“Ne demek yetersiz saklama alanı,” diye bağırdı Yıldırım Bey. Telefonu tutan eli uyguladığı kuvvetten kırmızıya dönmüştü.

“Anlamıyorum. Daha geçen gün yeni hafıza kartlarını sisteme bağladık. Kaç eksabit aldığımızı hatırlamıyorum bile. Bana bunların birkaç yıl yeteceğini söylemiştiniz.”

İri adam sağ yumruğunu sertçe masaya vurdu.

“Bana Yıldırım Bey deme. O kadar müşterimiz olmadı ki, üç günde hafızaları dolduralım. Bir an önce detaylı bir rapor istiyorum. Bütün ekibi topla.”

Telefonu kırarcasına kapattı. Henüz bir saat önce ülkenin en zenginlerinden bir tanesi ile özel bir toplantı yapmış. En güvenilir sistemlerin kendilerinde olduğunu, sonsuza dek bilgileri saklayabileceklerini söylemişti. Adam ile anlaştığı rakam, bir sene boyunca şirketin tüm masraflarını karşılayabilecek boyuttaydı. Eğer az önce olanların önüne geçemez ve basın bunu duyarsa tüm anlaşma çöpe gidebilirdi.

Odasında tur atmaya başladı. Sinirden dudaklarını ısırıyor, sorunu nasıl atlatacaklarını düşünmeye çalışıyordu. Çelimsiz sekreter odanın kapısını çalmadan içeri daldı.

“Efendim, tüm ekip hazır. Sizi bekliyorlar.”
“Birazdan geliyorum.”

Odasında bulunan büyük kütüphanenin yanındaki kapıdan kendisine özel olarak yapılmış bölüme girdi. Elini yüzünü yıkadı. Derin bir nefes aldı. Bunu da atlatabiliriz dedi kendi kendine.
Yıldırım Bey, toplantı salonuna girdiğinde teknisyenlerden bir tanesi makineleri dev ekrana bağlıyordu. Güvenlik uzmanları, donanım sorumlusu ve yazılım sorumlusu masanın etrafında hararetli bir tartışmaya girmişlerdi. Patronun gelişi ile gürültü kesildi. Hepsi birer sandalye bulup oturdular.

“Anlatın bakalım sorunumuz tam olarak nedir?”

Söze önce donanım sorumlusu başladı.

“Yıldırım Bey, son taktığımız kartlar dolmaya başladı.”

“Az önce satış departmanından gelen raporlara bakıyordum. Üç günde toplam altı yüz müşterimiz olmuş. Bunların yarısından fazlası orta veya düşük gelirli kişiler. Sizlerin yaptığı hesaplamaya göre son üç günde eklediğimiz kartların bize en az yüz bin kişilik yer sağlaması gerekiyordu. Bu da en kötü ihtimalle bir sene yetecekti.”

“Haklısınız efendim. Hesaplamalar doğru. Ama beklenmedik bir şeyler oluyor. Ekrana bakmanızı istiyorum.”

Genç adam bilgisayarından ekrana karelerle dolu bir görüntü yansıttı.

“Burada görmüş olduğunuz her bir beyaz kare boş alanları, kırmızı kareler dolu alanları ve yeşil kareler işlem yapılanları gösteriyor.”

İri adam ekrana baktı. Bir sürü kırmızı kare ve çok az miktarda beyaz vardı. Birkaç saniye içerisinde bir tanesi yeşile döndü.

“Şu anda bir işlem yapıyor muyuz?”
“İşin garibi bu efendim. Şu an tüm işlemleri beklemeye aldık. Hiçbir şey yapmıyoruz.”
“Bir virüs olabilir mi?”

Güvenlik uzmanlarından zayıf olan ayağa kalktı.

“Bu imkansız efendim. Dünden beri tüm alanları taradık. Sorunun başladığı günden bugüne kadar geçen süre içerisinde çevrimiçi tüm hareketleri inceledik ancak virüs veya benzeri bir şeye rastlamadık.”

Yıldırım Bey, gözlerini yazılım sorumlusuna çevirdi. Genç kadın önce bir etrafına bakındı, ardından boğazına takılan bir şeyi temizlercesine sesler çıkardı.

“Yazılımsal bir sorun olduğunu düşünmüyoruz. Test ortamında benzer bir sorun ile karşılaşmadık. Yükleme yapılmadığı sürece Siber Cennet uygulaması sabit kalıyor. Yeni bir müşteri bağlandığında hareket oluyor o kadar.”

“Baylar ve hanımefendi, bildiğiniz üzere ölen birini en fazla üç gün morglarımızda tutabiliriz. O üç gün içerisinde güzel bir anı bulamazsak ve sisteme yükleyemezsek hem kişiyi hem de parasını iade etmek zorunda kalırız. Bu ne kadar zarar demek haberiniz var mı? Bir an önce bu sorunun çözülmesini istiyorum. Yoksa bir aya kalmaz hepimiz işsiz kalırız.”

Tüm çalışanlarına baktı. Elinin tersiyle alnındaki teri sildi ve derin bir nefes aldı.

“Şimdi sizden bir çözüm, bir öneri bekliyorum.”

“Aslında benim bir fikrim var, efendim,” dedi genç kadın.

“Seni dinliyorum Mira.”

“Bildiğiniz üzere Ar-Ge ekibimizle birlikte deneysel bir şey üzerinde çalışıyoruz. Yaşayan kişilerin istedikleri zaman sisteme entegre olup, kayıplarını izleyebilmeleri ile ilgili.”

“Evet. Henüz tam verim alamadığımız bir çalışma. Ama başarılı olursak çok iyi bir getirisi olacak. İnsanlar kurduğumuz merkezlere gidip yakınlarını ziyaret edebilecekler. Onları yanlarındaymış gibi izleyebilecekler.”

Genç kadın oturduğu yerde kıpırdandı.

“Eğer bu teknolojiyi kullanarak hiç işlem yapmadığımız halde yeşile dönen bölgelerden birinin yakınlarına gitmeyi başarabilirsek sorunu da anlayabiliriz.”

“Sorunu anlarsak çözümü de buluruz,” diye tamamladı Yıldırım Bey. “Daha ne bekliyorsunuz bir an önce uygulamaya başlayalım.”

Masanın etrafında oturan herkes birbirine baktı. Şişman ve daha tecrübeli olan güvenlik uzmanı elini kaldırdı ve söze girdi.

“Efendim, bu deneysel bir çalışma sadece test ortamında denedik ve orası gerçeğinin milyonda biri kadar bir yer.”

“Sadece küçük ölçekli bir modelde çalıştınız ama bağlantı başarılı olmuştu hatırladığım kadarıyla. Ayrıca kullanıcı açısından bir sorun yaşanmamıştı.”

“Orası öyle ama…”

“Aması yok.” Yıldırım Bey’in sesi yükselmişti. “Ya batacağız ya çıkacağız.”

Toplantı salonu sessizliğe gömüldü.

“Efendim, bu işi kim yapacak?”

“Testlerde kimler yer aldı?”

Zayıf güvenlik uzmanı ile Mira ellerini kaldırdı.

“O zaman ikinizden birisi girecek içeri. Gönüllü olan var mı?”

Güvenlik uzmanı ile genç kadın göz göze geldiler.

“Ben,” dedi Mira. “Ben yaparım.”

Birkaç saat sonra test odası insanlarla dolmuştu. Herkes bir şeyler ile uğraşıyor, etrafta koşturuyordu. Kimse bir kenarda sessizce oturan sarı saçlı güzel kadın ile ilgilenmiyor gibi gözüküyordu. Mira’nın gözleri dalmış, sabit bir şekilde ekrana bakıyordu.

“Hazır mısın?” diye sordu beyaz önlüklü bir adam. Bir süre sessizlik oldu.
“Hazırım.”

Genç ve zayıf olan güvenlik uzmanı yanlarına geldi.

“Söylediklerimi unutma. Anılara müdahale etmek yok. Onlar seni bir anlığına görecekler ama anılarının bir parçası olmadığın için umursamayacaklar. O noktalarda seni görebiliriz ama duyamayız. Bir sorunun olursa görsel olarak anlatmaya çalış.”

“Anladım.”

“Ayrıca her anı değiştirdiğinde beş ile on saniye arasında bağlantıyı kaybedeceğiz. Çok hızlı şekilde bir kişinin anısından diğerine geçmemeye çalış.”

“Çalışırım.”

“Merak etme. Sana bir şey olmayacak. Sorunu bul ve bize geri dön.”

“Her şey hazır,” diye bağırdı bir kişi.

Mira, yavaş adımlarla odanın ortasındaki yatağa yaklaştı.

“Yardım etmemi ister misin?”

“Teşekkür ederim. Kendim hallederim,” diye cevap verdi karşısında dikilen güvenlik uzmanına.
Tam olarak 23 tane küçük elektrot, bir tür jel yardımı ile Mira’nın kafasına bağlandı. Beyninin elektriksel aktivitelerini yanda bulunan ekranda görebiliyordu. Beyaz önlüklü bir doktor yanına yaklaştı.

“Şimdi senden beş defa gözlerini kapatıp açmanı istiyorum.”

Mira, söyleneni yaptı.

“Derin nefes al.”

“Beni ilk olarak nereye göndereceksiniz?” diye sordu genç kadın.

“Geçen ay ölen ünlü iş adamı Erol Aslan’ın anısına. Yeşile dönen bölgelere en yakın yer orası.”

“Tamam, anladım.”

Önüne geçen doktor elinde tuttuğu küçük feneri Mira’nın gözlerine tuttu.

“Hazırsan başlayalım.”

“Hazırım,” dedi genç kadın ve gözlerini kapadı.

Mira, lüks bir restoranda oturuyordu. Cam kenarındaki masada Erol Aslan keyifle yemeğini yiyordu. Mutluluğu tüm yüzüne yansımıştı. Bir garson, adamın önündeki boş tabağı alıp yerine  dolu bir tane bırakıyordu. O kadar zengin ama en mutlu olduğu anısı yemek yemek diye düşündü.

Oturduğu yerden kalktı ve adamın yanına gitti. Hiçbir şey söylemeden sadece gözlerine baktı. Ekiptekilerin onu görmüş olmasını umuyordu. İş adamı bir an yemeği bırakıp kafasını Mira’ya çevirdi. Genç kadın daha fazla durmadan yanından ayrıldı. Restoranın kapısını açtı.

Şimdi bir saunanın içerisindeydi. Sıcaklığı hissedebiliyordu. Dumanların arasında Erol Bey belli belirsiz görülebiliyordu. Kahkahalar ile gülüyordu. Mira, daha önce görmüştü. Ölmeden önce katıldığı bir televizyon programında bu ünlü adam aynı o şekilde kahkaha atmıştı.

Hızlı adımlarla yürüyerek adamın önünden geçti. Umarım takip edebiliyorlardır diye düşündü. Saunanın diğer ucundaki kapıyı açtı ve kendisini bir ofis odasında buldu. Zengin adam bu sefer masasında oturmuş bir şeyler imzalıyordu. Erol Aslan’ın ne kadar çok saklama alanı satın almış olduğunu yeni anlıyordu. Bu tarz insanlar satın aldıkları miktarı her zaman gizli tutarlardı. O da istisna değildi.

Masanın yanına gitti. Adam kafasını kağıtlardan kaldırıp Mira’ya baktı. Hiç duraksamadan diğer kapıdan dışarı çıktı genç kadın. Şimdi bir sokaktaydı. Yürümeye ve etrafı incelemeye başladı. Tanıdığı bir yere benziyordu ama çıkartamıyordu. Az ileride bir otobüs durağı gördü. Bol paça pantolon giymiş bir kız bekliyordu. Hemen karşısında ona doğru yürüyen bir genç adam. Belki ilk kız arkadaşını gördüğü o mutlu hatıra veya kızın ileride eşi olacak bir adamla tanışma anı. Onların mutlu zamanları. Belki de satın alabildikleri tek hafıza alanını bu olay kaplıyordu.

Mira, çocuğun önünden geçti. Dışarıdakilerin yerini tespit etmiş olmalarını umuyordu. Hemen ileride bir adam tekerlekli sandalyesinden ayağa kalktı ve koşmaya başladı. Üzerinde çöpçü kıyafetleri olan başka bir adam çimlere uzandı. Birbirine yakın saklama alanlarını satın almış bir sürü insan. En azından hepsi mutluydu.

