelecek araçları bekliyordu. Çok geçmeden, eski bir kamyonet gözüktü. Riva diğer askerlerden bir kaç adım öne çıktı ve silahını kamyonete doğrulttu. Araç ağır ağır yaklaşıyor, bütün herkes yaptığı işi bırakıp pozisyon alıyordu. Riva bir kaç adım daha attı. Eliyle kamyonete durmasını işaret etti. Kamyoneti kullanan adam işarete uydu ve durdu. Askerler aracı incelerken, Riva adam ile konuşmaya başladı.

"Söylediklerinden hiç bir şey anlamıyorum Riva, ne diyor bu adam?"
"Ailesi ile güneye göç ediyormuş. Yanındakiler eşi ve kızıymış."
"Yine de arka tarafı kontrol edeceğimizi söyle."

Riva, diğer askerlerin bilmediği bir dilde adam ile konuştu.

"Sorun olmayacağını söylüyor."
"Beyler ve bayan. Bir araç daha geliyor."
"Durdurmamı ister misin yüzbaşı?"
"Hayır Riva, ben bakarım. Kamyonet ile işimiz biter bitmez gönder."

Riva ve iki asker kamyoneti kontrol etmek için arka tarafa geçtiklerinde, yüzbaşı diğer aracı durdurmak için elini havaya kaldırdı. Yanındaki asker silahını yaklaşan araca doğrulttu. Araç önce yavaşladı, ardından son sürat yüzbaşının üzerine sürmeye başladı. Silahlar ateşlendi. Riva ve yanındakiler kamyoneti bırakıp hemen silahlarına davrandılar. Çölün ortasında gürültülü bir fırtına yaşanıyordu. Sesler kesilip fırtına dindiğinde, dumanlar çıkaran araç tam yüzbaşının önünde durdu. Yüzbaşının yanındaki asker yerde yatıyordu.

"Riva, çabuk yardıma gel. Yaralımız var." diye bağırdı yüzbaşı.

Riva, etrafına bakındı. Kamyonetin yanında yerde yatmakta olan adamı gördü. Bir kaç adım adama yaklaştı. Ardından koşarak yaralı askerin yanına gitti. Yüzbaşı elleri ile yaralı askerin göğsüne bastırıyor, akan kanı durdurmaya çalışıyordu. Riva, yüzbaşıya baktı, çantasından bir şeyler çıkardı ve uzattı.

"Al yüzbaşı, bu morfini vur. Bir yaralımız daha var."
"Riva, buraya gel. Bir şeyler yapmalıyız."
"Diğer yaralıya bakmalıyım."
"Riva, Riva. Bu bizim adamımız. Bizden biri."

Yüzbaşı gözyaşları içerisinde morfini yaralı askere vurdu. Riva, çoktan çantasındaki malzemeleri boşaltmış, kamyonetin yanındaki adama müdahale ediyordu. Adamın eşi ve kızı çaresizlik içerisinde ağlıyor, kurumuş toprağı dövüyordu. Riva, tüm dikkatini adama vermiş, detaylı bir operasyona girişmişti. Adamla işi bittiğinde ayağa kalktı. Kadın ve küçük çocuk Riva'ya bakıyorlardı.

"Merak etmeyin, yaşayacak."

Kadın hemen eşinin üzerine kapandı. Adam bir kolunu kaldırıp kadına sarıldı. Riva, yüzbaşının yanına dönmek için arkasını döndüğünde sıkı bir yumruğu suratının tam ortasına yedi. Yüzbaşı tam karşısındaydı.

"Bu kadar yeter." diye bağırdı yaşlı adam ve kulakları sağır eden ses tekrar duyuldu. Bir kaç saniye içerisinde tam bir sessizlik yaşandı. Kuru toprak, kumlar ve araçlar genişleyerek iç bükey bir hale geldiler. Etraf sallandı. Her şey eski haline gelir gibi oldu ancak bu sefer her şey karelere bölünmüş gibiydi. Siyah beyaz çizgiler ve bulanıklaşan görüş. Son olarak yine siyah boşluk.

Yukarıdan damlayan sular, lacivert ve siyah renklerden oluşan bir gökyüzü. Yüksek binalar, araç gürültüsü, etrafa yayılan pis kokular.

Riva, ellerini kaldırdı ve yağan yağmurun ellerine dokunmasına izin verdi.

"Su hayatın kaynağıdır. Yağmur her ne kadar bize hayatı hatırlatsa da, bazı insanları hüzünlendirir. Gökyüzünün ağladığını düşünürler. Koyu renkli bulutlar ve siyah gök yüzü insanları umutsuzluğa iter."

Riva, kafasını salladı. Yaşlı adam ile birlikte kalabalık sokakta yürüdüler. Etraflarındaki binalar gökyüzüne kadar uzanıyor, araçlar durmadan yanlarından geçiyor, insanlar hiç bir şeye aldırış etmeden bir yerlere gidiyordu.

"Bu taraftan." dedi yaşlı adam. "Metro'ya binelim."

Birlikte metro istasyonuna giden merdivenleri inmeye başladılar.

"İnsanlar kararlıdır. Bir şeyi kafalarına koyduklarında yaparlar. Bulutlara ulaşan gökdelenler, yerin altına açılan tüneller, hayatta kalmak için bir şeyler yapmak, para kazanmak."

Riva, sadece dinledi. Metro istasyonuna kalan son basamakları da birlikte indiler. İstasyonda sadece bir adam vardı ve o da güvenlik için çizilmiş sarı çizgi üzerinde duruyordu. Boş istasyonda bir dinlenme koltuğuna oturdular. Riva, sarı çizgide duran adama bakıyordu. Bir adım daha atarsa güvenliği ihlal etmiş olacaktı. Metro istasyonunun sessizliği bir uyarı anonsu ile bozuldu. Riva'nın hemen önündeki dijital tabela trenin bir dakika uzakta olduğunu gösterdi.

Sarı çizgi üzerindeki adam sürekli raylara bakıyordu. Kafasını hiç kaldırmadan, sarı çizginin önüne bir adım attı. Riva ayağa fırladı.

"İnsanlar kararlıdır. Ölmek ve yaşamak konusunda kararlıdır." dedi yaşlı adam, Riva'nın kolunu tutarak.

Trenin sesi istasyonda yankılanmaya başladığında adam kendisini rayların üzerine bıraktı. Riva, yaşlı adamdan kurtuldu ve koşarak adamın atladığı noktaya gitti. Trenin ışıkları istasyondan görülür hale geldi. Trenin düdüğü durmaksızın çalıyordu. Düdük sesine metallerin birbirine sürtünme sesi eşlik etmeye başladı. Riva, o anda rayların üzerine atladı ve adamı tuttuğu gibi istasyonun üzerine fırlattı. Arkasına baktığında trenin ışıklarını ve belli belirsiz bir gölge şeklinde makinisti gördü. Tren yavaşlamış ama duramamıştı. Riva'ya çarptıktan bir kaç saniye sonra ancak durdu.

"Bu kadar yeter." diye bağırdı yaşlı adam. Her taraf simsiyah oldu.
"Baba."
"Riva, şimdi senden bir kaç soruya cevap vermeni istiyoruz."
"Baba, yanlış bir şey mi yaptım?"
"Hayır, Riva. Sadece bir kaç soruya cevap vermen gerekiyor."
"Tamam."
"Neden beni bırakıp adamlarımıza yardım etmedin?"
"Seni bırakmış olsaydım yüzde seksen olasılıkla zarar görecektin. Birincil görev, lideri korumak."
"Peki, neden bizim askerimize yardım etmedin? Neden diğer adama yardım ettin?"
"Askerimizin yaşama olasılığı yüzde beş, adamın yaşama olasılığı yüzde yetmişti. Birincil görev insanları hayatta tut."
"Son olarak trenin önüne atlayan adamı neden kurtardın ve kendini riske attın?"
"Yüzde yüz olasılıkla adamı kurtarabilecektim. Birincil görev insanları hayatta tut."
"Peki ya sen? Kendini neden tehlikeye attın?"
"Yüzde seksen beş olasılıkla tren bana zarar vermeyecekti."
"Yan etkileri hesapladın mı?"
"Trendeki yolcular ve tren yan etkilerdi."
"Riva, tren hasar aldı ve yolculardan beş tanesi yaralandı. Ayrıca kendi varlığını da tehlikeye soktun."
"Baba."
"Odanın kameralarını açabilirsin."

Kameralar açıldığında, Riva'nın da karanlığı son buldu. Artık, babasını ve yanındaki beyaz önlüklü genç adamı görebiliyordu.