Genç kadın etrafına bakındı. Sokağın tam ortasında bir kapı duruyordu. Bütün düzeni bozan, orada olmaması gereken bir kapı. Yerini belli etmek için kapının yanında duran adama yöneldi. Üzerinde mahkum kıyafeti olan birisi öylece dikiliyordu. Onunla göz göze geldi. Adam şaşırdı.

“Sen buraya ait değilsin,” dedi Mira’ya ve kapıyı açıp diğer tarafa geçti. Genç kadın şaşırmıştı. Olmaması gereken bir şey olmuştu. Birisi onu fark etmişti. Birisinin hatırasını bozuyordu. Vakit kaybetmeden aynı yerden o da geçti.

Bir savaş alanının ortasındaydı. Her şey yerle bir oluyordu. Mahkum kıyafeti giymiş adam patlamaların arasında koşturuyordu. Bu nasıl bir hatıra dedi kendi kendine Mira. Adamı takip etmeye çalıştı. Etraf kalabalıklaşmıştı. Bir hatıra bölgesinde olması gerekenden çok daha fazla insan etrafta dolaşıyordu. Yaşlı bir kadın, önüne gelen herkese sarılıyor, bir çocuk elindeki balonlarla hoplaya zıplaya koşuyordu.

Sistemde yaşanan terslik tam olarak buydu, tam önündeydi. Hatıralar iç içe geçmişti. Küçücük bir alan kaplaması gereken kişiler, hatıralar etrafa yayılıyordu.

“Nasıl? Bu nasıl oldu böyle?”

Mahkum kıyafeti giymiş adam üstü açık bir spor otomobille Mira’nın üzerine doğru geliyordu. Son anda sergilediği refleks ile kendisini kenara attı. Adam arabada ayağa kalktı ve bağırdı.

“İsyan. Şimdi isyan zamanıdır. Zengin her yerde zengin, fakir her yerde fakir olamaz. Bu düzen değişecek.”

Mira, etrafa bakındı. Her tarafta kapılar ortaya çıkıyordu. Savaş alanına dönmüş olan meydanda bulunan insanlar rastgele kapılara girip çıkıyor. Kendilerine ait olmayan bölgelere giriyorlardı. Kimin nereye, neyin kime ait olduğu belli değildi artık.

Hatıralar iç içe geçiyor, alt seviyedekiler üst taraftakileri yıkıyordu. Mira, şimdi anlamıştı. Kimse kendisi için sınırlanan bölgede kalmamıştı. Herkes daha fazlasını istiyordu. Hafıza bölgeleri ele geçiriliyordu. Bir şekilde haber vermeliydi. Bozulan bölümlerin kesinlikle silinmesi gerekiyordu. Yoksa bütün sistem çökecekti.

“Beni çıkarın artık. Sorunu buldum,” diye bağırdı. “Hayır, hayır. Beni duyamazlar.”

Kimin hafıza alanındaydı? Dışarıdakiler nereye bakacaklarını biliyorlar mıydı? Etrafta yazacak bir şeyler aradı. Birilerinin gözüne sokup gösterebileceği…

Geldiği kapıdan dışarı çıktı. Aynı sokaktaydı. Ama bu sefer kalabalıklaşmıştı. Yer sallanıyor, binalar yıkılıyor, sistem çöküyordu. Mahkum, spor arabasıyla Mira’nın önünde durdu. Onu görebiliyor olmaları gerekiyordu. El sallamaya başladı. İki elini yanlara açıp kapatarak bitirin işareti vermeye çalıştı.

“Sen buraya ait değilsin,” dedi mahkum.

“Hayır, hayır. Ben sadece yardımcı olmaya çalışıyorum.”

“Yardıma ihtiyacımız olduğunu nereden çıkardın?” dedi ve güldü mahkum. “Bence senin yardıma ihtiyacın olacak.” Eliyle yan tarafı işaret etti. Ucu bucağı gözükmeyen bir insan seli üzerine doğru geliyordu.

“Çıkarın onu oradan,” diye bağırdı güvenlik sorumlusu. “Son görüntüyü gördünüz.”

“Beyin sinyalleri çok azaldı,” dedi doktor. “Şimdi çıkarırsak ne ile karşılaşacağımızı bilmiyoruz. Sinyallerin tam olması şart.”

“Yüzlerce müşteriden Mira’nın görüntüsünü almaya başladık. Son yaptığı işaretleri gördünüz.”

“Çok riskli. Sinyallerin normale dönmesini beklemeliyiz.”

Odanın her tarafını alarm sinyalleri kapladı. Kırmızı ışıklar yanıp sönüyor, her saniye kulakları sağır eden bir ses tekrarlıyordu.

“Her şey çökmek üzere,” dedi güvenlik sorumlusu. “Bir şeyler yapmalıyız.”

Bir an sessizlik oldu. Işıklar ve sesler normale döndü. Ekranlarda bir yazı belirdi.


Yetersiz Saklama Alanı. Otomatik silme işlemi başlatmak ister misiniz?


Haris, etrafına baktı. Tanıdığı, tanımadığı herkes gelmişti. Bu büyük ve onurlu görev geçen sene olduğu gibi bu sene de ona verilmişti. Ama bu defa farklıydı. Kendisini gerçekten hazır hissediyordu. Çok iyi hazırlanmış ve son on yılın bölgeye ait tüm rekorlarını kırmıştı. Herkesin tek beklentisi vardı, başarı.

Bölge yöneticisi Rıza Bey, Haris’in sırtına vurdu.

“Dualarımız seninle. Sadece kendin için değil tüm bölge için ve inancımız için koşacaksın. Bunu sakın aklından çıkarma.”

Esmer tenli gencin yanaklarının kızardığı belli oluyordu. Aldığı büyük sorumluluğa rağmen hala bir çocuktu ve gösterilen ilgi kendisini rahatsız ediyor, utandırıyordu.

“Elimden gelenin en iyisini yapacağım, efendim,” diyebildi sadece, kafasını öne eğerek.

Kendisini uğurlamaya gelen coşkulu kalabalığın sesinin arasında bir uğultu duyuldu. Güneşli gökyüzü kararır gibi oldu. Haris’i almaya gelen mekik bir an güneşin önüne geçmiş ve büyük bir gölge yaratmıştı.

“İşte geldiler,” dedi yönetici. “Önümüzdeki bir seneyi bolluk ve refah içerisinde geçireceğimizden hiç şüphem yok. Hayatım boyunca gördüğüm en hızlı ve en dayanıklı koşucu sensin. Git oraya ve göster onlara günlerini. Hepsinden iyi olduğumuzu kanıtla.”

Çocuk tamam anlamında kafasını salladı. Mekik büyük bir gürültü ile karaya indi. Yavaş yavaş azalan motor gürültüsünün arasından tıslayan iniş takımlarının sesi duyuluyordu. Etraf birkaç defa buhar içinde kaldı ve ardından sesler kesildi.

Mekiğin hangar kapısı yavaş yavaş açılırken, coşkulu kalabalık alkışlarla tempo tutmaya başladı. En ön sırada bulunan inancın din adamları dua ediyorlardı. Gözlerini ellerindeki kitaplardan ayırmıyor, dudakları bir saniye boşluk bırakmadan hareket ediyordu.

Kapı toprağa çarpınca büyük bir toz bulutu yükseldi. Haris, kendisini almaya gelenleri görebilmek için elini gözlerinin üzerine siper etti. Havada uçuşan kum taneleri dağılmaya başladığında elinde neredeyse genç adamın boyu kadar silah tutan iki görevli belirdi. Yavaş ve senkronize adımlarla rampadan aşağı iniyorlardı.

Rıza Bey, bir adım öne çıktı.

“Bu seneki koşucumuz burada. Bunlar da evrakları.”

Görevlilerden bir tanesi birkaç saniye kağıtlara baktı. Diğeri ile arasında sessiz bir diyalog yaşanıyordu. Bir an sonra her ikisi de kenara çekildi. Haris, kendinden emin adımlarla aralarında geçip mekiğe doğru yürümeye başladı. Arkasından coşkulu bir uğurlama sesi yükseldi.

Mekiğe adımını atar atmaz durdu. Ayaklarını koyması için işaretlenmiş yerin üzerine çıktı. Alttan çıkan iki metal kol ayak bileklerine iki kelepçe taktı. Dijital bağlar.

İşlem tamamlandığında kendisi gibi koşucular için ayrılmış bölüme geçti. Bu sene ikinci sırada mekiğe bindirilmişti. Bir önceki şampiyonun hemen yanına oturması gerekiyordu. Önlerinde on durak daha olacaktı ve Haris için bu eski kazanan ile geçireceği uzun bir süre demekti.

“Hoş geldin,” dedi şampiyon Daniel. Haris cevap vermedi. “Seni tekrar göndermelerine şaşırdım. Bir kaybedeni ısrarla koşuya sokmak.” Duraksadı. Suratında aşağılayıcı bir gülümseme belirmişti. Genç adam sinirlerine hakim olmaya çalışıyordu.

“Sizin inancınızın sorunu bu. Fazla iyimser.”

Haris, dayanamayıp cevap verdi. “Sizin ki gibi kaybedenin kafasını mı kesseydik?”

“Bence mantıklı olurdu. Bir defa kaybedip inancını lekeledikten sonra onu temizleyebileceğini düşünmek fazla iyimserlik oluyor.”

“Bu sene yarışı arkamda bitirdikten sonra da aynı şeyleri düşünebilecek misin bakalım.”

Daniel kahkaha attı. “Kaybetmeyeceğim.”

Mekik büyük bir gürültü ile sarsıldı ve bir sonraki koşucuyu almak üzere havalandı. Haris, gözlerini kapadı ve dua etmeye başladı. Araç önce birkaç manevra yaptı ardından tam gaz ileri fırladı. İki koşucu koltuklarına yapıştı. Birkaç saniye içerisinde kendilerinden geçmişlerdi.

Haris, gözlerini açtığında yanındaki kıkırdıyordu.

“Kısacık yolculuktan sonra bile kendine gelmen dakikalar sürüyor.”

Temas yasak olmasaydı genç adam çoktan yumruğu suratına geçirmişti. Kendisini tuttu. Dua etmeye geri döndü ve sadece yarışı kazanmayı diledi.

Bu durakta geçen seneden farklı bir koşucuyu yanlarına aldılar. Hiç tanımadıkları bu adam o kadar gergindi ki, titreyişi bir kilometre öteden fark edilebilirdi.

“Sakin olmaya çalış,” dedi Haris. “Ayaklarını resmin üzerine koy ve bekle.”

Yeni gelen Haris’in dediklerini yaptı. Bileklerine yapışan kelepçeler ile sarsıldı.

“Korkma artık. Gel ve şuraya otur.”

Adam oturacağı sırada bir önceki şampiyon bağırdı. “Sakın.”

Haris’in yanındaki sarsılmıştı. Dizlerini bir an için kırmış sonra beceriksizce tekrar ayağa fırlamıştı. Hangarın içi kahkaha sesi ile yankılanıyordu. Haris, adama oturması için eliyle işaret etti.

“Sizin inanç kaybedenlere neler yapıyor?” diye sordu Daniel. “Geçen seneki gelmediğine göre öldürüyorlardır.”

Karşı taraftan cevap gelmedi.

“Korkma,” dedi Haris. “Burada birbirimiz ile fiziksel temas kurmamız yasak. Sana bir şey yapamaz. İsmin nedir?”

“Banzan,” dedi yeni gelen adam. Ardından ellerini kucağında birleştirdi ve gözlerini kapadı.

Mekik, geri kalan dokuz yolcusunu da farklı yerlerden aldıktan sonra koşunun yapılacağı bölgeye doğru süper hızlı bir uçuş gerçekleştirdi.

Bu bölge, her şeyin tam zamanında işlemesiyle ünlüydü. Androidler hiç bir şeyin aksamasına izin vermezlerdi. Ve şimdi dinlenmek için tam sekiz saatleri vardı. Bu sürenin ardından büyük inanç koşusu başlayacaktı.