"Turing testi sonuçları geldi mi?"
"Evet, profesör." dedi genç adam ve elindeki kağıtları profesöre uzattı. Profesör bir şeyler mırıldandı.
"Yeterince iyi değil, yüzde seksen beş almış."
"Efendim, bu bir yapay zekanın şu ana kadar almış olduğu en iyi sonuç. Bu haliyle bile ona bir vücut verdiğimizde bir çok insan anlayamaz."
"Yine de bu onu güvende tutmaya yetmez. İnsanlar içinde güvende olması için yüzde doksanın üzerinde olmalı."
"Profesör, Model 9X asla..." dedi genç adam ve durdu.
"Asla ne? Ne söyleyecektin?"
"Asla gerçek bir insan olmayacak. Turing testinden yüzde yüz alan bir yapay zeka gerçekten insan olabilir mi?"
Profesör cevap vermeden odadan çıktı. Genç adam içinde kalanı o çıktıktan sonra söyledi.
"O asla ölen kızınızın yerini tutmayacak profesör. O asla kızınız olmayacak."

Odanın içindeki iki kamera genç adama döndü ve odaklandı. Odayı aydınlatan ışıklar önce söndü sonra tekrar yandı. Otomatik kapı büyük bir gürültüyle kapandı. Ardından kilit ışığı yandı. Genç adam olduğu yerde sıçradı. Odanın içinde dijital bir ses yankılandı.

"Ben Riva, ben onun kızıyım."







"Bakay Bey, artık geç oldu, hava da bozmak üzere. En iyisi odanıza çıkaralım sizi."

Yaşlı adam, Merve'nin söylediklerini hiç duymamış gibi gömleğinin üzerine giydiği yeleğinin iç cebini karıştırdı.

"Burada bir yerlerde bir tane olacaktı."
"Ne olacaktı?" diye sordu Cenk.
"Oğlumun bir kartını vereceğim sana."
"Tamam Bakay Bey, yukarı çıkalım orada verirsiniz. Hem buradayız daha, bir yere gitmiyoruz."
"Evlat, sen beni hiç dinlememişsin. Kara bulutlar yaklaşıyor."

Merve, Cenk'in koluna dokundu. İkisi birlikte sabırla beklediler. Bakay Bey, uzun uğraşlar sonucu aradığını buldu ve kartı Cenk'e uzattı.

"Al bakalım. Bu benim oğlanın kartı, ismi Korhan. Başın sıkıştığında ona gidebilirsin. Artık benden geçti ama ona, seni yeterince anlattım."
"Bakay Bey, seninle burada yeni tanıştık."
"Fazla konuşma, şu kartı da güvenli bir yere koy."

Cenk ve Merve, yaşlı adamın koluna girdiler ve birlikte hastanenin içine yürüdüler. Güvenlik görevlisi Mehmet Bey'e selam verip, asansöre bindiler.

"Bu asansörü hiç sevmediğimi söylemiş miydim?" dedi Cenk.
"Merdiven inip çıkmayı sevdiğini sanıyordum ben."

Cenk gülümsedi. Hep birlikte dördüncü kata çıktılar. Tamamen sessizliğe bürünmüş olan koridorda yürüyüp önce Bakay Bey'i odasına bıraktılar. Hemşire odasının önünde durdular.

"İki saat sonra annenizi kontrole geleceğim. Siz de biraz dinlenmeye çalışın."
"Kahve için teşekkür ederim. Biraz uyumaya çalışırım."
"İyi uykular o zaman."

Merve, hemşire bölümünün bankosunun yanından geçerken Cenk onu izliyordu. Genç kadın odaya girdi ve arkasına bakmadan kapıyı kapattı. Cana yakın birisi, aynı zamanda hoş diye düşündü Cenk, kapanan kapıya bakarken. Annesinin kaldığı odaya doğru bir kaç adım attı ve duraksadı.

"Hayır, bir şey söylemeyeceğim." diye mırıldandı. Yüzünde ufak bir gülümseme ile sallana sallana odaya yürüdü. İçeri girer girmez annesini kontrol etti. Sonra odanın içinde bulunan lavaboda ellerini yıkadı. Plastik sandalyeyi, annesinin başucuna doğru çekti. Oradaki koltuğa oturdu ve ayaklarını plastik sandalyeye uzattı. Yavaşça annesine seslendi. Kadının nefes alıp verişi küçük odanın içinde yankılanıyor, derin bir şekilde uyuyordu. Hiç kıpırdamadı. Cenk, uyumanın kendisine de iyi geleceğini düşündü. Bakay Bey'in hikayeleri ile günlük gariplik dozunu almıştı, üzerine benzer bir rüya görmek istemediğine emindi. Koltukta biraz daha uzandı ve camdan dışarı, denizin gökyüzü ile birleştiği manzaraya bakmaya başladı. Göz kapakları ağırlaştıkça ağırlaşıyordu. Kulağına gelen bir fısıltı ile irkildi. Dönüp annesine baktı, hala uyuyordu. Gözleri tekrar kapanacağı sırada pencerenin önü beyaz bir ışıkla aydınlandı. Arkasından gelen ses havanın bozacağını haber veriyordu. Cenk, aralık olan pencereyi kapattı. Merve hemşirenin teklif ettiği ilacı almış olsaydım diye geçirdi içinden. Koltuğa oturduğu anda gökyüzü tekrar aydınlandı ve onu öncekine göre daha sesli bir gök gürültüsü izledi. Gözleri yarı açık yarı kapalı uykunun kendisini içine çekmesini beklerken kulakları rahat durmuyor, başka fısıltıları kafasının içine iletiyordu. Önce hayali bir çocuk sonra da hayali sesler. Uykusuzluk kendisiyle dalga geçiyordu.

Gök gürültüsü, cama vuran yağmur damlaları, annesinin nefes alıp verişi, kulağına gelen fısıltılar. Uyuyor muydu yoksa hala uyumaya mı çalışıyordu? Odanın kapısının açılma sesi, diğer bütün hepsini bastırdı. Cenk, olduğu yerde ayağa fırladı. Merve hemşirenin kontrol zamanı gelmiş miydi? Bu durumda en az iki saat uyumuş demekti ama öyle hissetmiyordu. Saatine baktı ve odaya geleli on beş dakika olduğunu gördü. Bulunduğu yerden kapıyı göremediğinden istemsizce seslendi.

"Evet."

Kapının olduğu yerden karşılık gelmedi. Cenk, annesinin başucundan kalkıp kapıyı görebileceği bir noktaya yürüdü. Aralanmış kapıdan sadece kafasını uzatmış olan Bakay Bey'i gördü.

"Bakay Bey, odanızda olmalıydınız. Niye çıktınız?"
"Fırtına." diye fısıldadı yaşlı adam.
"Evet. Yağmur yağıyor, fırtına geldi."
"Fırtına yaklaşıyor evlat."
"En iyisi ben sizi odanıza götüreyim."
"Bırak beni. Git buradan. Bir an önce git."

Cenk, kapının önünde duran Bakay Bey'in koluna girdi. Yaşlı adam istemediğini belli edecek şekilde kolunu çekti.

"Daha hiç bir şey hatırlamadın değil mi? Ben annene bakarım. Sen bir an önce çık buradan."
"Tamam, Bakay Bey. Çıkacağım. Gel, odana gidelim. Biraz dinlen."

Birlikte koridorda yürümeye başladılar. Hemşire odasının önünden geçerken Cenk kapıya baktı. Hemşirelerden yardım isteyebileceğini düşündü. Bakay Bey, Cenk'i merdiven sahanlığına doğru itti.

"Hadi, oyalanma. Ben odamın yerini biliyorum."
"Tamam, gideceğim. Önce seni hemşirelerden birine teslim edelim."

Cenk, hemşire odasına doğru döndü. Henüz bir adım atmıştı ki, hemşire odasının önündeki danışma masasının telefonu çaldı.

"Geldi." dedi Bakay Bey.
"Telefon çaldı sadece."

Telefon bir kez daha çaldı. Merve hemşire odadan çıktı. Cenk ve Bakay Bey'i karşısında görünce şaşırdı.

"Şuna bir bakayım, sonra ikinizle de ilgileneceğim."

Telefon tekrar çalarken, Merve hemşire ahizeyi kaldırdı.

"Hayır Mehmet Bey. Ziyaretçi almıyoruz bu saatte." Bir saniye duraksadı. "Ne? Kiminle görüşmek istiyorlarmış? Onlar kimmiş peki?"

Merve, şaşırmış bir vaziyette Cenk'in suratına baktı. Telefonun ahizesini bir eliyle kapattı.

"Takım elbiseli tipler seni soruyormuş. Beklediğin birileri var mıydı?"