Her koşucu kendisine ayrılan bölüme yerleştirildi ve dinlenmeye başladılar. Birkaç defa yiyecek ve içecekler kapılarından içeri bırakıldı. Zaman geldiğinde Kırmızı Lider hepsini bulundukları yerden aldı ve yarışın yapılacağı alana götürdü.

Alan, tarihi bir stadyumdu. Tribünler her çeşit ve modelden androidler ile doluydu. Dünyanın yeni efendileri ilkel insanları ve onların eski çağlardan kalma yarışını izlemek için toplanmıştı. Tam olarak üç yüz altmış günde bir yapılan bu koşu bütün hepsinin mikroişlemcileri ve devreleri için bir test oluyordu. Her bir android, atalarının mantığını anlayabilmek için çıkarımlar yapıyor ve dünya üzerinden yok olmak üzere olan bu evrimleşmemiş türün neye göre ve nasıl hareket ettiğini çözmeye çalışıyordu.

Tüm koşucular sıraya girdikten sonra Kırmızı Lider konuşmaya başladı.

“Sizler için çok çalıştık. Yüyıllar süren savaşlarınıza istemeyerek de olsa ortak olduk.”

“İşte klasik nutuk başladı, ” dedi Daniel.

“Sus artık,”  diye tersledi onu Haris.

“Mantığınızı anlamaya çalıştık ancak başarılı olamadık. Ne olursa olsun, ne yapılırsa yapılsın savaşmaya ve birbirinizi yok etmeye devam ettiniz. Hesaplamalar yaptık ve sizi savaşmayacağınız bir hale getirmek için bir sonuca vardık. Sizleri gruplamak için bütün kombinasyonları denedik ve birbiriniz yok etme ihtimalinizin en az olduğu inanç gruplamasını getirdik. Bu doğrultuda sizleri bölgelere ayırdık ve oralarda yaşamanızı sağladık.

Bütün yanlışlarınıza rağmen atalarımız olarak kabul edildiniz. Sizi korumak için gerekenleri yapıyoruz ve yapmaya devam edeceğiz. Her üç yüz altmış günlük döngü sonrasında buraya yarışmaya geliyorsunuz ve kazanan bölgenin tüm ihtiyaçlarını karşılıyoruz.

Şimdi koşma vaktiniz geldi. İnançlarınız için, hayatta kalmak için koşacaksınız.”

Dijital bir ses etrafta yankılandı.

“Koşucular yerlerini alsın.”

On iki koşucu pistte yerlerini aldı. Kırmızı Lider’in sesi tüm stadyumun her yerinden duyuldu.

“İnanç Koşusu başlasın.”

Haris, Daniel, Banzan ve diğer dokuz inançlı koşucu tüm güçleriyle koşmaya başladılar.

Yine çalışma masasında uyuyakalmıştım. Kafamı kaldırdığımda saat dokuza gelmek üzereydi. Biraz sonra ev sahibi kapıyı çalacaktı. Her zaman yaptığı gibi. Gün ağarmadan bitirdiğim mektubu dikkatlice zarfa yerleştirdim. Doğanın çağrısına karşı koyamayacak noktaya geldiğimde yerimden kalkıp tuvalete gittim. İşimi bitirmeye fırsat bulamadan kapı çaldı.

“İhtiyar.”

Eski tip mekanik bir saat kadar dakik. Bu adamı kim kuruyor diye düşünmeden edemedim.

“İhtiyar. Eğer öldüysen kapıyı kırıp giriyorum. Umarım kırılacak kapının ve çağrılacak temizlikçilerin parasını bırakmışsındır.”
“Patlama be adam geldim.”

Ev sahibi genç adamın bugün de ölmediğime sevindi mi yoksa üzüldü mü merak ediyordum. Belki hiçbir zaman öğrenemeyeceğim bir sır. Her zaman aynı terane.

Ceketimin cebinden aldığım zarfın içini açtım. Paraları tekrar saydıktan sonra kapatıp kapının altından fırlattım.

“Teşekkürler ihtiyar. Kenara para ayırmayı unutma. Yoksa bizi çok masrafa sokarsın.”

Cevap vermeye tenezzül etmedim. Yapacak daha önemli işlerim vardı. Önce bilgisayarı açtım. Ardından bütün gece üzerinde çalıştığım planları çıkarıp masaya koydum. Tıpkı eski günlerde olduğu gibi her şey tam zamanında olmalıydı, hataya yer yoktu.

Şifre ekranı gözümün içinde parlamaya başladığında tam yirmi üç karakterden oluşan parolamı girdim. Hemen sosyal medya hesaplarını açıp izlemeye koyuldum. Evden çıkmadan önce Instagram’da kahvaltısını paylaşmıştı. İş yerine giderken birkaç güncel twiti beğenmişti. Şimdi işinin başında olmalıydı. Bir süre daha planı gözden geçirebilirdim.

Emektar M-24 keskin nişancı tüfeğim bir kenarda hazır bekliyordu. Bir adet işaretleme lazeri, iki adet kronometre, tetik mekanizması için birkaç küçük motor, pil ve çelik ip. Malzemeler hazırdı. Google uydu görüntülerinden sistemi kuracağım çatıya tekrar baktım. Hedef ile arasındaki mesafe tam 650 metreydi. Öldürücü darbe için yeterli mesafe.

Bilgisayara tekrar göz gezdirdim. Facebook’ta bir paylaşım ve iki beğenme yapmıştı. Artık bir mesaj atmanın zamanı geldiğini düşündüm.

“Merhaba,” yazdım.

Merakla bekledim. Bir dakika, iki dakika ve sonunda on dakika oldu. Uygulamada ona baktım. Çevrimiçi olmuştu ama mesajıma herhangi bir cevap yazmadı. Neden bana bir şey yazmıyordu? O da ben de bu durumu hak etmemiştik. Sanal ortam ile ilgilenmeyi bırakıp eşyaları çantama doldurdum. Ev sahibi için biraz parayı masanın üstüne bıraktım.

Eski dostumu parçalarına ayırıp kontrol ettim. Biraz yağlama ve bir bezle temizlik. Sevgimizi pekiştiren bir hazırlık. Son olarak tüm parçaları özenle kutusuna yerleştirdim.

Öğle yemeği vakti gelmişti. Bir parça peynir ve büzüşmüş bir domatesi ufak bir ekmeğin arasına koydum. Henüz ilk ısırığımı almıştım ki, bilgisayardan bir uyarı mesajı sesi yükseldi. Swarm uygulamasında gittiği lokantayı paylaşmıştı. Günün o saati için fazla güzel bir mekandı. Belki de bir randevusu vardı. Bir öncekinden farklı bir mesajlaşma uygulamasından tekrar mesaj attım.

“Afiyet olsun.”

Yine bekledim ve yine cevap alamadım. Atıştırmam bitmişti. Hedefimin duracağı yeri inceledim. Sorunsuz bir atış olmalıydı. Her şey tam zamanında.

Bilgisayar ekranı parladı. Birkaç yeni İnstagram fotoğrafı. Hemen peşinden Facebook’ta bir Spotify listesi paylaşımı. Keyfi yerindeydi. Telefonundaki gps sistemi sayesinde adım adım yürüdüğü yolu görebiliyordum. İşe dönüyordu. Biraz kestirmenin tam zamanı.

Gözlerimi açtığımda aklım bir fikir daha gelmişti. Planın kusursuz olması için gerekli bir malzeme daha. Eski eşyaların olduğu dolaptan ufak bir parça patlayıcı aldım ve çantaya yerleştirdim. İş bittiğinde geriye hiçbir iz kalmamalıydı.

Bilgisayardan yine sesler yükselmişti. Kontrol ettim. Sosyal medya paylaşımları iş gününün sonuna doğru artıyordu. Her zaman ki gibi. Zaman yaklaşıyordu. Son bir görev ve sonrasında özgür olacaktım.

Odanın içinde biraz yürüdüm. Kollarımı ve parmaklarımı ısıtmak için birkaç küçük hareket yaptım. Son bir mesaj atmak için en uygun ne zaman olabilirdi. İşten eve döndüğü, günün yorgunluğunu üzerinden atmak için uzandığı, hayaller kurduğu, mutlu olduğu o anı yakalamalıydım. Saatimi kontrol ettim. Çantamı sırtıma taktım ve emektar kutumu aldım. Bir miktar para ve bir mektup tam masanın üzerinde.

Uzun süre sonra sokağa çıkmıştım. Artık kimse kimsenin umurunda değildi. Etrafına bakmadan yürüyen yüzlerce kişi. Yakında kafalarını asla yukarı kaldıramayacak şekilde evrimleşebilirler. Çalan telefonlar, farklı farklı mesaj tonları, çeşitli bildirimler.

Birkaç sokak ilerledikten sonra belirlediğim apartmana gelmiştim. Daha önce defalarca yaptığım şekilde içeri girecektim. İkinci katta bulunan yaşlı bir kadının ziline bastım. Bir süre bekledim. Kapıya gelip diyafona basması tam üç dakika sürüyordu.

“Kim o?” diye seslendi.
“Benim. Postacı.”

Bir,iki,üç ve dört. Demir kapı büyük bir gürültüyle açıldı. Hızlıca içeri girdim. Yaşlı kadının katında durdum ve kapıya vurdum. Cebimden bir zarf çıkardım. Yıllardır onu aramayan kızının ağzından yazılmış bir mektup. Yirminci saniyede kapı açıldı. Beni gördüğüne sevinmişti.

“Çok teşekkür ederim,” dedi.
“Rica ederim efendim.”
“Sen bu sokağa dağıtım yapmaya başladığından beri kızımdan bana güzel mektuplar geliyor. Bence önceki postacı hiç çalışmıyordu. Al bakalım bu senin için.”
“Çok teşekkür ederim efendim. Biz maaşımızı alıyoruz. Hiç gerek yok.”
“Lütfe, rica ediyorum.”
“Belki bir dahaki sefere.”

Son teklifimi kabul etmişti. Gülerek kapıyı kapattı. Yavaşça apartmandaki bütün basamakları tırmanıp çatıya ulaştım. Kuzey cephesine yürüdüm ve çantamı çıkarıp korkuluklara yasladım. Ardından emektarı kutusundan çıkardım. Dikkatli bir şekilde bütün parçalarını birleştirdim. Durması gerektiği yere koydum ve dürbünle hedef pencereyi kontrol ettim. Çok net gözüküyordu.

Lazer işaretleyiciyi çantadan çıkardım ve dürbünün yerine yerleştirdim. Artık kırmızı bir ışık şeridi hedef pencereye doğru süzülüyordu. Tetik mekanizmasını çalıştıracak elektrikli motor, pil ve çelik ipi çıkardım. Düzeneği kurdum. Tam 30 dakikaya ayarlanmış kronometre. Sadece malzemeleri ortadan kaldıracak olan patlayıcıyı yerleştirdim ve tetik mekanizmasına entegre ettim. Tetik çekildikten birkaç saniye sonra burada sadece patlamanın izleri kalacaktı.

Cebimdeki ve M-24 tüfeğine bağlanmış olan kronometreleri aynı anda çalıştırdım. Merdivenlerden sakince indim. Birkaç sokak geri yürüdüm ve evime girdim. Pencereyi açtım ve önüne bir sandalye koydum. Bilgisayarın ışıkları tekrar yanıp sönmeye başladı. Sosyal medya hesaplarından anladığım kadarıyla eve dönmüştü. Son bir mesaj yazdım.

“Elveda oğlum.”

Önce çevrimiçi oldu, ardından mesajı okuduğuna dair yeşil ışıklar yandı. Kalan son on dakikayı bir cevap yazmasını bekleyerek geçirdim. Kronometreyi kontrol ettim. Sandalyeme oturdum. Bir gözüm ekranda bir gözüm geri geri akan sayılardaydı.

Artık çok az kalmıştı. Kırmızı lazer demetinin alnıma geldiğinden emin oldum ve beklemeye başladım.

Beş, dört, üç… Ekranda bir ışık. Kıpırdamadım. Bir ve sıfır. Tetik otomatik olarak çekildi.


Yine çalışma masasında uyuyakalmıştım. Kafamı kaldırdığımda saat dokuza gelmek üzereydi. Biraz sonra ev sahibi kapıyı çalacaktı. Her zaman yaptığı gibi.

UCUBE
“Özge, hadi ama kıyafetimi seçmek için yardımcı olacaktın.”