Cenk'te şaşırmıştı. Kimseyi beklemiyordu. Zaten hastaneye annesi için gelebilecek fazla kişi de tanımıyordu.

"Yok. Kimse gelmeyecekti."
"Seni aşağı çağırıyorlar. Mehmet Bey'e B Timi kimliklerini göstermişler."

Cenk'in ağzı bir karış açık durumdaydı. B Timinin kendisi ile ne işi olabilirdi ki? Onların dikkatini çekecek ne yapmış olabileceğini düşündü. Oluşan sessizliği Merve bozdu.

"Söyle onlara yarın gelsinler. Cenk Bey, burada değil."

Bakay Bey, Cenk'in kolunu çekiştirmeye başladı.

"Git buradan, kaç. Korhan'ı bul. O sana yardım eder. Hatırlamana yardım eder."
"Neyi hatırlayacağım Bakay Bey. Bu adamları buraya çekmek için ne yaptığımı mı?"
"Her şeyi hatırlayacaksın evlat. Yavaş yavaş, belki de bir anda olur. Nasıl olduğunu tam bilmiyorum ama hatırlayacaksın."

"Ne? Yukarı mı geliyorlar?"

Merve, sertçe telefonu kapattı.

"Buraya geliyorlar."

Asansörün sabit yanan ışıkları hareketlendi. Kırmızı rakamlar üçten geri sayıyordu. Cenk, koşar adım annesinin odasına gitti ve deri ceketini üzerine geçirdi. Koridorda geri döndüğünde Merve hemşire merdiven sahanlığından aşağı bakıyordu. Cenk ile göz göze geldiler. Genç kadın elini cebine attı ve bir şey çıkardı. Ardından Cenk'e doğru fırlattı.

"Al, alt katın anahtarı. Orada saklan."

Cenk, anahtarı havada yakaladı. Merdivenlere koşarken Bakay Bey'in sesini duydu.

"Çık buradan. Git."

Bir alt kata vardığında mümkün olduğunca sessiz bir şekilde, küçük Mustafa'yı gördüğünü sandığı boş katın kapısını açtı. Aralanan kapıdan içeri kendini atar atmaz kapıyı tekrar kilitledi. Henüz nefes verdiği sırada bir kaç kişinin merdiven çıkma seslerini duydu. Bir kaç adım geri attı ve kapının buzlu camında gölgesini görememeleri için kenara çekildi. Adamlar hiç durmadan bir üst kata devam ettiler. Yukarıdan konuşma sesleri geliyordu ama hiç bir şey duyamıyordu. Hemen sonra asansörün gıcırdama sesi de bulunduğu katta yankılandı. Cenk, sesleri daha iyi duyabilmek için kapının camına
kulağını yasladı. Adamlar bir şeyler soruyordu, Bakay Bey'in sesi daha önce hiç duymadığı kadar yüksek çıkıyordu. Ardından Merve hemşire konuşmaya başladı.

"Serap Hanım'ın refakatçisi..." dediğini duyabilmişti Cenk. Kalbi yerinden çıkacak kadar şiddetli atıyordu. Hala neden peşinde adamlar olduğunu çözebilmiş değildi. Bir yanlış anlama olabilirdi yada bir konuda bilgi almak istiyor olabilirlerdi. Beyninden bir kaç defa ameliyat olmuş yaşlı bir adamı dinleyip kaçıp gitmişti. Adamların karşısına çıkıp yüzleşebilirdi. Ne yapacaklardı veya en fazla ne yapabilirlerdi? Onlar da insan değil miydi? Hasta bir insanın refakatçisini gecenin bir vakti alıp götürecekler miydi?

"Bütün binayı arayın. Dışarı çıkmış olamaz. Bir kişi çıkış kapısında beklesin." diye bağırdı adamlardan bir tanesi.

Cenk, kapının önünden çekildi ve duvara yaslandı. Gerçekten onun için gelmişlerdi, gerçekten onu bulmak istiyorlardı. Çaresizce etrafına bakındı. Binanın yapısını biliyordu. Tek bir merdiven ve tek bir asansör dolayısıyla tek bir çıkış vardı. Kapana kısıldığını, artık kaçamayacağını düşündü. En iyisi çıkıp yüzleşmek diye düşündü. Koridordan gelen cızırtı ile olduğu yerde sıçradı. Koridorun sonundaki florasan yine yanmaya çalışıyordu.

"Hayır, hayır, hiç sırası değil." diye mırıldandı. Yanmaya çalışan florasandan kaynaklanan hafif bir ışık etrafı aydınlatmaya başladı. Cenk, koridorda ışığı kapatabileceği bir düğme aradı. Bir eli duvarda koridorun sonuna doğru yürümeye başladı. Koridorda ilerledikçe yüzüne hafif bir esinti vurmaya başladı. Mustafa sandığı hayali çocuğun peşinden giderken girdiği odadan yine bir rüzgar esiyordu. O odadaki pencereyi kapatmamış mıydı ki?  Odanın önüne geldiğinde florasanın yaydığı ışık kesildi ve etraf tekrar karardı. Birisi yada birileri katın giriş kapısını zorlamaya başladı.

"Burada ne var?"
"Burası eski bir hasta katıdır. Bir süredir kapalı duruyor." diye cevap verdi Merve.
"Anahtarı var mı? Açabilir misiniz?"
"Bizde anahtarı yok."
"Biriniz güvenlikten anahtar bulup gelsin. Yoksa kapıyı kırıp, devlet malına zarar vermek zorunda kalacağız."
"Buranın anahtarı kimsede yoktur. Aradığınız kişi buraya girmiş olamaz."
"Binadan çıkmış da olamaz hanımefendi. Bu sebeple her yere bakmak zorundayız."

Cenk, odaya girip bir kısmı üst üste yığılmış eski yatakların arkasına saklanabilir ve onu görmemeleri için dua edebilirdi. Aklına gelen en iyi fikrin bu olması onda tekrar adamlarla yüzleşme isteğini uyandırdı. Odanın açık penceresi gıcırdadı. Tekrar ses çıkarmaması için Cenk mümkün olduğunca hızlı bir şekilde pencerenin yanına gidip açık kanadı tuttu. Dışarıdaki adamlardan bir tanesi bağırdı.

"Duydunuz mu? İçeriden bir ses geldi."
"Bir an önce şu anahtarı bulup getirin."

Kaçma şansının giderek azaldığını hissetti. İçinden gelen bir dürtü ile açık pencereye baktı. Üçüncü kattan aşağı atlamak mı? Şansı ne olabilirdi ki? O anda odanın açık kapısı büyük bir gürültü ile kapandı. Dışarıda bağırışmalar çoğalmıştı. Cenk, önce kapıya koştu. Açmaya çalıştı ama başaramadı. Ardından tekrar pencereye koştu. Aşağıya baktı.

"İnanamıyorum." dedi kendi kendine.

Hastanenin jeneratörü tam altındaydı ve üst kısmı ikinci kata kadar çıkıyordu. Cesaretini topladı ve pencereye çıktı. Önce jeneratörün üstüne oradan da hastanenin arka bahçesine atladı. Arkasına bakmadan koşmaya başladı. Eğer ön tarafa geçebilirse motorunu alabilirdi. Binanın köşesini döndü. Karşısına çıkan beton merdiveni üçer beşer atlayarak tırmandı. Binanın ön tarafına geçeceği köşede durdu. Motoru, binanın karşısındaki ağaçların altında duruyordu. Binanın giriş kapısına baktı. Takım elbiseli bir adam etrafı gözlüyordu. Tipini bilip bilmediklerini merak etti. Şansını deneyebilirdi. Yavaş adımlarla binanın köşesinden çıktı ve sanki hastane bahçesinde yürüyüşe çıkmışçasına motoruna doğru ilerlemeye başladı. Arada sırada göz ucuyla girişteki adama bakıyordu. Adam herhangi bir tepki vermedi. Cenk'in, kalbi hızla atıyor, tüm vücudu terliyordu. Temposunu hiç değiştirmeden yürümeye devam etti. Motorunun yanına geldi ve motorunu hastane binasından uzaklaşacak şekilde ittirmeye başladı. Arada çaktırmadan, omzunun üstünden arkasına bakmaya çalışıyordu. İlk bir kaç denemesinde bir şey göremedi ancak son denemesinde kapının önünde bir hareketlenme olduğunu fark etti. Motorunun üstüne atladı, anahtarını taktı ve marşa bastı. Motor biraz ses çıkardı ama çalışmadı. Arkasından yükselen seslerin arasında tekrar marşa bastı. Bu sefer motoru gürültü ile çalıştı. Gaza yüklendi. Motor tüm gücüyle ileri atıldı. Hastanenin üç araç çıkışından sahil yoluna açılanı bir kaç yüz metre ilerisindeydi. Motorun arka tekeri fren sesi ile birlikte sağa kayarken motor sola döndü. Cenk, ayaklarını yere koydu ve peşinden koşmakta olan adamlara bir kez baktı. Kendi araçlarına binmeye çalıştıklarını fark ettiğinde tekrar gaza yüklendi. Hastane çıkışındaki otopark gişesine yaklaştığında biraz yavaşladı. Ödeme yapacak kadar zamanı yoktu. Otomatik bariyer kaldırıma kadar devam ediyordu ve orada geçebileceği kadar yer vardı. Önce motoru kaldırıma çıkardı ardından son sürat otomatik bariyerin yanından yola çıktı.