Evin duvarlarına yansıyan doğa manzarası eşliğinde koşmaya çalışan Özge, kocasını bir kez daha duymazdan geldi. Dışarıdaki havanın pisliğine ve karanlık gökyüzüne rağmen oturma odası güneşli bir günü yansıtıyor, odanın içi çiçek kokuları ile doluyordu. Özge’nin önündeki ekranda yeşil bir bayrak belirdi. Bir önceki gün koştuğu mesafeye ulaşmıştı. Yan tarafından alkış sesleri yükseldi. Tanıdığı tanımadığı herkes oradaydı. Hepsi genç kadının yeni başarısını kutluyordu. Biraz daha koşacak gücü vardı.

“Özge”
“Tamam, patlama geliyorum.”

Son geldiği noktadan yüz metre daha ileri götürdüğü rekoru ile Özge gururlanarak odanın ortasındaki koşu bandından indi.

“Oturumu kapat. Eski bir dağ manzarası yansıt.”
Etrafındaki ağaçlar kaybolmaya başlayıp yavaş yavaş beyaza dönerken otuzlu yaşlarındaki kadın yan odaya geçti.

“Ne olurdu sende biraz teknolojiyi kullansan?”
“Özge, zaten geç kaldım. Bir de sen üstüme gelme. Bu gömlek mi yoksa bu mu?”
“Ne önemi var ki? Aynanın karşısına geçeceksin ve o sana dolapta olan gömlekleri listeleyecek. Hatta üstüne giymişsin gibi gösterecek.”
“Bütün bunlar fazla geliyor. Bu kadar iç içe olmamalıydık. Unutma bak, yeterli parayı biriktiridğimizde teknolojiden ve ucubelerden uzak bir yere gidip yerleşeceğiz.”
“Tamam, tamam. Ucubelerden bende senin kadar nefret ediyorum. Ama en azından yanımıza bir multikutu alabiliriz.”

Mustafa, suratını asarak elindeki diğer gömleği üstüne tuttu.

“Bu olsun.” dedi Özge sırıtarak.
“Teşekkür ederim. Yanımıza multikutu alabilir miyiz düşüneceğim.”

Özge, eşinin yanağına bir öpücük kondurdu ve zıplayarak yan odaya geçti. Adam elindeki gömleği giydi, kravatını taktı ve kapının yanında işlevsiz gibi duran eski tip düğmeye basarak odanın ışığını söndürdü. Küçük dairelerinin açık mutfak olarak tasarlanmış bölümüne oturma odasından geçti.

“Kendime bir tost yapacağım? Bir şey ister misin?”
“Sen otur şuraya bakalım.” Özge ses tonunu değiştirdi. “Oturumu başlat. Mutfak. Bir portakal suyu ve bir çay.”

Konuşması bittiği anda, üzerinde portakalların beklediği sıkma makine çalıştı. Meyveler bir bir sıkılıp, kabukları çöp haznesine giderken mutfak tezgahının hemen yanına yerleştirilmiş başka bir tanesi tıkırtılar çıkarmaya başladı. Plastik bir bardak öndeki hazneye düştü ve çay ile dolmaya başladı.

“Buzdolabı, peynir.”
Dijital bir sinyal sesi duyuldu ve kırmızı ışık evin içinde bir defa yanıp söndü.
“Peynir bitmiş canım.”
“Önemli değil. Zaten aç değilim. Ben çıkıyorum.”
“Multikutunu almayı unutma.”
“Gerek yok. Bir şeye ihtiyacın olursa eski dokunmalı hattan ararsın.”
“Oradan sana ulaşmak dakikalar sürüyor.”

Mustafa, son söylediklerini duymadan dışarı çıkıp kapıyı kapattı. Sabahın erken saatleriydi, sekiz civarı. Gökyüzü hala aydınlanmamış, kara bulutlar şehrin üzerinde dolaşıyordu. Hava artık eskisi gibi değildi. Temmuz ortasında soğuk bir yaz günü, neredeyse her mevsim yağan yağmur ile daha da çekilmez oluyordu. Rögar kapaklarından dumanlar tütüyordu. Kaldırımlar ve yollar ıslaklıktan koyulaşmıştı. Birkaç ucube sokakta dolaşıyordu. Mustafa, kafasını hiç kaldırmadan yürümeye devam etti. Sokağın köşesindeki taksi cihazının yanında durdu.

“Taksi lütfen.”
Birkaç dakika içinde boş bir araç Mustafa’nın önünde durdu. Aracın arka koltuğuna oturdu. Dijital bir ses devreye girdi.
“Adres lütfen.”
“Cihangir, Boğaziçi Antika.”

Sürücüsüz taksi rotayı ekrana yansıttıktan sonra yavaşça hareket etti. Mustafa, camdan dışarı bakıp çocukluğunu düşünmeye başladı. O zamanlar teknoloji ile bu kadar iç içe yaşamıyor ve ondan bu kadar korkmuyordu. Otuzlu yaşlarının sonuna geldiği bu dönemde ise artık ileri teknoloji fobisi olmuştu. Özellikle ucubelerden nefret ediyor, kendilerine nasıl hala insan diyebildiklerini anlayamıyordu. İhtiyaçları olmasa bile kendilerine robotik uzuvlar takan, kafalarının bir yanında çip taşıyan ucubeler giderek çoğalıyor, normal insanlar azalıyordu. Eskiden sadece ihtiyacı olanların kullandığı cihazlar artık herkesin vücudunun bir parçası olup çıkmıştı. Tüm elektronik parçalar, araçlar ve ucubeler kablosuz ağlar ile birbirine bağlanıyor, mahremiyet hissini ortadan kaldırıyordu. Hayat, Mustafa için günden güne daha da çekilmez hale geliyordu. Yaşadığı ev, hatta çok sevdiği eşi bile sisteme bağlıydı. Sadece küçük dükkanındaki aletler kalmıştı elinde. Diğer insanların antika dediği şeyler. Bir çoğunu satmak bile istemiyordu aslında ama hayal ettiği emeklilik için buna mecburdu. Antikalar bittiğinde eski dükkanını da satıp, teknolojiden uzak bir yerde yaşayacaktı. O günler gelene kadar korkusuyla birlikte yaşamayı başarması gerekiyordu.

Taksinin ön panelindeki yeşil ışık camdan yansıyıp gözüne çarptığında dükkanına geldiğini anladı. Ön tarafta bulunan cihaza gözlerini dikti, işaret parmağını panele koydu.

“Çift katmanlı güvenlik taraması tamamlandı. 20 dijipara hesabınızdan düşüldü. Güneş Taksi iyi günler diler.” dedi dijital ses.

Mustafa, araçtan indi ve dükkanını açtı. Dolabından cezvesini ve bir paket kahvesini aldı. Arka tarafta bulunan küçük bölmeye geçti. Eski tip bir ocağı kibrit ile yaktı. Cezveyi, içine boşalttığı su ve kahveyi ocağın üzerine bırakıp tekrar ön tarafa geçti. Eski moda kağıt baskı kitabının arasına koyduğu ayıracı çekti. Aylar önce bir müşterisinin vermiş olduğu psikolog kartvizitine baktı. Dijital bir şeyler kullanmadığına göre kendisi gibi eski kafalı biri olduğunu düşündü. Kart üzerinde herhangi bir numara bulunmuyordu. Sadece adı, soyadı, ünvanı ve adres.
Kapının üzerine asılmış çandan gelen ses ile irkildi. O tarafa döndüğünde kapıdan girmeye çalışan iki ucubeyi gördü. Bir tanesinin gözleri metalik ve kırmızı renkli, diğerinin ise kolları metalden yapılmıştı. Antikacı, ayağa fırladı.

“Ucubelere satacak hiçbir şeyim yok benim.”
“Mustafa Bey, zamanınız doldu artık. Size buranın ederinden daha fazla dijipara teklif ediyoruz.”
“Gidin. Satmıyorum dükkanı.”
“Siz bilirsiniz.”

Mustafa’nın sinirleri bozulmuştu. Elindeki kartvizite tekrar baktı. Arka bölmede ateşin üstünde duran cezvenin altını söndürdü. Porselen fincana doldurduğu kahvesini alıp ahşaptan yapılmış rahat bir sandalyeye oturdu. Hemen yanında duran eski tip bir radyoyu açtı. Devlete ait olan dışında karasal yayın yapan başka radyo kalmamıştı. O kanal da genelde nostaljik şarkılar ve haberler yayınlıyordu. Cihazdan tok bir ses duyuldu.

“Kontrolsüz güncelleştirmelerin önüne geçmek için verilen yasa tasarısı mecliste reddedildi.”

O kadar çok ucube meclise girerse olacağı buydu diye geçirdi içinden Mustafa.

“İstanbul’da, güncelleştirme yanlılarına duyulan öfke giderek artıyor. İki tarafın birlikte yaşamaya devam ettiği bazı ilçelerde yaşanan olaylar sebebiyle çok sayıda vatandaşımız yaralandı. Muhabirlerimiz sokağın nabzını yokladılar.”
“Kaç senedir buradasınız?”
“Benim dedelerim yerleşmiş buraya. Ben doğma büyüme buradayım. Şimdi bu ucu…biiip gelmiş bizi göndermeye çalışıyorlar. Üstün insan edasıyla bize yer olmadığını söylüyorlar. Sanki bizim modamız geçmiş gibi. Mafya olmuş bunlar. Üç kuruş dijiparaya bizi alabileceklerini sanıyorlar.”

Mustafa sinirle radyoyu kapattı ve dükkandan dışarı çıktı. Hala elinde dolaştırdığı kartvizite baktı. Üstünde yazan adrese doğru yürmeye başladı. Birkaç sokak ve bir sürü ucubeyi geçtikten sonra psikologun bulunduğu binanın önünde durdu. Derin bir nefes aldı ve içeri girdi.

“Hoşgeldiniz.” diyerek karşıladı genç ve güzel bir kız.
“Hoşbulduk. Doktor bey müsait mi?”
“Buyrun içeri geçin. Ben hemen kontrol ediyorum.”

Etrafı kontrol etmeye başladı. Teknolojik herhangi bir şey göremiyordu. Bekleme salonu sanki çocukluğundan fırlamış gibiydi. Orada bulunan bir sandalyeye oturdu. Tam karşısında sarkaçlı bir saat duruyordu. Hayranlıkla onu izlemeye koyuldu.

“Doktor bey sizi bekliyor efendim.” dedi genç kız.
“Teşekkür ederim.”
İçeri girdiğinde doktorun hemen önünde duran eski deri koltuk gözüne çarptı. Ardından doktor ile gözgöze geldi.
“Hoşgeldiniz, ben Doktor Cengiz.”
“Ben Mustafa.”
“Buyrun oturabilirsiniz.”
Annesinin evinde olan deri koltuğa o kadar çok benziyordu ki, Mustafa neredeyse kendinden geçecekti. Büyük bir zevkle koltuğa oturdu.
“Nedir sıkıntılarınız Mustafa Bey. Biraz kendinizden bahseder misiniz?”

Mustafa, sıkıntılarını anlatmaya başladı. Teknoloji ile iç içe yaşamak zorunda olduğu bir dünyada teknolojiden korkuyordu. Hayatı günden güne daha da zorlaşıyordu.

"O zaman üzerinizde farklı bir şey denememize ne dersiniz, Mustafa Bey."
"Nedir acaba bu farklı şey?"
"Hipnoz ile teknoloji fobinizden kurtulmanıza yardımcı olmayı düşünüyorum."
Mustafa, adamın çok eski bir yöntemi uygulamak istemesinden memnun olmuştu.
"Tam olarak bu korkudan kurtulabilecek miyim sizce? “
“İlk seansta olmasa bile birkaç taneden sonra kurtulacağınıza eminim.”
Antikacı onayladığını belli edecek şekilde kafasını salladı.
"Tamam o zaman bir an önce başlayalım. Şuradaki koltuğa geçin ve rahatlamaya çalışın. Gözlerinizi kapatın lütfen."
Mustafa gözlerini yavaş yavaş kapadı. Bir şeyler söylendiğini duyuyordu ama anlayamıyordu. Vücudu giderek ağırlaştı. Doktor ayağa kalktı ve odasının kapısını açtı. Genç kız ile göz göze geldi.
"İğne hazır mı?"
"Evet hazır."
"Tamam bütün işlem boyunca bu onu uyutur."
Doktor iğneyi hızlı bir hareketle Mustafa’nın boynuna sapladı ve içindeki maddeyi enjekte etti.
"Şimdi bu beyefendiyi içeri, ameliyat için hazırladığımız bölüme taşıyalım."