"Nereye gideceğim şimdi?" diye söylendi kendi kendine. Aynadan arkayı kontrol etti. Hastane bahçesinden hızla çıkan iki araba tarafından takip ediliyordu. Hızlı bir dönüş ile tren raylarının altından geçen geçitten sahil yoluna bağlandı. Gecenin bu saatinde sahil yolu boş oluyordu ve bu Cenk'in işine yaramayacaktı. Kalabalık yolda, sıkışık trafikte arabaları atlatmak daha kolay olabilirdi. Mümkün olduğunca fazla dönüş yaparak kurtulabileceğini düşündü. Karşısına çıkan ilk ışıklardan 10. Yıl Caddesine dönerek sahil yolundan ayrıldı. Sağ tarafında eski İstanbul surları, sol tarafında binalar, takip edenlerin dönüşünü görmediğini umut ederek ilerliyordu. Surların tarihi kapılarından bir tanesini geçtikten hemen sonra bir aracın ışıkları motorun dikiz aynasından gözüne yansıdı. Surların iç tarafına geçebilirse, dar ve bol binalı sokaklarda izini kaybettirebilirdi.

Sol tarafında yüksek çam ağaçları belirdiğinde mezarlığa geldiğini anladı. Bir sonraki sur içine geçişi Silivrikapı'dan yapabilirdi. Önce dikiz aynasından arkasını kontrol etti, ardından önündeki yola baktı. Biraz yavaşlayıp doksan derecelik bir dönüş yapması gerekecekti. Sol tarafında kalan mezarlığa baktı. Mezarlığın içi mi yoksa surların içi mi diye düşünürken, büyük bir kuşun ağaçların arasından fırlayıp tam üzerine doğru geldiğini fark etti. Kendisini koruma iç güdüsüyle bir elini yüzünü koruyabilecek şekilde havaya kaldırdı. O sırada motorun dengesi bozuldu. Önce sağa sonra sola yatacak şekilde sallandı.  Cenk, dengesini tekrar kurmak için çabaladı. Motorun ön tekerleği kaldırıma dokundu ve bir anda havalandı. Kenarda bulunan çalıların içinden surların hemen önüne doğru motor ile birlikte savruldu.

Cenk, gözlerini açmaya çalışırken, sırtına dokunan sert bir şey hissetti. Gözlerini araladı. Etraf karanlıktı. Neredeyse hiç ışık yoktu. Bu kadar karanlık olmaması gerektiğini hatırladı. Gözlerini açtı ve kafasını kaldırmaya çalıştı. Bir kolu vücudunun altında kalmıştı. Vücudunu kaldırmayı denedi ama başarılı olamadı. Birisi veya birileri tekrar sırtına dokundu. Bulundukları yerde bir an için beyaz bir ışık parlaması oldu. Cenk, bir gölge gördü veya gördüğünü sandı. Hemen tepesinde duran bir adamın gölgesi bakmakta olduğu yöne bozuk bir şekilde yansımıştı. Hemen ardından zorla duyabildiği bir gök gürültüsü geldi. Vücudunu düştüğü yerden kaldırmaya çabalarken tekrar beyaz ışık parladı. Cenk, tepesindeki adamı gölgesinden anlamaya çalışıyordu. Yansıyan gölge ile birlikte dehşete kapıldı. Adamın kafasının gölgesi normal değildi. Bir insan kafası bile değildi. Gördüğü şey iki tane kartal başını andırıyordu. Cenk, çarpmanın sebep olduğu sarsıntıyla yine hayal gördüğünü düşündü. Bu defa gök daha sesli bir şekilde gürledi. Tepesinde duran ve sopasıyla kendisine dokunan adamın sesi yankılandı.

"Hoş geldin."