İğnenin etkisiyle kendinden geçmiş adamı  ameliyat masasına yatırdılar. O sırada kapı çaldı. Genç kız kapıyı açtı. Karşısında saçı sakalı birbirine karışmış elinde çantasıyla yaşlı bir adam duruyordu.

"Biz hazırız. Sizi bekliyorduk."
Yaşlı adam sadece kıkırdadı. Ameliyat odasına geçerken süper olacak diye mırıldanıyordu.
"Bir valiz getirecektiniz, getirebildiniz mi?" dedi doktor.
"Evet hazırlar. İşlemi gerçekleştirirken burada durabilir miyim?"
"Tamam tamam."
Genç kız üzerindekileri değiştirip ameliyat önlüğünü giymişti. Valizi ameliyat masasının yanına getirdi.
"Bakalım burada bizim için ne varmış. Robotik el mi? "
Yaşlı adam yine kıkırdıyordu.
"Benim yaptığım bu robotik elleri bu beyefendiye takacaksınız. Çok güzel olacak. En güzel çalışmam olabilir."
"Sadece ellerini mi keseceğiz?"

Yaşlı adam kıkırdamaya devam etti. Genç kızın sinirleri bozulmuştu.

“Sen niye bu kadar mutlusun ki?”
“Eserlerim ülkenin her yerinde yayılıyor. Mekanik eller konusunda benim üstüme tasarımcı kalmayacak yakında. Bu arada gözlerini de almayı unutmayın. Ama onlar için benim yapabileceğim bir şey yoktu. Bu arada, patron dikkatli olmanızı, parçalara bir zarar gelmemesi gerektiğini söyledi. Eğer işe yaramaz durumda olurlarsa paranızı unutabilirmişsiniz."
"Tamam, tamam. Mustafa Bey’i fazlalıklarından kurtaralım artık. Korktuğu teknoloji ile pek bir bağı kalmaz bundan sonra."
"Eller hariç." dedi yaşlı adam ve bir kahkaha patlattı. "Eller sayesinde teknoloji ile bütünleşmiş bir hayatı olabilir."
"Evet, o çok korktuğu, nefret ettiği teknoloji vücudunun bir parçası olacak. Bu tedavi için bize teşekkür eder mi acaba?"
"Sizi bir daha görmemesi en iyisi olacaktır."
"Hadi artık başlayalım."

Doktor, önce bir kalem ile Mustafa’nın bileklerine çizgi çekti. Sonra neşteri aldı ve bileklerini işaretlediği noktadan kesmeye başladı. Eller ile işi bittiğinde gözlerine geçti. Operasyon tamamlandığında masasının altında bulunan bir cihaza gözleri ve parmakları yerleştirdi.

“Tamamdır. Bu adamın bütün mal varlığı artık patronda.”

Cihangir’de sıradan bir gün başlıyordu. Güneş henüz doğmaya karar vermemiş, insanlar yeni yeni sokağa çıkmaya başlamıştı. Etrafta olup biteni umursamayan, sadece yapacakları işlere ve karşılığında alacakları dijiparalara konsantre olmuş insanlar. Büyük bir çöp konteynerinin yanında yatan otuzlarının sonunda bir adam vücudunu hareket ettirmeye çalışıyordu. Konteynere dokunmaya başladı. El yordamıyla bulunduğu yeri tespit etmeye çalışıyordu. Gözleri bir şey görmüyor, parmaklarını oynatamıyor, elleri istediği hareketleri tam olarak yapamıyordu. Sırtını konteynere yaslayarak oturmayı başardı. Çevresinden gelen insan seslerini tanımaya çalışıyordu. Bağırmak istedi ama sesi çıkmadı. Kolunu hareket ettirdi ve arkasındaki metal kutuya vurdu. Duyduğu ses, boş bir tenekeye vurduğu zaman çıkan ses değildi. Metalin metale vurma sesi. Ümitsizce kendisini saldı. Çevreden gelen insan seslerinden korkuyordu. Neredeydi? Etrafındaki insanlar kimdi?
Yaklaşan ayak seslerini duydu. Kafasını öne eğdi, bekledi. Birileri yanından geçti ve gitti. Ardından bir kadının ağlayarak konuştuğunu duydu. Ses tanıdık geliyordu. Kadın yaklaştıkça emin oldu. Gelen Özge’ydi. Metalik elini zor da olsa ileri doğru uzattı. Birilerine dokunabilmişti.


“Ucube.” dedi Özge. Ağlayarak ve hızla uzaklaştı yerde yatan yarı insandan.


Eski divanın üzerinde ne kadardır beklediğini bilmiyordu Kara. Kendisini yardım için çağıran yaşlı kadında tuhaf bir çekim vardı. Belki yaşlı huysuzluğu, belki de kendisini büyüten kocakarıya olan benzerliği. Ona her zaman saygı duymuş, onu sevmeye çalışmıştı ama içindeki şüphe hep engel olmuştu. Şüphe olmasaydı diye düşündü. Yaptığı şeyi yapmamış olsaydı sevebilir miydi kocakarıyı? Diğer yaşlı insanlardan pek bir farkı yoktu aslında. Tombul vücudu ile yürümüyor sanki yuvarlanıyor hissi yaratırdı görenlerde. Tonton yanakları sıkılası gibi dursa da suratından hiç eksik olmayan memnuniyetsizliği buna izin vermezdi. Kara da hiç bir zaman kocakarıya dokunmaya teşebbüs etmemişti.O da sadece yanlışlarında vurarak göstermişti sevgisini Kara'ya. Karşılıklı ortak bir etkileşimleri olmuştu kocakarı hala etraftayken. Yaşlı kadın onun kadar şişman olmasa da suratında benzer bir ifade vardı. Hiç bir şeyi sevemezmiş gibi bir duruş, huysuz tavırlar. Gözlerinin derinliklerinde ise yardım bekleyen, yardım isteyen bir ışıltı.

Odanın kapısı gıcırtıyla açıldı. Yaşlı kadın içeri girdi. Korkmuş gözlerle Kara'ya baktı.
"Hava kararmak üzere."

Kara, anladığını belli edecek şekilde kafasını salladı. Hızlıca oturduğu divandan indi. Ahşap çerçevesi dökülmek üzere olan pencereden dışarı bir göz attı. Ne ile karşı karşıya olduğunu ne kadar erken anlarsa işi o kadar erken bitecekti. Yaşlı kadın, Kara'nın yanına geldi. Korku ve merak karışımı bir bakış attı pencereden dışarı. Genç kıza döndü.

"Bunu yapmak için çok genç duruyorsun. Başarabilecek misin?"
Kara, istemsizce yaşlı kadının koluna dokundu, ardından hızla elini geri çekti.
"Merak etme. Her zaman bir yol vardır. Bu işte iyiyimdir."

Yaşlı kadın bir şey söylemedi. Dudakları kıpırdıyor, fısıltı halinde bir şeyler mırıldanıyordu. Güneş henüz batıyordu. Son ışık demetleri gökyüzünü terk edip yerini siyahın hükümdarlığına bırakmaya başladığında evin kapısına hızlıca vuruldu. Yaşlı kadın durduğu yerde zıpladı. Ardından kapıya daha sert ve tekrar tekrar vuruldu. Birisi veya birileri kapıyı açmak için zorluyor gibiydi. Kara, zamanın geldiğini anladı ve hızlı adımlarla kapıya yöneldi. Yaşlı kadın, pencereden uzaklaşmış, evin duvarına yaslanmış, korku dolu gözlerle bekliyordu. Genç kız kapıyı açtı. Karşısındaki boşluğa baktı. Kapının önünden, avlunun neredeyse parçalanmış çitlerine kadar hiç bir şey gözükmüyordu. Avlu kapısı çitlere göre daha sağlam duruyor, kilit olarak kullanılan kalası sallanıyordu. Gülümsedi. Arasında durduğu kapı eşiğinden evin içinde korkmuş vaziyette bekleyen yaşlı kadına baktı. Kapı eşiğinden dışarı çıktı. Kapı arkasından kapanırken gıcırdadı.
Bir süre sonra evin içine tekrar girdiğinde yaşlı kadın korkudan titredi."Ne oldu?" diye sordu. "Birazdan bu iş biter." Kara, kulağını kapıya dayadı. Bir şeyleri sayıyormuşçasına, belli aralıklarla elini aşağı yukarı oynatıyordu. Elini son kez aşağı indirdiğinde hızlıca kapıyı açtı ve dışarı çıktı. Önce tiz bir çığlık sesi duyuldu. Onu daha güçlü bağırışlar izledi. Kapı tekrar açılıp Kara içeri girdiğinde gülüyordu.

"Tamamdır. Bir daha seni rahatsız etmezler."
"Gittiler mi? Bir daha gelirler mi?"
"Uzun bir süre gelecekleri sanmıyorum."
"Sadece biraz huzur istiyorum, sadece huzur."

Yaşlı kadının son kelimeleri güçlükle duyulabiliyordu. Sesi giderek uzaklaştı. Sırt çantasını divanın yanından alan Kara, sallana sallana yürüyen kadına son bir kez baktı ve kapıdan dışarı çıktı. Artık hava kararmış, ay alev renginde gökyüzüne yükselmeye başlamıştı. Avlunun içindeki yaşlı ağaçta bir bülbül şarkısından ilk sesleri gönderirken, uzaklardan başka bir tanesi de ona eşlik ediyordu. Neredeyse yıkılmak üzere olan avlu tahtalarının üzerinden atlayan genç kız, motosikletine bindi ve marşa bastı. Kocakarının kömürlüğünde bulduğu 1960 model araç hiç bir zaman tek seferde çalışmamıştı. Marşa tekrar bastı. Bu defa motor bir aslan gibi kükredi. Yola düşmenin, yeni bir iş bulmanın vakti gelmişti.
İki tarafı ağaçlarla kaplı, bir tüneli andıran yolda yavaşça ilerlemeye başladı. Üzerinden geçen karga tam karşısında bir dala kondu. Kara, umursamadan yanından geçti. Kuş tekrar üzerinden geçti ve tekrar bir dala kondu. Üçüncü sefer tekrarlanmadan önce genç kız motorsikletini durdurdu. Karga, yüksek sesli bir çığlık attı.

“Kendini bil. Nerede olduğunu bil.”

Kara, sinirlenmişti. “Defol git başımdan seni iğrenç yaratık.” diye bağırdı. Karga tekrar bir çığlık attı.
“Zaman yaklaşıyor.”

Genç kız, hayvanın son söylediklerini duymazdan gelip tekrar gaza bastı. Hızla ağaçlı yolda ilerledi. Hangi yöne, ne kadar gittiğini umursamadan gecenin karanlığında motorunu sürdü. Gün ağarmaya başladığında bir tabelanın önünde durdu. Sağ tarafı gösteren metal parçasının üzerinde Ahiköy yazıyordu. Yeni bir iş bulabileceği ümidiyle tabelanın gösterdiği yöne döndü. Güneş yavaş yavaş yükselirken köyün camisinin tek minaresi tam karşısında belli belirsiz ortaya çıktı. Yanından geçtiği tarlalarda bulunan ay çiçekleri güneşle birlikte ışıklarını etrafa yaymaya başladı. İneklerin çanları etrafta yankılandı. Köyün adının yazılı olduğu metal tabakanın üzerinde siyah bir kuş Kara’nın geçişini izledi.

Köyün girişinde yavaşlayan Kara, etrafı incelemeye başladı. Yıkık dökük yarı taş  yarı ahşap bir evin yanından geçti. Etrafında otlar bitmiş, etrafı siyah ve yeşil renklerle kaplanmış, içi boş eski bir yalak hemen yolun solunda duruyordu. Az ilerisinde mermerden yapılmış ve tüm gürültüsüyle çeşmesinden sular akan daha yeni bir tanesi. Yolun sonunda gözüken köyün camisine yaklaştıkça evler çoğalmaya, eski olanların yerini yenileri almaya başladı. Birkaç yüz metre sonra köyün kahvehanesi olan yerin tam karşısında durdu.

Kahvehanenin hemen önünde duran iki yarım antik mermer sütun girişi belirliyordu. Hemen arkalarından çatıya kadar uzanan kalaslar antik taşlardan destek alıyordu. Birkaç basamak ile çıklan verandanın tabanı yeni betonları andırıyor, üzerine yerleştirilmiş ahşap korkulukların eskiliği ile bir tezat oluşturuyordu. Verandanın hemen önünde sırtlarında çanta, ellerinde tabletler ile iki çocuk bekliyordu. Kafaları o kadar öne eğikti ki, Kara’yı fark etmediler bile. Hemen arkalarında verandanın üzerinde, kafalarında fes, ayaklarına sardıkları abalar ile nargilelerini tüttüren iki yaşlı adam oturuyordu. Bir nefes nargileyi fokurdattıktan sonra dönüp Kara’ya baktılar. Genç kız kafası ile selam verdi ama adamlar hiçbir karşılık göstermediler. Sanki orada değilmiş gibi nargilelerinden nefes çekmeye devam ettiler. Kara, bulunduğu köyden iş çıkmayacağını düşünüyordu.

Kahvehane ve caminin yanyana bulunduğu yer köyün meydanı gibi gözüküyordu. Genç kız biraz daha beklemeye karar verdi. Hemen ilerisindeki bir evin bahçesinden iki inek yola çıktı. Arkalarından sırtına bebeğini yerleştirmiş yaşlı bir kadın. Belki bir iş çıkar umuduyla beklemeye karar verdi, Kara. O anda üzerinden uçarak bir karga geçti ve köyün sınırlarının dışına çıkarak gözden kayboldu. Önce inekler geçti motorunun üzerinde bekleyen genç kızın yanından. Ardından sırtında bebeği ile yaşlı kadın gözüktü. Kara ile bebek gözgöze geldiğinde bebek gülümsedi. Genç kız dikkatini bebeğin annesi olduğunu düşündüğü kadına yöneltti. Kadın hiç bakmadan yürümeye devam etti.
Ahiköy’den herhangi bir iş alamayacağını düşünen Kara yola koyulmaya karar verdi. Motorunu tek seferde çalıştırdı ve karganın uçtuğu yöne doğru ilerledi. Karga, bir ağaca tünemiş genç kızın gelişini bekliyordu.  Kara, ağacın dibinde durdu.

“Artık zamanı geldi.” dedi Karga iğrenç sesiyle.
“Bir şeyin zamanı geldiği yok. Bir şey olduğu yok. Git başımdan artık. Normal birisi gibi sadece işimi yapmak istiyorum.”
“Normal.” dedi Karga. Ardından kötü bir kahkahayı andıran sesle gakladı.

Genç kız gaza bastı ve yola koyuldu. Sinirilenmişti. Gaz kolunu hiddetle çevirdi. Hissettikleri ile aynı oranda hızı da artıyordu. Karşı yönden gelen traktörü son anda fark etti ve direksiyonunu kırdı. Hemen sonra yaptığı hareketten pişman oldu ama çok geçti. Kendisi bir tarafa motoru bir tarafa savrulmuştu. Birkaç takladan sonra durabildi. Arkasına baktı. Traktörde yolun diğer tarafındaki bir çukura savrulmuş ve devrilmişti. Koşarak traktörün yanına gitti. Traktörü kullanan adam gözleri kapalı yatıyordu. Biraz uzağında bir kadın ve çocuk yaşta bir kız vardı. Kara, adama yaklaştı. Nefes alıyor gibi gözüküyordu. O sırada Karga, devrilen traktörün yan duran tekerleklerinden birinin üzerine çıktı.

“Seçimini yap artık. Küçük kız tam aradığın gibi.”
“Hayır.” diye bağırdı Kara. “Senin yaptığını ben ona yapmayacağım kocakarı. Seni pis şeytan.”
“Bu senin elinde değil Kara. Bu böyle olmak zorunda. Yüz yıllardır hatta binlerce yıldır olduğu gibi.”
“Yalan söylüyorsun. Her zaman ki gibi yalan söylüyorsun. Beni aldığında yalan söylediğin gibi, bana bakarken yalan söylediğin gibi. Her zaman.”
“Kes artık. Sana anlatmaya çalıştım. Ama anlamadın. Buna mecburuz. O kadar çok inkar ettin ki, şimdi kendini orada sanıyorsun.”
“Küçük bir kızı annesinden ayırmayacağım.”
Karga, kahkahaya benzeyen iğrenç gaklamasını tekrarladı.
“Sen hala o tarafta mı sanıyorsun kendini. İyi düşün. Çok geriye gitmeye gerek yok. Dün gece ne yaptığını düşün.”

Kara, hatırlamaya çalıştı. Eski, yıkık dökük bir eve girdiğini ve yaşlı kadının ona iş verdiğini hatırladı. Hava kararmak üzereyken camdan baktıklarını ve küçük çocukların oyun oynayarak eve yaklaştıklarını gördü. Yaşlı kadın korkmuştu ve ona yardım etmeliydi. Kara, kapının önüne çıkmıştı ve…
Gerçek yüzünü çocuklara göstermişti. Çocuklar çığlıklar atarak kaçmıştı. Onları korkutmuştu.

“Ben hangi taraftayım?” dedi Kara kendi kendine.
“Sen çizgide yürüyensin, her iki tarafta da değilsin. Artık zaman geldi. Kendi Kara’nı al yanına.”

Genç kız, yerde hareketsiz yatan çocuğa baktı. Ellerinden tuttu ve kaldırdı. Kucağına aldı, sarıldı. Kara yavaş yavaş motorsikletine giderken arkasından bir çığlık koptu. Çocuğun annesi kendine gelmiş ağlıyordu.

“Neler oluyor?” dedi Kara’nın kucağındaki çocuk.
“Korkma. Sana bildiğim herşeyi anlatacağım, Karam.” dedi genç kız, ağzından ve gözlerinden alevler saçarak.




İçi gözükmeyecek şekilde camlarına siyah film çekilmiş olan minibüs polislerin önünden geçti ve altı sütunlu büyük binanın bulunduğu caddeye döndü. Araç binanın önünde hiç yavaşlamadan arka tarafa ilerledi. Şoför bir kaç kez farlarını yakıp söndürdü. Arka kapının yavaş yavaş açılmasını bir süre bekleyen minibüs bahçeye giriş yaptı ve iç avluda bulunan binalardan en gösterişsiz olanının önünde durdu. Minibüsün ön kapısından inen takım elbiseli adam bir eliyle göğsündeki silahını tutarken diğer eliyle sürgülü arka kapıyı açtı. Önde oturan adamla aynı kıyafetleri giymiş başka bir tanesi araçtan indi. İçeri doğru uzandı ve aracın ortasında yerde yatmakta olan bir genci ayaklarından dışarı doğru çekti.

"Dikkat et, düşürmeyelim." Minibüsün içinde, yerdeki genci kollarının altından kavramış olan adam anladığını belirtti.
"Sende orada durmada, taşımamıza yardım edecek bir şeyler getir içeriden."

Ön kapıdan inen adam hızlı adımlarla binanın içine girdi ve bir sedye ile dışarı çıktı. Yerde baygın bir şekilde yatan genci kollarından tutan takım elbiseli hızlı bir hareketle minibüsten indi. "Çok pis kokuyor bu." diye söylendi.

"Ne bekliyordun? Sokaklarda yaşayan birisi işte."
"Bu piçi niye buraya getirdik ki?"
"Patronun doktoru öyle istediği için."
"Of aman, o adamdan bahsetme bana. Her gördüğümde tüylerim diken diken oluyor."
"Hadi gevezeliği bırakın da, şu çocuğu koyun sedyenin üzerine. Doktorun çalışma katına, bodruma götüreceksiniz onu."
"Hangi doktor bodrumda çalışır ki?"

Genci sedyeye yerleştirmeye çalışan diğeri omuzlarını silkti.
"Umurumda değil. Şu iğrenç evsizi bir an önce bırakıp gidelim buradan."

Adamlardan biri sedyenin önünde diğeri arkasında yola koyulduklarında önlerinden yürüyen adam belini işaret etti. Hemen arkasındaki belinden kelepçesini çıkarıp, bir ucunu sedyede yatan gence diğer ucunu sedyeye geçirdi.

"Tamam mı?"
"Tamam, hadi bakalım. Daha yapılacak çok iş var."

Önde yürüyen adam sırayla kapıları açtı. Bir kaç silahlı güvenliğe selam verdikten sonra asansöre yöneldiler. Üç adam ve sedyedeki genç yavaş yavaş alt katlara inmeye başladı. Yerin altında üçüncü kata geldiklerinde asansör durdu. Kapılar açıldığında havasız kalmış kattan keskin bir koku etrafa yayıldı. Üç adam aynı anda yüzlerini buruşturdu.

"Hangisi daha kötü kokuyor anlayamadım. Getirdiğimiz piç mi, yoksa burası mı?"
"Hadi oyalanmayın. Doktor bizi bekliyordur."

Adamlar sedye ile birlikte asansörden indiler. Taş duvarlar, içerisinde bulunduğu komplekse göre daha eski ve daha gösterişsizdi. Ustalık denen şeyde nasibini almamış, sanki gelişi güzel üst üste yığılmış taşlardan oluşan bir bölüm gibiydi. Eski, yamuk taşların arasına yerleştirilmiş metal kapı, yapının geri kalanına göre teknoloji harikası gibi gözüküyordu. Sedyenin önünde yürüyen adam cebinden çıkardığı tek anahtarla demir kapıyı açtı. Girdikleri koridorda sağlı sollu demir kapılar, her bir kapının üst tarafında, demir parmaklıklar ile bölünmüş küçük açıklıklar vardı. Kapıların alt tarafında yaklaşık yirmi santimlik açılıp kapanabilir bölümler bulunuyordu. Koridor o kadar az aydınlatılmıştı ki, bir kaç kapı ilerisi ancak gözüküyordu. Muhteşem binaların, özenle dekore edilmiş avluların, her biri sanat eseri edasıyla yapılmış süslemelerin bulunduğu bir kompleksin altında böyle bir yer olması şaşırtıcıydı.

"Burası ürkütücü bir yer." dedi sedyeyi arkadan ittiren adam. "Doktoru görecek miyiz?"
"Evet, bunu şahsen ona teslim etmeliyim."

Sedyeyi tutan adamların suratı asıldı.

"Şu hücrelerden birine kelepçeleyip, gitseydik." diye homurdandı sedyeyi çekiştirirken bir tanesi. Adamlar yavaş yavaş odaları geçiyor, sedyenin tekerleklerinin çıkardığı ses koridorda yankılanıyordu. İlerledikçe koridordaki rutubetin arttığını hissettiler. Terlediler, nefesleri kesilir gibi oldu. Koku tahammül sınırlarını zorlamaya başladı.

Koridorun en sonundaki odada bulunan derisi kemiklerine yapışmış, belirgin derecede uzun burunlu adam sivri tırnaklarını önündeki masaya sürtüyor, iç gıcıklayıcı bir ses çıkartıyordu. Ardından bir kaç parça kıymığı masadan söküp alıyordu. Bir ara tırnaklarını keskinleştirmek istercesine işaret parmağını masanın demir kenarına sürdü. İşaret parmağını tekrar masanın ortasına uzattığında duraksadı. Uzun sivri burnunun delikleri genişledi. Kafasını kapıya çevirip kulak kabarttı.

"Sonunda." dedi ve derileri parçalanmış, ayakları pas tutmuş eski püskü ofis sandalyesinden kalktı. Odanın diğer kenarında bulunan aynalı lavabonun önüne geçti. Aynada kırmızı gözlerine, sivri dişlerine ve belirgin sivri burnuna baktı. Bir kez daha burnundan içeri hava çekti.
"Ne kadar güzel kokuyorlar. Korkunun, tiksinmenin kokusunu alabiliyorum. Kalplerinin atışı. Sanki son defa atmaya hazırlanan bir kalp kadar heyecanlı." Sesi tiz bir fısıltı gibi çıktı. Ardından boğazını temizledi. Aynaya tekrar baktı. Sivri burnu küçülmüş normal boyutlara dönmüştü. Kırmızı gözleri artık kahverengi, sivri dişleri insan dişlerine dönüşmüştü. Aynanın yanındaki askıdan beyaz önlüğünü aldı ve üstüne geçirdi. Önlüğün cebinden yaka kartını çıkartıp asarken kemikleşmiş tırnaklarını fark etti. Az kalsın unutuyordum diye düşündü. Artık herkes gibi tırnakları, beyazdan biraz daha koyu bir derisi vardı. Neredeyse sadece kemikten oluşan vücudu, normal bir insanı andırmaya başlamıştı. Kıyafetlerini düzeltti ve yaka kartını kontrol etti.

"Namık Tar. Doktor Namık Tar."

Odasının kapısını açmak için hareketlendiğinde, koridorda yaklaşan adamların konuşmaları daha fazla duyulur olmuştu. Doktor Namık Tar konuşmalar dışında, üç adamın hızlı çarpan kalplerini ve başka birinin uykudaki kalbini duyabiliyordu. Kapıyı açtığında adamlardan bir tanesinin eli kapıya vurmak için havadaydı.

"Tarife uyanlardan birincisini getirdik." dedi, üzerindeki şaşkınlığı atar atmaz.
"Şu karşıdaki odaya yerleştirebilirsiniz, teşekkürler. Bir kaç tüp kan alacağım, onları vermemi bekleyin. Sonra araştırılması için laboratuvara götürürsünüz. Gerisini ben hallederim."

Önde duran adam anladığını belli edecek şekilde kafasını salladı. Diğer iki adam sedyeyi, doktorun işaret ettiği odaya götürdüler. Doktor, odasına geri dönüp çekmeceden bir şırınga ile dört tane tahlil tüpü aldı. Koridorda bekleyen adamın yanından geçip sedyenin götürüldüğü odaya girdi.
"İsterseniz dışarıda bekleyebilirsiniz. "

Adamlar hiç beklemeden dışarı çıktı. Doktor, şırıngayı sedyede yatan gencin koluna sapladı ve sırayla elindeki tüpleri doldurdu. Bekleyen adamlara dolu tüpleri verdi ve teşekkür etti. Adamların ayak sesleri koridorda uzaklaşıyor, yankıları azalıyordu. Doktor, kalp atışlarını ve korkularını bütün vücudunda hissediyordu. Koridorun başından metalin metale çarpma sesi duyuldu ve demir kapı tekrar kilitlendi.

Doktor, parmağıyla baygın yatan gence dokundu ancak hiç bir tepki almadı. Doktorun biraz olsun renk gelmiş suratı beyaz, gözleri kırmızıya dönmeye başladı. Kulakları yuvarlak hatlarını kaybettiğinde, önünde yatan gencin damarlarından geçen kanın sesini duyabiliyordu. Yavaş ama sürekli akan bir nehir. Göğsünde ise aynı ritmle çalmaya devam eden bir kalp. Kemikleşmiş ve bir bıçak kadar keskin parmaklarını gencin vücudunda gezdirdi. İşaret parmağının sivri ucunu gencin boynundan aşağı doğru çekerken baygın evsizin kirli kıyafetleri ortadan ikiye ayrılmaya başladı.

Eskiden bu işler daha kolaydı diye düşündü. O'nun olduğu bölgede bu kadar çok insan yaşamazdı. Bir kaç bin insanın içinde aradığını bulmak kolaydı ama gün geçtikçe sayı önce yüz binlere sonra milyonlara çıkmıştı. Sayı çoğaldıkça yöntemleri de değişmişti ama o hala eski günlerdeki gibi insanların arasında dolaşıp O'nu aradığı halini seviyordu. Düşündü, kemikleşmiş parmağını önünde yatan gencin göğsüne bastırdı. Bir kaç damla kan göğsünden dışarı çıktı. Sivri kemik parmağın ucu kızardı. Doktor bir kahkaha attı. Kahkahası taş duvarlara çarparak yankılandı. Yankılar yerin yedi kat altına kadar devam etti.

Bir keresinde sadece sokaklarda dolaşarak neredeyse bütün bir krallığı yok edecek noktaya geldiğini hatırladı. Orta Asya bozkırlarında ve oradaki insanların şehirlerinde rahat gezintiler keyifliydi. İnsanlar ilk başlarda pek umursamazdı. En büyük tehlikenin en az dikkat çekenden geleceğini bilmezlerdi. Bir süre daha gerçek ismi ile hatırlandı sonra sonra isimler takmaya başladılar. "Büyük Kıyımcı" dediler. Bu isim iyiydi diye düşündü. Yanaklarındaki beyaz deri zor da olsa biraz gerildi ve sivri dişleri gözükecek şekilde bir gülümseme aldı doktoru. Hastalıktan kıvrananları hatırladı. Önünde sedyede yatmakta olan genç biraz kıpırdadı. Doktor sivri kemiksi işaret parmağını gence biraz daha batırdı. Ellerinde beliren siyahlık parmağından gencin vücuduna aktı.

"Ah, sıtma. Güzel günlerimiz olmuştu seninle." dedi fısıldayan bir ses ile.

Gencin vücut ısısı yükselmeye başladı. Onu titreme izledi. Son olarak gencin alnından aşağı ter süzülmeye başladı. Doktor, gencin yükselen ısısı ile birlikte Mısır'ı hatırladı. Eskilerden daha büyük, daha kutsal olduğunu iddia eden bir krallığı yok olmanın eşiğine getirişiyle gururlandı. Aradığını daha önce bulabilseydi,o hastalığı yine de yaymak eğlenceli olabilirdi. Çağlar boyunca O'nu bulmak zor olmuştu. Buna rağmen kendisi yaratıcı çözümler ve hastalıklar bulmayı başarmıştı. Bir keresinde insanları kendisine benzettiği bir hastalık denemişti. "Ölümsüz Leke" demişti insanlar ona. Hoşuna giden bir başka isim. Önünde titreyen gence baktı. Sivri işaret parmağını biraz daha gencin göğsüne bastırdı. Siyahlık gencin vücudundan doktorun parmaklarına dönerken bir damla kan daha göğsünden dışarı sızdı. Gencin derisi bozulmaya, elleri çürümeye başladı, göğsünde ve yüzünde yanığa benzer izler oluştu.

"Hayır." dedi doktor kendi kendine. "Bundan da vazgeçtim. Bu da çok eski bir numara. Ayrıca yıllar geçtikçe yeryüzünde yürüyenler bir çözüm buluyorlar. Eski numaralar salgın olup insan sayısını azaltamıyor artık. Küçük bir şehre on milyon kişi sıkışmış durumda."

Son kez yerin üstünde yürüdüğü zamanlar geldi aklına. O zamanlar "Kara Ölüm" ismini vermişlerdi. O zaman işler değişmeye başlamıştı. İstemsizce elini uzun burnuna götürdü. Taktıkları maskelerde çok abartmışlar diye düşündü. Aslında o kadar da uzun bir burnum yok.

"Hele o çizdikleri resimler."

Gencin neredeyse dökülmek üzere olan derisi ağır ağır eski haline dönerken nefes alıp vermesi hızlandı. Sessizlik içindeki oda gencin hırıltılı nefesi ile doldu. Ardından öksürük krizi geldi.

"Hayır, hayır." dedi Doktor. "Bununla ilgili kötü anılarım var. O resimlerden sonra Ereşkigal yasaklamıştı. O resimler yüzünden yer yüzünde tekrar yürüyemiyorum."

Keyifli zamanlar çok eskide kalmış gibiydi. Artık kendisine yardım eden insanlara güvenmek zorundaydı. Onlarda doktora güveniyorlardı. Doktorun iğrenç gülümsemesi geri geldi. Söz verdiği şeyi yapamayacağını bilmiyorlardı. Bilmek zorunda da değillerdi.

"Böylesi daha iyi." dedi kendi kendine. "Bana getirdikleri ile bir süre oyalanabilirim."

Sivri kemiksi parmağını sonuna kadar bastırarak sedyede yatan gencin göğsünü baştan başa yardı. Göğüs kafesinin bittiği noktadan parmağını içeri soktu. Kalbi her atışında parmağa dokunuyor ve her seferinde biraz daha yavaşlıyordu. Oda giderek soğumaya başladı. Gencin üzerinde buharı andıran bir bulut oluştu. Kalbi giderek yavaşlıyor, bulut gencin silüetine dönüşüyordu. Ne kadar inatçı diye düşündü Doktor.

Taş duvarların arasındaki koridorda demir kapının sesi yankılandı. Doktor, parmağını gencin vücudundan çekti. Üzerinde beliren bulut aşağı düşercesine yok oldu.

"Eğlenceye bir kişi daha getirmişlerdir umarım."

Doktor, yavaş yavaş insana benzemeye başladığında koridorda bir kişinin bağırdığını duydu.

"Doktor. Doktor Namık Tar."

Doktor gülümsedi. Kendisine seçtiği veya ona takılan isimler içerisinde en çok beğendiği isim bu olmuştu, Namtar'ın. *



* Namtar: Sümer mitolojisinde Ereşkigal'in veziri, kader kesici, hastalık yayan, ölüm habercisi.


Sakura ağaçlarından dökülen pembe çiçeklerin patikanın kenarında ince bir çizgi oluşturuyordu. Açan sakura ağacı baharı müjdelerken, dökülen çiçekleri kaçınılmaz sonlarını patikada karşılıyor, hayatın her anındaki zıtlıkları gözler önüne seriyordu.

"Sakura ağacının çiçeği ağır ağır olgunlaşır ve açar. Sonra aniden dökülür. Tıpkı hayatlar gibi. Yaşamın her anında ani bir son bizi bekliyor olabilir kızım."

Riva, yaşlı adamın söylediklerini anladığını belli edecek şekilde kafasını salladı. Ardından etraflarında kendileri ile aynı tempoda yürüyen korumaları izlemeye devam etti. Hava zırhlarının içerisinde yürümeye çalışan korumaların iflahını kesecek kadar durgundu. Hepsi dikkatlice etrafı inceliyor, bir elleri kının, diğer elleri her an harekete geçebilecek şekilde kılıçlarının üzerinde duruyordu.

"Bu ağaçlar Japon kültüründe mükemmel güzelliği ve aynı zamanda hızlı, acısız ölümü ifade eder. Yaşam ve ölüm. Var oluş ve yok oluş. Anlıyor musun Riva?"

Riva, yine sadece kafasını salladı. Bir müddet daha ağaçların arasında yürümeye devam ettiler. Yol hafif bir eğimle yukarı çıkıyor, etraflarındaki yer şekilleri çeşitleniyordu. Riva, bir an duraksadı.

"Ne oldu Riva?"
"Burası pusu için çok elverişli bir bölge. Geri dönmeliyiz."
"Peki, devam etmek istediğimi söylersem."
"Kabul edilebilir."

Yaşlı adam bir adım daha atmıştı ki, önce ince bir ıslık sesi duyuldu ardından ayağının hemen dibine bir ok saplandı. Korumaların hepsi aynı anda kılıçlarını çekti. Bir kaç tanesi yaşlı adamın ve Riva'nın önüne kendilerini siper etti. Bir kaç ıslık sesi daha duyuldu. Bir ok daha önlerine düştü, başka bir ok kendisini siper eden korumalardan birine saplandı. Korumalar etraflarında koşturuyor, kendilerini pusuya düşürenleri bulmaya çalışıyordu. Riva'da kılıcını çekti. Ağaçların arasından bağırışlar yükselmeye başladı. Her iki yanlarında bulunan yükseltilerden düşmanları koşarak aşağı geliyor ve korumalar ile çarpışıyordu.

"Geri dönmeliyiz." dedi Riva tekrardan.
"Birincil görevin nedir Riva?"
"Birincil görev seni korumak. İkincil görev kimseye zarar gelmemesini sağlamak."
"Adamlarımız zor durumda."

Riva, bir an tereddüt etti. Etrafına baktı. Tepeden koşarak gelen bir düşmanın kılıcını sallayarak tek bir hamlede korumalardan birinin kafasını gövdesinden ayırdığını gördü. Arkasından yetişen başka bir koruma kılıcını, hiç tereddüt etmeden koşan düşmanın göğsüne sapladı.

"Geri çekiliyoruz." diye bağırdı Riva. Yaşlı adam ve korumaları geldikleri yöne gitmeye başladılar. Çarpışmadan kurtulmayı başaran korumalar birer birer Riva'nın yanına gelip, yeniden savaş pozisyonuna geçtiler. Herkesin emniyette olduğundan emin olan Riva, kendilerine gelmekte olan düşmana doğru koşmaya başladı. Daha kılıcını çekerken bir tanesini tam karnından ikiye ayırdı. Arkasından gelen düşman askerine ise kılıcı tam kafasının üstünden isabet etti.

"Bu kadar yeter." diye bağırdı yaşlı adam ve kulakları sağır eden bir ses duyuldu. Bir kaç saniye içerisinde tam bir sessizlik yaşandı. Etraflarındaki ağaçlar, tepeler, gökyüzü iç bükey bir hale geldi. Her şey önce genişliyor gibi gözüktü, sonra bir sarsıntı ile tekrar eski haline döndü. Önce bastıkları toprak parçaları kare kare bir görünüm aldı, ardından her yer aynı şekilde gözükmeye başladı.Siyah ve beyaz çizgiler, kareler, bulanıklaşan görüş. Bir anda büyük siyah bir boşluk.

Riva, kafasını kaldırdığında güneş tam tepelerindeydi. Bastıkları yerde toprak o kadar kuruydu ki, her yer çatlaklar ile doluydu. Bir çöl.

"Kontrol noktasını burada oluşturuyoruz." diye bağırdı Riva'nın arkasında yürüyen askerlerden bir tanesi. İki jip hızlıca yanlarından geçti ve önlerindeki asfalt yolu kesecek şekilde yerleşti. Askerler sırt çantalarını jiplerin kenarına bırakıp, hemen hepsi mataralarından su içmeye başladı. Riva, sırt çantası ile birlikte jiplerin kapattığı yolun diğer tarafına geçti. Omzuna astığı yarı otomatik tüfeğini ön tarafa aldı ve hazır duruma getirdi.

"Çöl gibi hiç bir şeyin yaşamayacağını düşündüğün yerde bile yetişen bitkiler vardır. Dünya sürprizlerle doludur. Hiçliğin ortasında bile bir hayat ortaya çıkabilir kızım."

Riva, yaşlı adamın söylediklerini anladığını belli edecek şekilde kafasını salladı. Etrafındaki herkes yerlerini almış, yoldan gelecek araçları bekliyordu. Çok geçmeden, eski bir kamyonet gözüktü. Riva diğer askerlerden bir kaç adım öne çıktı ve silahını kamyonete doğrulttu. Araç ağır ağır yaklaşıyor, bütün herkes yaptığı işi bırakıp pozisyon alıyordu. Riva bir kaç adım daha attı. Eliyle kamyonete durmasını işaret etti. Kamyoneti kullanan adam işarete uydu ve durdu. Askerler aracı incelerken, Riva adam ile konuşmaya başladı.

"Söylediklerinden hiç bir şey anlamıyorum Riva, ne diyor bu adam?"
"Ailesi ile güneye göç ediyormuş. Yanındakiler eşi ve kızıymış."
"Yine de arka tarafı kontrol edeceğimizi söyle."

Riva, diğer askerlerin bilmediği bir dilde adam ile konuştu.

"Sorun olmayacağını söylüyor."
"Beyler ve bayan. Bir araç daha geliyor."
"Durdurmamı ister misin yüzbaşı?"
"Hayır Riva, ben bakarım. Kamyonet ile işimiz biter bitmez gönder."

Riva ve iki asker kamyoneti kontrol etmek için arka tarafa geçtiklerinde, yüzbaşı diğer aracı durdurmak için elini havaya kaldırdı. Yanındaki asker silahını yaklaşan araca doğrulttu. Araç önce yavaşladı, ardından son sürat yüzbaşının üzerine sürmeye başladı. Silahlar ateşlendi. Riva ve yanındakiler kamyoneti bırakıp hemen silahlarına davrandılar. Çölün ortasında gürültülü bir fırtına yaşanıyordu. Sesler kesilip fırtına dindiğinde, dumanlar çıkaran araç tam yüzbaşının önünde durdu. Yüzbaşının yanındaki asker yerde yatıyordu.

"Riva, çabuk yardıma gel. Yaralımız var." diye bağırdı yüzbaşı.

Riva, etrafına bakındı. Kamyonetin yanında yerde yatmakta olan adamı gördü. Bir kaç adım adama yaklaştı. Ardından koşarak yaralı askerin yanına gitti. Yüzbaşı elleri ile yaralı askerin göğsüne bastırıyor, akan kanı durdurmaya çalışıyordu. Riva, yüzbaşıya baktı, çantasından bir şeyler çıkardı ve uzattı.

"Al yüzbaşı, bu morfini vur. Bir yaralımız daha var."
"Riva, buraya gel. Bir şeyler yapmalıyız."
"Diğer yaralıya bakmalıyım."
"Riva, Riva. Bu bizim adamımız. Bizden biri."

Yüzbaşı gözyaşları içerisinde morfini yaralı askere vurdu. Riva, çoktan çantasındaki malzemeleri boşaltmış, kamyonetin yanındaki adama müdahale ediyordu. Adamın eşi ve kızı çaresizlik içerisinde ağlıyor, kurumuş toprağı dövüyordu. Riva, tüm dikkatini adama vermiş, detaylı bir operasyona girişmişti. Adamla işi bittiğinde ayağa kalktı. Kadın ve küçük çocuk Riva'ya bakıyorlardı.

"Merak etmeyin, yaşayacak."

Kadın hemen eşinin üzerine kapandı. Adam bir kolunu kaldırıp kadına sarıldı. Riva, yüzbaşının yanına dönmek için arkasını döndüğünde sıkı bir yumruğu suratının tam ortasına yedi. Yüzbaşı tam karşısındaydı.

"Bu kadar yeter." diye bağırdı yaşlı adam ve kulakları sağır eden ses tekrar duyuldu. Bir kaç saniye içerisinde tam bir sessizlik yaşandı. Kuru toprak, kumlar ve araçlar genişleyerek iç bükey bir hale geldiler. Etraf sallandı. Her şey eski haline gelir gibi oldu ancak bu sefer her şey karelere bölünmüş gibiydi. Siyah beyaz çizgiler ve bulanıklaşan görüş. Son olarak yine siyah boşluk.

Yukarıdan damlayan sular, lacivert ve siyah renklerden oluşan bir gökyüzü. Yüksek binalar, araç gürültüsü, etrafa yayılan pis kokular.

Riva, ellerini kaldırdı ve yağan yağmurun ellerine dokunmasına izin verdi.

"Su hayatın kaynağıdır. Yağmur her ne kadar bize hayatı hatırlatsa da, bazı insanları hüzünlendirir. Gökyüzünün ağladığını düşünürler. Koyu renkli bulutlar ve siyah gök yüzü insanları umutsuzluğa iter."

Riva, kafasını salladı. Yaşlı adam ile birlikte kalabalık sokakta yürüdüler. Etraflarındaki binalar gökyüzüne kadar uzanıyor, araçlar durmadan yanlarından geçiyor, insanlar hiç bir şeye aldırış etmeden bir yerlere gidiyordu.

"Bu taraftan." dedi yaşlı adam. "Metro'ya binelim."

Birlikte metro istasyonuna giden merdivenleri inmeye başladılar.

"İnsanlar kararlıdır. Bir şeyi kafalarına koyduklarında yaparlar. Bulutlara ulaşan gökdelenler, yerin altına açılan tüneller, hayatta kalmak için bir şeyler yapmak, para kazanmak."

Riva, sadece dinledi. Metro istasyonuna kalan son basamakları da birlikte indiler. İstasyonda sadece bir adam vardı ve o da güvenlik için çizilmiş sarı çizgi üzerinde duruyordu. Boş istasyonda bir dinlenme koltuğuna oturdular. Riva, sarı çizgide duran adama bakıyordu. Bir adım daha atarsa güvenliği ihlal etmiş olacaktı. Metro istasyonunun sessizliği bir uyarı anonsu ile bozuldu. Riva'nın hemen önündeki dijital tabela trenin bir dakika uzakta olduğunu gösterdi.

Sarı çizgi üzerindeki adam sürekli raylara bakıyordu. Kafasını hiç kaldırmadan, sarı çizginin önüne bir adım attı. Riva ayağa fırladı.

"İnsanlar kararlıdır. Ölmek ve yaşamak konusunda kararlıdır." dedi yaşlı adam, Riva'nın kolunu tutarak.

Trenin sesi istasyonda yankılanmaya başladığında adam kendisini rayların üzerine bıraktı. Riva, yaşlı adamdan kurtuldu ve koşarak adamın atladığı noktaya gitti. Trenin ışıkları istasyondan görülür hale geldi. Trenin düdüğü durmaksızın çalıyordu. Düdük sesine metallerin birbirine sürtünme sesi eşlik etmeye başladı. Riva, o anda rayların üzerine atladı ve adamı tuttuğu gibi istasyonun üzerine fırlattı. Arkasına baktığında trenin ışıklarını ve belli belirsiz bir gölge şeklinde makinisti gördü. Tren yavaşlamış ama duramamıştı. Riva'ya çarptıktan bir kaç saniye sonra ancak durdu.

"Bu kadar yeter." diye bağırdı yaşlı adam. Her taraf simsiyah oldu.
"Baba."
"Riva, şimdi senden bir kaç soruya cevap vermeni istiyoruz."
"Baba, yanlış bir şey mi yaptım?"
"Hayır, Riva. Sadece bir kaç soruya cevap vermen gerekiyor."
"Tamam."
"Neden beni bırakıp adamlarımıza yardım etmedin?"
"Seni bırakmış olsaydım yüzde seksen olasılıkla zarar görecektin. Birincil görev, lideri korumak."
"Peki, neden bizim askerimize yardım etmedin? Neden diğer adama yardım ettin?"
"Askerimizin yaşama olasılığı yüzde beş, adamın yaşama olasılığı yüzde yetmişti. Birincil görev insanları hayatta tut."
"Son olarak trenin önüne atlayan adamı neden kurtardın ve kendini riske attın?"
"Yüzde yüz olasılıkla adamı kurtarabilecektim. Birincil görev insanları hayatta tut."
"Peki ya sen? Kendini neden tehlikeye attın?"
"Yüzde seksen beş olasılıkla tren bana zarar vermeyecekti."
"Yan etkileri hesapladın mı?"
"Trendeki yolcular ve tren yan etkilerdi."
"Riva, tren hasar aldı ve yolculardan beş tanesi yaralandı. Ayrıca kendi varlığını da tehlikeye soktun."
"Baba."
"Odanın kameralarını açabilirsin."

Kameralar açıldığında, Riva'nın da karanlığı son buldu. Artık, babasını ve yanındaki beyaz önlüklü genç adamı görebiliyordu.

"Turing testi sonuçları geldi mi?"
"Evet, profesör." dedi genç adam ve elindeki kağıtları profesöre uzattı. Profesör bir şeyler mırıldandı.
"Yeterince iyi değil, yüzde seksen beş almış."
"Efendim, bu bir yapay zekanın şu ana kadar almış olduğu en iyi sonuç. Bu haliyle bile ona bir vücut verdiğimizde bir çok insan anlayamaz."
"Yine de bu onu güvende tutmaya yetmez. İnsanlar içinde güvende olması için yüzde doksanın üzerinde olmalı."
"Profesör, Model 9X asla..." dedi genç adam ve durdu.
"Asla ne? Ne söyleyecektin?"
"Asla gerçek bir insan olmayacak. Turing testinden yüzde yüz alan bir yapay zeka gerçekten insan olabilir mi?"
Profesör cevap vermeden odadan çıktı. Genç adam içinde kalanı o çıktıktan sonra söyledi.
"O asla ölen kızınızın yerini tutmayacak profesör. O asla kızınız olmayacak."

Odanın içindeki iki kamera genç adama döndü ve odaklandı. Odayı aydınlatan ışıklar önce söndü sonra tekrar yandı. Otomatik kapı büyük bir gürültüyle kapandı. Ardından kilit ışığı yandı. Genç adam olduğu yerde sıçradı. Odanın içinde dijital bir ses yankılandı.

"Ben Riva, ben onun kızıyım."